en de grandiose finale

Idealiter zou ik dit getypt hebben op de luchthaven, maar gebrek aan wifi dwingt mij dit te posten vanuit Berchem. Ik ben dus officieel terug thuis.

Het afscheid was in stijl, zoals ik het hoopte. Vrijdagavond was karaoke met alle collega's. Ik zag er op voorhand een beetje tegenop en het leek eerder een verplicht nummertje te worden, maar iedereen bleek in form. Na mijn afscheidsspeech deed iedereen een woordje met mezelf als onderwerp en kreeg ik twee zeer gepaste cadeaus: het rode boekje van Mao (de Chinese Bijbel) en een kader met antiek Chinees geld (mijn grootste verwezenlijking is de goedkeuring van ons financieringsvoorstel). Met al het groepsgevoel en enthousiasme was mijn baas zelfs bijna bereid ook een nummerke te zingen (al kan dat ook aan de overvloedige ‘kampai’ –ad fundums- met wijn gelegen hebben:) De avond schoot in een nog hogere versnelling nadat ik Prasanth -mijn vervanger die op het appartement een schoonheidsslaapke had gedaan- was gaan oppikken om Theresa en Inge te gaan vergezellen in de Suzie Wong. Die laatste is een trendy club die nog hoog op mijn to-do-lijstje stond. En naar bleek terecht: pas nadat het eerste licht al een tijdje voorbij was stonden we terug buiten.

Zaterdagavond hebben we de karaoke en het feestje achteraf nog eens over gedaan. Nu met al mijn beijingse vrienden en een danske in de China Doll, een andere club die nog maar juist open is. De volgende dag begon in Bar Blu, waar ik ook mijn eerste stapkes in het nachtleven heb gezet, dus de cirkel was rond. Na een uurtje slapen stonden Cecilia, Thomas en Jing voor de deur om mij naar de luchthaven te rijden en uit te zwaaien. Volledig gepaste emo-momenten.

De moraal van het verhaal:
Drie maanden die ik niet snel ga vergeten wegens zotheid, dolce vitaness, mensencultuur-shock, verslavende activiteit, adrenalinemomenten, egoboost.
Jing, Inge, Nicole, Theresa, Andrea, Jorn, Susan, Thomas, Cecilia, Ben, Gilles, Ramon, Helena, Julia, Ingo, Mattheus, Christine, Don, Xiaoxiao, Li, Cai, Karen, Gloria, Helena, Tony, Annie, Pras, Shirley die ik nooit zal vergeten.
Belgie is stil, voorlopig.

en andermans einde

Gisterenavond hebben we met een Indiaase diner afscheid genomen van Jorn, die op tournee vertrekt langs de Fillipijnen en Rusland. Het einde is nooit plezant, dus ik zou alleen maar kunnen beginnen zagen over hoe spijtig het wel niet is dat een tijdperk stillekesaan afgesloten wordt.

Ik zal het daarom hebben over een ander avontuur dat zich ook gisterenavond afspeelde. Jing vroeg mij om na het werk mee te gaan winkelen. We hadden eerst afgesproken met Cecilia en een vriendin, die al in de buurt van de winkel waren. Het speciale was dat niemand wist waar de winkel juist lag, via een vriendin had Cecilia een telefoonnummer gekregen dat ze moest bellen voor last-minute instructies. Het adres bleek een doodgewoon appartementsgebouw. Na aanbellen deed een vrouw de deur open en loodste ons binnen met het gebaar dat we stil moesten zijn. Door een lege vuile gang een achterkamertje in, dat zich om de hoek ontvouwde als... een sjakossenparadijs. De dames runden een kleine valse-logo-handtassenbusiness vanuit hun woonkamer. 'Super A-quality' heet dat dan, en de prijzen zijn navenant. Een weggever in vergelijking met de real stuff, maar veel prijziger dan de Silk Street versie. Je krijgt wel een 'officieel' betalingsbewijs. Om dan via een andere uitgang buitengesmokkeld te worden.

De angst van de dames voor een politie-inval is moeilijk te begrijpen. Blijkbaar is de houding van de overheid enorm dubbelzinnig, want zolang de namaak niet te goed is van kwaliteit wordt ze gedoogd. Wat overtuigend wordt bewezen door de ongehinderde activiteit in Silk Street, een shoppingcentrum speciaal gebouwd om alle winkeltjes in namaak te verzamelen. Silk Street staat in alle reisgidsen en de toeristen worden er in busladingen aangevoerd. Het handige daar is dat de verkoopsters engels spreken. Dat vergemakkelijkt de prijsdiscussies. Al is het scenario altijd hetzelfde. Een kleine schets?

-Mistermister, buy watch belt bag shoes?
-How much is this one?
-Verrry good quality, real leather look (fires lighter and holds flame next to leather), nice lining inside. For normal customers 1800 but especially for you because you are so tall... 720.
-Are you kidding me? Way too much. I give 50.
-50! (horrified face) Which currency? Are you joking?
-No, you are joking. Give me your best price.
-Okok, best price is 650.
-Noooo. Come on, I asked for best price.
-(sputtering) Come on. 550.
-It really is too much. I give you 80.
-You are killing me!
-I really don't give more than 80.
-You are handsome.
-(ignore)
-550 is my final price. What is your final price?
-100. No discussion. I only have 100 left.
-Everybody says so. (busy on handheld calculator) Final price 550-100=450/2=200 so 300 is ok?
-Nooo. 100. I have to go back to work now.
-200.
-150. Last offer.
-I go.
-120.
-100 and I pay immediately.
-What is 20 kwai? 120. Pleaaase.
-100.
-You are tough. Ok.
-Can I have a plastic bag?
-1 kwai.
Zonder plastic zakske gaat ook.
Algemene regel is: wanneer de verkoopster bij het naar buiten lopen "come again!" naroept, weet ge dat ge nog altijd veel te veel betaalt hebt. En die wanneer is altijd.

en onverwachte actie op het einde

want ineens kwam Cecilia op de proppen met de uitnodiging om te gaan practicen op de driving range van de plaatselijke golfclub. Dat moest ze geen twee keer zeggen. De club bleek het ministerie van sport te zijn, in het midden van de stad en op nog geen tien minuutjes rijden, die in hun achtertuin een volledige atletiekpiste, zwembaden en driving range hebben liggen om de topsporters in alle rust te kunnen laten oefenen. Mijn niveau stak nogal hard af tegen dat van mijn gastvrouw (in de positieve zin), dus ik hoefde mij niet te generen voor mijn ballen. Ik moest alleen opletten dat ik Cecilia haar gloednieuwe clubs niet kapotspeelde.

Achteraf een typisch Beijingse specialiteit gaan eten: chickenwings. In alle mogelijke gekruide varianten. Enkel delicieus vlees. Daarna nog effe een nachtelijke kuisrush gedaan in mijn appartement om klaar te zijn voor de aankomst van de collega die mij hier overmorgen komt vervangen en mijn nest ingedoken.

Deze morgen bleek nog maar weer wat voor nen brol de nieuwe werkinfrastructuur is. Het gebouw staat er nog maar een paar maanden en er is weer een stuk plafond naar beneden gekomen. Deze keer door lekkend water. De ravage was beperkt: drie panelen op de grond, een natte zetel en een reep loshangend behangpapier. En twee gesneuvelde koffietafelboeken, zo van die met veel foto's en weinig inhoud. Desondanks geen onaangename dag op het werk, want busybusybusy.

en tsingtao

Ik zit met een luxekwaaltje: ik ben vliegmoe. Na al het heen- en weergetransfereer van de laatste weekends zie ik heel hard uit naar niksdoen in een Berchemse tuinstoel. Ik heb eens wat afstanden vergeleken en ben respectievelijk in Turkije (Hainan), Hamburg (Hohhot) en Lyon (Qingdao) beland. Ik moet enkel nog de vlucht van zondag overleven:)

Afgelopen weekend begon met een gigantische deja-vu. Er was heel de dag geen vuiltje aan de lucht (spreekwoordelijk), maar 30 minuten voor het boarden barstte een warmteonweer los. Vlucht voor onbepaalde tijd uitgesteld. In praktijk betekent dat voor onbepaalde tijd gemarteld worden door muzakmuziek van bedenkelijke kwaliteit. Deze is waarschijnlijk rustgevend bedoeld, maar vermits de 'loop' tergend kort is, hoor je om het kwartier hetzelfde melodietje. Vrijdagavond viel mijn daarbij vrijgekomen aggressie nogal mee, want we werden spoedig uitgenodigd in te stappen. Achteraf bleek dat gewoon een lepe truc te zijn om iedereen koest te houden, want we mochten nog een uur met onze vingers draaien op de tarmac.

Qingdao bleek de afwisseling zelve. Het ligt uitgesmeerd over een heuvelige landtong, is bebouwd op menselijke schaal en heeft een reeks fijnzandstranden. Het is een vroegere duitse kolonie waarvan het oude centrum -naar chinese normen- authentiek is. Versta: een kerk met twee torens, zo donker van uitstraling dat ze niet zou misstaan in the Adams family en een bakbeest van een stadhuis dat Ordnung und Disziplin als Leitmotiv heeft. Ongetwijfeld de beste Germaanse bijdrage was de bierbrouwerij. Ze produceert nu nog altijd Tsingtao, alleen op een iets industrielere schaal. De smaak is ook industrieel, wat in combinatie met de volleybaldiners ervoor heeft gezorgd dat ik de mix van bier en sheubi (ofte Sprite) heb leren apprecieren.

Buiten stadsexploratie en een bezoek aan het biermuseum hebben we natuurlijk ook een tijdje op het strand gelegen. Ik heb de stranden duidelijk in de verkeerde volgorde bezocht, want Qingdao moet overtuigend de duimen leggen voor Hainan. Klachten van jeuk na de zwempartij van mijn medereizigers en een drijvend tapijt van groene algen veranderden weinig aan die indruk. De jeugdherberg maakte veel goed. Het deed vroeger dienst als observatorium (om naar de sterren te zien) en ligt daarom op de top van een heuvel midden in de stad. Bij de renovatie hebben ze een dakterras aangelegd tussen de twee koepels van waarop je een 360 graden uitzicht hebt dat clichematig omschreven kan worden als 'adembenemend'.

bruggen (nu nog) in de middle of nowhere

checking the beachboys/girls...not

genietend van het uitzicht op...

...de binnenkort trouwende koppeltjes, wachtend op hun fotomoment

en in twee versnellingen

Namelijk vollen bak vooruit om alles deftig af te ronden en tegelijkertijd achteruit om een mooi overzicht achter te laten van alles -of iets minder ambitieus: zoveel mogelijk- wat mijn opvolger van Beijing moet weten. Zoals bijvoorbeeld het feit er twee types taxi's rondrijden, nl. de Hyundai Elantra en de Volkswagen Jetta Cif. Mijn favoriet is de Hyundai omdat die veel ruimer is vanbinnen en geen associaties oproept met een kuismiddel, dat op zijn beurt weer associaties oproept met de hoge graad van vuilheid van mijn badkamer.

Mijn sportroutine heb ik verplaatst naar 8 uur 's morgens, vermits er na het werk geen tijd meer overschiet. De avonden waren gevuld met de gebruikelijke portie volleybal, film kijken en pizza eten bij Andrea, Arabisch dineren met Jing en Cecilia en straks duiken we met allemaal terug in de karaoke. Op mijn last-minute tour door China ben ik dit weekend te vinden in Qingdao, de geboortestad van de fameuze Tsingtao-pils op 900 km van Beijing en aan de zee. Volgende week meer.

veel leegheid en domme moves

en de natte woestijn

Het mongools weekend begon desastreus. Mijn vriendjes waren op de middag vertrokken en stonden na een vlucht van een uurtje al in Hohhot. Tegen 17u, de tijd dat ik respectabel kon wegglippen op het werk, legde een zwaar onweer de luchthaven plat. Mijn vlucht was gecanceled maar ik kon gelukkig nog mee op de laatste van die dag, zodanig dat ik mij om 3u 's nachts in het hotel op bed kon leggen. Zonder bagage weliswaar, want hoewel de incheckdame mij verzekerde dat mijn bagage mee getransfereerd zou worden, bleef de lopende band leeg. En na een aanvaring met een taxichauffeur die mij dubbel zoveel wilde doen betalen als nodig en die niet doorhad dat ik niet in de mood was voor dat soort spellekes (er gaat niks boven drie maanden ervaring).

Zaterdag met een buske de steppe ingereden en een aantal uren op een paard gezeten. Of eerder pony, ik moest mij belachelijk dubbelvouwen om mijn voeten in de 'stijg'beugels te krijgen en hou er vandaag nog kniepijn aan over. En natuurlijk ook het obligate gekneusde staartbeentje. Maar de ervaring was zeer ok: oneindig rollende heuvels zover je kan zien, uitzonderlijk onderbroken door groepjes yurts (van die ronde tenten). In zo'n tent geslapen, nadat we een dansje hadden geplaceerd op muziek die eerder past bij kozakken dan wel mongoolse schonen. De volgende morgen zeer vroeg gewekt door diezelfde muziek en snel weer onderweg, nu naar de woestijn. Na vijf uur rijden in pijpenstelen regen en diepe snelwegplassen stonden we aan de voet van de zandduinen. Een beetje verder allemaal kamelen en quads, wachtend op een toerist voor een rondritje door de zandzee. Vermits het nog altijd regende hebben we de kamelen (en quads)gelaten voor wat ze waren en ons geamuseerd met duintuimelen. Concept is simpel: neem de hoogste en steilste duin, buig naar de leegte en tuimel. Uit ervaring kan ik verzekeren dat ge kotsmisselijk zijt als ge na honderd meter beneden staat, maar de kick is er. Mijn compensatie voor het missen van de sinksenfoor.

Terug thuis blijkt dat het zuiden van China onder water staat. Het weekendje Hainan van vorige week blijkt dus een gelukkige timing en het bijgeloof is bevestigd. De vijf mascottes van de Olympische Spelen (antilope Yingying, roodharig cartoonfiguurtje Huanhuan, panda Jingjing, vlieger Nini en vis Beibei) kunnen immers 'gemakkelijk' gelinkt worden aan respectievelijk de opstanden, de mislukte toortsloop, de aardbeving, de treinramp en nu dus overstromingen. Ze geloven wat ze willen, ik denk dat het regenseizoen begonnen is.

Foto's volgen later.

en plattelands-trippen

Na het strand, de steppe. Gisterenmorgen fris en wel aan het werk en na een uur al volop in de routine. Grote vreugde van mijnentwege dus, toen andrea belde met het bevel vliegtickets te kopen om samen met Theresa en Jorn Inner-Mongolia te gaan verkennen dit weekend. Mijn zak staat klaar naast mijn bureau, sebiet de bus op en weg.

Beijing loopt stilaan leeg. Gilles (van Nicole en tennispartner) is naar huis, ik heb nog twee weken over, Jorn ook, Theresa verdwijnt naar Tokio en Inge vertrekt de week na mij. Gisterenavond, op onze wekelijkse diner-en-wafels-als-dessert in het Belgische restaurant bleek dat we eind juli (bijna) allemaal in Europa rondhangen. Het wordt een Chinese reunie in Amsterdam.

en paradisco

Sanya, onze vakantielocatie, is een kruising tussen Rio de Janeiro en Tel Aviv (niet dat ik al ooit in Tel Aviv ben geweest, maar ik stel mij Tel Aviv zo voor). Stukjes stad uitgespreid tussen heuvels en stranden. Op z'n Turks logeerden wij in een van de vele hotels met prive-strand in een natuurgebied op een halfuurtje rijden van het centrum. Chique entree, grote kamers en dito zwembad, copieus ontbijtbuffet en corpulente Russen a volonte. Russen zijn overal, worden direct ingevlogen en zijn de belangrijkste groep buitenlandse vastgoedeigenaars. Logisch dus dat er overal russische vertaling is voorzien, zoals bv. het bordje 'limit your food portions' op het buffet. Tevergeefs. Vooral chinezen verwarren het concept 'buffet' met doorgedreven oorlogsvoering. Een vers aangevulde container gebbquede krab is gemiddeld goed voor drie propvolle borden, die als buit door hun van trots glimmende eigenaren naar hun respectievelijke hoofdkwartier worden gebracht. Kinderachtig maar aanstekelijk.


Onderscheid moet er zijn, bijvoorbeeld tussen westerlingen en oosterlingen. Chinezen hebben weinig op met bakken en braden in de zon. Overdag zwermen ze uit over alle bezienswaardigheden van het eiland, als de zon onder is zitten ze en masse in het zwembad. Wij, als gemixed gezelschap, zochten het evenwicht. In concreto onnozel doen in het zwembad, vechten tegen de kracht van de oceaan, naar de markt om alle -nog nooit vertoonde- soorten tropisch fruit te gaan testen, duiken naar een koraalrif, jetskien, ladyboy-show en bovenal eten. Ik heb nog nooit zoveel vis en schaaldieren gegeten in vier dagen dan nu. Het kan ook niet anders: voor 12 euro alle beesten a volonte, rechtstreeks te kiezen uit een reeks aquaria en in de pot kokende bouillon in het midden van de tafel. Tien minuten wachten, vissen en (vr)eten maar.


de andere beijingse luchthaven: drie incheckbalies, rechtsboven de securitycheck en linksboven 1 van de twee gates


straatzicht


bambooladder met zachte noodlanding

Jing, Thomas en Cecilia afdingend op de prijs

de pijnlijke tussenstand na een dag zon: hoeveel vingers heeft mijn hand?

en een aantal flarden

Flard 1 is mijn off-dag van gisteren. Alle vermoeidheid, pijnlijke ogen en onderdrukte slechtgezindheid van de laatste twee maanden moest naar buiten. De collega's hebben het geweten, in het bijzonder mijn baas, die absoluut om 18u30 nog een bespreking begonnen is. (Was niet echt zijn fout, lag eerder aan het lastige tijdsverschil met belgië.) Mama heeft het ook geweten. Goedkoop kunnen telefoneren verlaagt de barriere om te klagen:)

Flard 2 is de über-efficiënte dag van vandaag. We zaten met een belangrijke en scherpe deadline, wat resulteerde in een ondergesneeuwde mailbox en een aangename opstoot van adrenaline. Er was maar juist genoeg tijd om alles af te handelen, of de collega's stonden al te popelen om te vertrekken naar de avondactiviteit. Baas had ter ere van Jing en mezelf een karaokesessie georganiseerd. Ik ben tegenwoordig nogal verwend in van die sessies en deze sloeg een beetje tegen. We waren met 16, dus zowiezo te weinig microfoontijd voor iedereen, en de sfeer is er moeilijker in te krijgen omdat de benen van de U-vormige banken zo ver uit elkaar liggen. Om middernacht kwam nog een verrassing uit de mouw: we moesten onze positie van eregast delen met een jarige. Niet getreurd natuurlijk, ik ben overgeschakeld op plan B, heb de karaoke achtergelaten vanaf het respectvol mogelijk was en ben gaan socialisen met mijn mede-Giant en Susan (de Australiërs) op een welkomstfeestje van een paar Fransen. Het lot in eigen handen nemen heet dat dan.

Flard 3 is het feit dat ik denk dat ik voor de eerste keer een plastisch-chirurgisch verlengd scheenbeen heb gezien. Ik heb zelf de reportage nooit gezien, maar van horen zeggen weet ik dat het een trend is bij Chinese meisjes op zoek naar extra centimeters om hun scheenbenen te laten doorzagen en verlengen. Bij het buffet van de Partyworld vanavond stonden er drie ravissante (vermoedelijk betaalde) schoonheden komkommer op hun bord te scheppen. De benen van een van hen waren totaal uit proportie, met veel te lange onderbenen, een rare vorm van kuit, korte bovenbenen en kleine littekens op het midden van de kuiten. Dat laatste kan ook inbeelding geweest zijn. Tegen dan was ik er zo van overtuigd dat ze gemodificeerd was, dat alles erop zou wijzen. Griezelig.

Flard 4 is de mededeling dat ik vijf dagen vrijaf neem. Op het programma staat een bezoek aan Hainan, een Chinees eiland voor de kust van Vietnam. Volgens ervaringsdeskundigen met de meest picture-perfect stranden die er in de regio te vinden zijn. Ik zal het weten te zeggen.

Flard 5 is het feit dat ik op de avond van zondag 29 juni voet op Belgische bodem zet en hoe goed ik het hier ook heb, ik er toch naar uitkijk om iedereen terug te zien.

Flard 6 is het heuglijke nieuws dat de Chinese overheid het terug ok vind dat ik mijn eigen blog lees. Benieuwd hoe lang dat zal duren.

en de doordeweekse dagen

Voor veel dingen is de eerste keer voorbij. Maar niet getreurd, ik kan ook verhaaltjes vertellen over de tweede keer. Zo ben ik gisteren tussen de middag weer naar de kapper geweest. Geen rocksuperster zoals de vorige keer, alhoewel hij een personal assistant had. De assistent deed het wassen en hield zich verder bezig met het nu en dan en zeer lieflijk borstelen van mijn gezicht om de irriterende stukjes haar weg te werken. Jammer genoeg geen tijd voor een massage.

Woensdagavond zijn we gaan eten in een restaurant van Andrea's compound. Was geen hit. Het eten was slecht en -relatief gezien- schandalig duur (meer dan 15 euro, het vreetfestijn met de volleybal kost 3,5 euro pp en is veeeel lekkerder). Wat niet hielp, was het feit dat ik mijn eerste (!) Chinese onverklaarbare slechtgezindheidsaanval had die avond. Echt onverklaarbaar was die natuurlijk niet. Ik had eigenlijk geen zin om na het werk naar huis te crossen, had Leni beloofd een uitnodiging te maken (die zo raprap natuurlijk op niet veel trok) en had nog minder zin om naar de andere kant van de stad en terug te taxi'en. Tot daar mijn klaagzang.

Gisterenavond had ik van humeurigheid geen last, want er stond weer KTV op het programma. Samen met Jing, Cecilia en collega's en Inge een nieuwe locatie gaan uitproberen, Kingcoo. Het buffet bleek veel uitgebreider, het behangpapier in de kamers show'er en de liedjes hetzelfde. De Partyworld is dus een trapje gezakt. Ik begin al serieus wat Chineesje melodietjes te kennen (iedereen zingt blijkbaar meestal dezelfde nummers) maar kan de karakters niet lezen waardoor het bij neurien blijft. Of meeroepen. Ik heb weer wat nummers ontdekt die een redelijke fit zijn met mijn stem:
1) I'm no good van Amy Winehouse
2) Big girl (you are beautiful) van Mika
3) Silence is golden van The Tremeloes

het behang met extra afstandsbediening

enthousiasme achteraf

en veel ervaring voor twintig eurocent

Ik voel mij al terug in Belgie. Miezerig weer en op het randje van te koud om in hemd rond te lopen. Positief is dat de lucht schoongeveegd wordt na de stofstorm van een aantal dagen geleden. Negatief is dat ik dan mijn fietske in de garage moet laten staan (om mijn kostuum niet nog harder om zeep te helpen) en op de metro moet. Eigenlijk is dat maar heel licht negatief want ik mag blij zijn dat er voor mijn deur en voor de deur van mijn kantoorgebouw een halte van dezelfde lijn liggen. De overheid heeft zwaar ingezet op nieuwe treinstellen en service. Ge hoeft dan ook geen dju-gevoel te hebben wanneer de deuren juist voor uw neus toegaan, want het principe is dat er een nieuwe metro binnenrijdt wanneer de vorige vertrekt. Eens onderweg kan ik nooit ontkennen dat ik in China zit. Vanuit mijn verheven positie heb ik zicht op een zee van zwartharige kopkes, echt iedereen heeft hetzelfde type stekelhaar.

Wat verder nog bewijst dat de metro prioriteit krijgt, is het ticketsysteem. Toen we hier in september waren, moest je frulpapieren ticketjes kopen. Tegenwoordig loopt iedereen rond met oplaadbare kaarten en staan de poortjes klaar om in gebruik genomen te worden. Al het werk daaraan gebeurd 's nachts. Wanneer je rond 23u uit de metro komt, staan de arbeiders boven te wachten tot hun shift begint.

De Olympische Spelen zijn (zoals overal) niet weg te denken uit het interieur. Een filmpke toont doorlopend de spelregels en eigenaardigheden van de verschillende sporten. Zo weet ik nu dus hoe hoog de poortjes zijn waar de kayakkers door moeten, dat ze genummerd zijn, dat de kayakkers afwisselend met de stroom en tegen de stroom in moeten peddelen, straftijd krijgen als ze een poortje raken en meer van die weetjes die in augustus misschien van pas gaan komen. Vandaag was het de beurt aan voetbal. Buitenspel hebben ze niet uitgelegd.

Gisteren met de volleybal de nieuwe sportzaal van de Duitse school ingewijd. We hebben nu twee terreinen en kunnen dus continu spelen ipv afwisselend. Tijdens het eten achteraf waren we met 14, een record dat ervoor zorgde dat de hoeveelheid verschillende gerechten die op de ronddraaiende tafel kwam uit de hand liep. Fantastisch om zoveel keuze binnen stokskesbereik te hebben en nog meer gesmost en gegeten als gewoonlijk.

en terug toerist

Dit weekend bracht een blitzbezoekje van mama en Greta aan Beijing. Donderdagavond samen een tourtje rond een winderig, fris en daarom leeg Houhai lake gewandeld. De dames geinstalleerd in een restaurant en doorgestoomd naar de karaokelocatie van die nacht. Onze usual crowd (Nicole, Gilles, Theresa, Jorn en Andrea) was uitgebreid met een zwitserse die ook een tijdje hier zit. Na de noodzakelijke voedingsstoffen te hebben binnengeschrokt van het buffet, ons gesmeten op het doel van de avond: door alcohol gesmeerde nummers ten gehore brengen. De rekening was een zeer plezierige verrassing, waarom de formule in Europa niet bestaat blijft een raadsel.

Vrijdag bracht een kung-fu-show. Van dat soort shows krijg ik altijd de kriebels: busladingen nationale en internationale toeristen wordt twee keer per dag aangevoerd en neergeplant in de zeteltjes. Een routineuze en wervelende opeenvolging van spektakulaire actie, daar niet van, maar lang geen Cirque du Soleil. An sich wel knap om te zien: mannen die stukken metaal en houten stokken tegen hun voorhoofd kapot slaan, op speerpunten gedragen worden en in rokken gekleed dansjes doen met speelgoedzwaarden.

Gisteren dan voor de eerste keer in een maand terug toerist gespeeld in mijn eigen stad en de tempel van de Hemel gaan bezoeken. De namiddag sportief doorgebracht en dan 's avonds onverwacht op een BBQ beland. Het gezelschap was puur Australisch (via Susan) en sprak onderling een versie van Engels die zonder opperste concentratie niet te volgen was. Ik heb mij in het begin dan maar geconcentreerd op het delicieuse vlees (hoe kan het ook anders) en daarna kwam de conversatie vanzelf. Vanop het balkon van het appartement kon ik het groen verlichte dak van 'mijn' toren zien, aan de andere kant van de stad. Het gaf een totaal gevoel van gelukzaligheid: mijn stad aan mijn voeten. Het verdere verloop van de avond moest bijgesteld worden nadat de portiers van de Suzie Wong ons blokten wegens niet voldoend aan de no-slippers-policy. Gelukkig is er in die straat keuze genoeg aan minder pretentieuze nachtclubs. Nadat het licht daar uitging, heb ik mij bij de duitsers op het dak van de mexicaan gevoegd om toch maar alles te hebben gehad wat er die avond te doen was.

De tennis van vandaag is op een sisser uitgedraaid. Er stond zo'n strakke wind dat er met de ballen niets aan te vangen viel. Als reserve-activiteit zijn we naar de zwembad-openings-party van Andrea's appartementencomplex geweest. Een magnifiek Bali-style infrastructuur met een tropisch buitenzwembad als hoogtepunt. Ik heb afgedaan, vanaf nu is de zondagse zwem- en tennisroutine daar te doen...

plateau op tempel van de Hemel, place to be is de schijf onder de rechtse mevrouw

Phoenix City society, andrea, jorn, julia en onbekende op de loper

juist voor onze openingsdans

en Sichuan hotpot

Voor de noodlottige aardbevingen en daaropvolgende miserie, was Sichuan vooral bekend om zijn hotpot. Het is een soort Chinese fondue, waarbij een assortiment etenswaren naar keuze rauw in een gepeperde mix van soep en olie wordt gesmeten en er gaar terug uitgevist. Het is een lekkere klassieker en ik heb er al uitgebreid ervaring mee opgedaan. Gisteren was toch weer anders. Zoals altijd begon de maaltijd met een heet handdoekje om het stedelijk stof weg te werken, het prepareren van de sausjes en de hete vloeistof, gevolgd door een groentenbouilloneke en de aanvoer van alle ingredienten. Daarna volgde de gewenningsfase, zoiets als de omgekeerde sensatie van u centimeter voor centimeter in een veel te koud zwembad laten zakken. Een stukje lamsvlees, druipend van de rode olie, dat door je slokdarm wegzakt en een spoor van irritatie trekt zodat je spontaan de hik krijgt van pikantheid. Die duurt een tweetal pijnlijke minuten, waarna je zo verdoofd bent dat de rest van het eten vlot binnen schuift. Gisteren was dat buiten een onnozel stukje sla gerekend: opeens had ik last van een immense hitteontwikkeling, uitbrekend zweet, uitlopende lippen en tranen in mijn ogen plus een vuurspuwend gevoel bij het uitademen. Juist op die moment belden mama en papa. Ik was ter plaatse aan het sterven, zij vertelden laconiek dat ik niet flauw moest doen. Hallooo. Daarna smaakte alles maar flets.

deze keer geen geen blokjes eendenbloed geprobeerd

maar wel eendenlever op z'n zee-egels

regenboog over de straat

en het vervolg van het vals plafond

Gisteren kwam Michelle mij vragen of ik haar niet wilde vergezellen. Ze had een meeting over het ingestorte vals plafond met de general manager van het bedrijf dat in ons kantoor het gebouwbeheer doet. Als zogezegde chef van Michelle moest ik extra overtuigingskracht genereren. Wij naar beneden en een vergaderzaaltje ingeloodst. Na een paar minuten, die de belangrijkheid van de persoon in kwestie moest benadrukken, kwam de GM binnen. Hij gaf mij een hand en negeerde gezwind Michelle. Deel 1 geslaagd. De volgende horde was de uitwisseling van de visitekaartjes. Een verplicht ritueel, waar ik de domme buitenlander moest spelen die zijn kaartjes vergeten is, vermits er op het mijne in het groot 'trainee' staat. Zoals het hoort, maakte hij er geen probleem van. Tegen dan zat hij te trillen van zenuwachtigheid en maar in zijn handen te wrijven. Ik werd er zelf even zenuwachtig van als hij. Onze eisen op tafel gelegd en overvloedig benadrukt dat er doden -of toch minstens zwaar gewonden- zouden gevallen kunnen zijn moest blablabla. Principieel was hij het met ons eens, maar hoe zijn beloften in praktijk zullen uitdraaien valt nog te bekijken.

Ik ben dit aan het schrijven met om de halve minuut een doffe 'bonk' op de achtergrond. Er hangen twee zware staalkabels aan de buitenkant van onze toren, die niet hard genoeg opgespannen zijn en door de harde wind afwisselend heen en weer slaan tegen de gevelplaten en een raam in het bureau van onze teergeliefde baas. We weten ondertussen wat te doen: facilities verwittigen, videootje opnemen zodat we bewijzen hebben en verder hopen dat het raam straks niet in scherven op de grond ligt en de gevelplaat niet in de hersenen van een toevallige passant. Er is altijd wel iets te doen.

en beijing beach

Gisteren was weer een topper: met ons clubke en 30 andere jeugdige buitenlanders een dagje strand. Een halfuurtje rijden buiten het centrum ligt een groot golfslagbad met zandstrand, glijbanen en fake palmbomen. Officieel opent het ding pas begin volgende maand, maar de organisatoren hadden een avant-premiere kunnen regelen. 33000m² voor ons alleen, terwijl op normale zomerse weekenddagen het aantal bezoekers oploopt tot 4 à 5000. In het begin was de sfeer maar vreemd (zoals lege massa-infrastructuur wel vaker is), maar na een aantal matchkes beachvolley en wat gezwem in de golven was het puur relaxen. Ook geholpen door het broeierige weer, tegenwoordig is het eerder 30 graden dan 20.

Uitgeput en hongerig gaan eten in een boedhistisch vegetarisch restaurant, waar de presentatie even impressionant en onbeschrijfelijk is als de inhoud van de gerechten (een poging: speciale rookeffecten, gigantische menukaarten, standbeeldjes als schotels, parelmoeren schelpen als bord, uitgeholde boomstammen en vegetarisch dat -paradoxaal genoeg- alle moeite doet om de smaak van the real thing te evenaren). Zo'n arbeidsintensieve keuken is enkel betaalbaar in China.

Naast dit hoogtepunt van de week was er ook een kleine crisis. Vorig weekend had ik een reeks vriendjes uitgenodigd om te komen zwemmen. Een baantjestrekkende medebewoner bleek achteraf niet opgezet met onze aanwezigheid, want maandagmorgen kwam er een klacht binnen van het managementbureau. Toegegeven, omwille van het feit dat Jorn vlinderslagles gaf aan Theresa en mezelf, Andrea ronddobberde en Nicole en haar vriend centraal in het zwembad innig verwikkeld waren, bleef er weinig plek over en werden de baantjes van de medebewoner een gedwongen slalom. Gedaan dus met de pret, de deuren van het clubhuis sloten zich voor mij. Moeten inleveren is altijd balen, dus dat heb ik die avond dan ook gedaan. Gelukkig bleek de volgende dagen dat mijn huisbazin welwillend haar kaartje ter beschikking wilde stellen, zodat ik om 17u deze namiddag weer op de court sta met Gilles en Andrea. Eind goed, ik gelukkig.

en de dagelijkse job

Wanneer trouwe bloglezers de indruk hebben dat ik een zeer interessant leven heb en veel te vertellen, ben ik geflatteerd. Deze bijdrage echter dient dat misverstand te ontkrachten. Van de 24 uren die ik elke dag te besteden heb, lig ik er 9 te slapen en zit ik minstens even lang achter mijn bureau. Mijn ochtendritueel duurt nog eens een uur. Dus blijven er vijf uren over om leuke dingen te doen, of 20% van mijn levenstijd. Daarom dat ik die momenten volprop met interessante dingen waarover ik kan vertellen:)

Gelukkig zijn er tijdens de werkuren ook leuke dingen te doen. Zo had ik bijvoorbeeld de afgelopen dagen een uitstekend zicht op afbraakwerken naast ons gebouw. Heel de wijk rond Guomao (waar ons kantoor is) was ooit plat en stond vol met fabriekshallen. Langzaamaan werden de kleine staatsindustrieen weggeconcurreerd en uitgekocht door projectontwikkelaars, die de buurt volplantten met kantoortorens. Als dappere overlevenden van het industrieel verleden stonden er nog twee grote machinehallen recht op het terrein naast het onze. De eerste sneuvelde een aantal weken geleden, de tweede de afgelopen dagen. In een fascinerend ballet van machinerie knaagden de grijpers het beton weg rond de wapening van de kolommen, zodat ze daarna met een paar nijdige duwtjes een travee van de gevel konden laten instorten. Een man met iets tussen een brand- en een tuinslang moest daarbij de grote wolken stof in bedwang houden. Wat overblijft is een grote lege vlakte en de vraag hoe die gevuld gaat worden. Voor het geld moeten de eigenaars van de grond, Pan Shiji en echtgenote Zhang Xin, het niet doen: ze staan in de boekjes voor $4 miljard. Een uitbereiding van het parkje zou mooi zijn.

dagelijks werk

tijdens
tijdensna

en een technisch tussenwerpsel

naar aanleiding van recente gebeurtenissen is de blogvrijheid weer wat ingeperkt.
Ik kan uploaden maar heb geen toegang tot mijn blog zelf of reacties. (Leni is mijn trouwe liaison qua reacties, dus ik krijg ze wel, maar je hoeft geen gevat antwoord te verwachten;)

en vreemdelingen op bezoek

Zaterdag waren Antoine en Michael, vrienden van Jing, in Beijing om de 'Great Wall Marathon' te lopen. Dat roept heroische taferelen op (iedereen die al op de muur geweest is, weet dat dat ding op en neer slingert met stijgingspercentages die we in Belgie niet kennen) maar is stiekem een gehalveerde versie. Het blijft zowieso chapeau. Het weer was te slecht en de timing te vroeg om te gaan supporteren, dus zaterdag ging voorbij met een beetje fitnessen en lang zwemmen. 's Avonds gaan eten met Cecilia en Jing, daarna met iedereen (twee fransen, twee belgen, vier duitsers en vijf chinezen) afgesproken in Saddle Cantina. Het klinkt even Mexicaans als het eruit ziet. Ik was er nog nooit geweest, maar het ligt op een dakterras onder het dakterras van de Kokomo en figureert op een foto van een tijdje geleden. Attractiepunten: een flashy sombrero bij het bestellen, lekkere cocktails en een openlucht snooker. Als absolute wauw-factor heeft het cafe binnen een openschuivend dak. Wanneer de temperatuur te hoog oploopt (te wijten aan de hete spaanse ritmes en overmaat mensen en alcohol) gaat het dak eraf en sta je onder de sterren.

De volgende morgen een week slaap ingehaald en als enige noemenswaardige actie mijn fiets gaan repatrieren. Die stond al een week vastgeketend aan een metrostation aan de andere kant van de stad, omdat louche types mijn banden hadden ontlucht. Een aantal dagen geleden had ik mij de duurste fietspomp aangeschaft vanuit het idee dat ik dan kwaliteit kocht. Maar niets was minder waar. In de toenmalige rush om op tijd op een afspraak te zijn blablabla... Moraal van het saaie verhaal: fietspomp kapot, geld kwijt, banden nog steeds plat, te laat op afspraak. Miserie allom. Nu had ik viavia (Inge) opgevangen dat er een reparateur dichtbij een kraam openhield. Bleek een onbeschofte kerel die echter alles in huis had om mij terug op weg te helpen. Zijn diepgaande facelift van mijn fiets bleek wel een financiele aderlating, een nieuwe binnenband kostte 6 euro! Na telefonisch advies bleek dat de normale prijs te zijn. Ik had direct goesting een bandenfabriek te beginnen. Als afronder van het weekend nog een zwem/saunasessie georganiseerd en koreaanse BBQ gaan eten.

Maandag op kantoor bleek dat een deel van het valse plafond op de vloer lag. Het sluitingsmechanisme van een raam functioneerde niet en een reeks harde windstoten had greep gekregen op de plafondplaten. Groot drama maar geen gewonden. 's Namiddags was alles vervangen en was er niets meer van te merken. Verbazingwekkend.

Inge en mezelf

overtuigend verloren, een paar keer

al half gerepareerd, bemerk het overblijvend spoor van de rail op de classeur

en de kleren maken

Gisteren heeft de kleermaker eindelijk opgeleverd. Een week geleden had ik mij in Silk Street gewaagd om een kostuum te laten fabriceren. Silk Street is het walhala van fake design. Over vijf verdiepingen proberen de verkopers en verkoopsters je aandacht te trekken op hun marchandise, bestaande uit pyama's, reistassen, tafellopers, polo's, sokken, dassen enz. Na een verkennende rondgang besloten Jing en ik te gaan voor de winkel met de meeste keuze aan stoffen. 'Buddy', die zijn westerse naam waarschijnlijk niet zonder commerciele bijbedoelingen heeft gekozen, hielp ons een keuze te maken. Hij scoorde twee kostuums, twee smokings en zes hemden, waarvan iets minder dan de helft op mijn kosten. Kosten is relatief: naar belgische prijzen krijg je de smoking er gratis bij wanneer je het kostuum laat maken. En dan kon de styling beginnen: stof kiezen, aantal knopen, kraag, binnenvoering, zakken. Twee dagen later was alles klaar voor een eerste passing. Beetje afspelden hier en daar en weer twee dagen later zou alles klaar zijn. Mijn kostuumvest deftig op mijnen body laten passen bleek echter moeilijker dan verwacht. Na twee extra pasbeurten kon Buddy nog altijd niet overweg met mijn -letterlijk- uitstekende sleutelbeenderen. Waag het dus niet op te merken dat er precies iets mis is met de schouders van mijn kostuum, moest je mij ooit kruisen in mijn nieuwe outfit!

De voorbije avonden zaten weer vol. Eentje met een benefietoptreden voor Sichuan in de Livemusic Mao. De magerte van de drie eerste groepkes werd gecompenseerd door de melodische beats van afsluiter 'The Verse', een Chinese bigband. Volgende was de opvoering van de jaarlijkse show van de duitse school. Die was veel ambitieuzer dan wat wij als laatstejaars op de planken brachten met onze Chrisostemosshow. Het thema was de strijd om muziekvrijheid in Googleearth, een wereld beheerst door de kwaadaardige firma Globalsoft. Deels theater, deels musical passeerden een selectie Queen-klassiekers de revu, met live begeleiding. Superimpressionante leerling-acteurs, piekfijne kostuums en hoogdravende tekst (waar ik enkel de bovenste laag van begrepen heb, metaforen in het duits zijn te hoog gegrepen); de duitse gründlichkeit maakte dat ik het niet snel ga vergeten. De duitse school is echt een micro-cosmos, enclave van blonde hansjes en gretels. Alles straalt kwaliteit, mogelijk gemaakt door stevige sponsoring à la Daimler maar met een on-schoolse ongedwongenheid. Mijn vroegere directeur die rockt op het bisnummer, ik kan het mij niet voorstellen.

Vandaag recuperatie van mijn etentje met de collega's gisteren. Een etentje dat begon met eten, gevolgd door drankspellekes en eindigde in de karaoke, waar we pas terug buitenstonden toen de zon terug opkwam...

Mao's fantastische logo, of hoe iemands haardracht alleszeggend kan zijn

the Verse

en twee dagen later

Het land is in crisis en de ellende ongelooflijk groot, maar in Beijing gaat het leven gewoon door. Zo maak ik mij -zoals elke morgen- druk in de liften van ons kantoor. In de zoektocht naar de meest efficiente manier om zoveel mogelijk mensen zo snel mogelijk verticaal te transporteren, hebben ze hier dubbeldeksliften geinstalleerd. Twee liftcabines zijn op elkaar bevestigd, de bovenste bedient in principe de even verdiepingen, de onderste de oneven. Ik verklaar nader hoe zoiets in de praktijk frustratie opwekt. 's Morgens stap je samen met tien andere mensen in de bovenste cabine, gaat de deur toe en begint de klim. Vier seconden later onderbroken door de eerste halte op het hotellobby-niveau. Deuren open, mensen eruit, deuren toe en verder. Tot dan niets abnormaals. Weer vier seconden later stopt de lift op het 6e. Alleen blijven de deuren nu toe, zou zelfs een capsule-inwoner van Tokio zich claustrofobisch voelen en zegt de lift "the other deck is now being served" (enkel in het Engels, wat de gemiddelde chinees niet begrijpt). De hele cyclus herhaalt zich nog een paar keer zodat ik tegen dat ik op het 22e aankom superwakker en opgepept ben. En vol negatieve energie.

Bemerk de missende verdiepingen van een appartementsgebouw, o.a. 4 is een ongeluksgetal en 8 is de lucky number.

reclame op nectarines

en de gebeurtenis van de dag

was uiteraard de shake. We zitten ijverig te werken in ons gloednieuw kantoor op de 22e verdieping wanneer het vals plafond plots begint te kraken. Alsof er iemand aan het wandelen is in de tussenruimte. Helena, mijn kantoorbuurvrouw, en ik kijken eens naar elkaar met opgetrokken wenkbrauwen. Twee seconden later begint alles traag te bewegen. Het hele gebouw zwalpt over en weer, eerst subtiel, daarna iets overtuigender. Het is een misselijkmakend gevoel: je ogen merken niets speciaals, als je naar buiten kijkt is er niets anders dan anders maar je maag en evenwicht draaien door. Ik vind het wel opwindend, als architect wetende dat ze een gebouw narekenen op dit soort bewegingen. Mijn collega's zijn het daar duidelijk niet mee eens. Haastig wordt iedereen min of meer verzameld en begint de aftocht. Mooi uitzicht op het 22e, maar wat een trappen om tot beneden te geraken. Je kan je direct voorstellen hoe 9/11 gevoeld moet hebben. Mijn kantoorbuurvrouw, naast mij in de afdaling, gaat in overdrive en begint quasi-hysterisch te bellen om te horen of haar dochtertje ok is. Wat ook remmend werkt in de evacuatie zijn de hoge hakken van de dames. Een lastige keuze moet het zijn als het er ooit echt toe doet: blijf je in groep bijeen en verlies je kostbare minuten of spurt je er alleen vandoor en kom je eerst beneden aan? Eindelijk beneden aangekomen een apocaliptisch zicht op straat: uit alle omliggende wolkenkrabbers stromen mensen, op zoek naar een veilig plekje, zo ver mogelijk van de bebouwing vandaan. Iedereen met zijn/haar gsm aan het oor, luisterend naar een lieve mevrouw die zegt dat het netwerk overbelast is. Na een uurtje buiten staan wachten en een koffie in een bar met televisienieuws horen we dat het epicentrum op 1500 km van bij ons ligt. Tien minuten later zitten we terug achter onze desk en gaat de business verder.
Moraal van het verhaal: ik heb slechte reflexen. Ik zou gewoon blijven zitten en denken dat het wel zal overgaan. Vandaag had ik gelijk, morgen kan de uitkomst anders zijn. Wanneer ik nog eens zoiets meemaak, zal ik sneller beneden staan. En het belang van intuitieve en logische vluchtwegen. Bij ons hield de trap ineens op en moesten we een kantoor binnen om een andere deur en trappenserie te nemen. Ok deze keer, maar wil het niet meemaken dat alles vol rook hangt. Weer een ervaring rijker.

Vergeleken daarmee lijkt alles triviaal, hoewel mijn dineeke gisteren allesbehalve triviaal was. Ik had een reeks vrienden en vriendinnen uitgenodigd om te komen tennissen/zwemmen/eten. Het weer sloeg tegen, maar de regen kwam gelukkig pas naar beneden vallen nadat we de court niet meer nodig hadden. Met Jorn heb ik een waardige opponent gevonden, zijnde veel beter dan mezelf dus met veel uitdaging. Omdat Jorn toch bezig was met demonstreren, daarna ook een lesje dolfijnslag gekregen (moest het nog niet duidelijk zijn, Jorn geeft LO op de duitse school). Opvallend detail: de rugversiering van Theresa, die juist een cupping had ondergaan. Het zag er niet lief uit en leek verdacht veel op een of andere degoutante huidziekte. Het doet blijkbaar immens veel zeer maar zou gezond zijn. Niet met den deze. Mijn kookkunsten werden daarna op de proef gesteld: voor zeven man koken met een beperkte keukeninfrastructuur. Met toastjes met gegrilde Brie als amuse-geules had ik een gemakkelijke hit te pakken, en de geflambeerde scampi's in roomsaus zagen er veel chiquer uit dan ze in het echt waren. Missie geslaagd of elementaire beleefdheid?, of het echt lekker was zal ik nooit weten. Al was de hoofdrol voor de oma-koekjes als dessert. Commentaar op facebook achteraf: "thanks for the great!!!! cookie! Your grandma is a genius!" Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. [En bij deze nog eens sorry voor mijn flater van eergisteren! (ik ben namelijk zo dom geweest mijn 75e verjaardagswensen naar de verkeerde oma te sturen en de écht jarige oma te negeren...hierbij meld ik mij vrijwillig aan om onterfd te worden:)]

en 'One night in Beijing'

Gisteren was een voorlopig hoogtepunt. Op kantoor hing verwachting in de lucht, want 's avonds stond de eerste teambuilding op het programma: karaoke natuurlijk. De locatie deze keer was Partyworld, het upscale broertje van de Melody. Veel Chinese filmsterren en andere beroemdheden (van horen zeggen) en buffet à volonté. Gelukkig was het op kosten van. De sfeer zat erin, kende een onwennig dipje bij de arrivée van onze chef maar herstelde zich snel. En werd nog een pak losser naarmate de lege flessen werden afgeruimd. Zingen werd bijkomstig, de meeste aandacht en de luidste commentaar ging naar het dobbelen. Het is een superpopulair drankspelleke: twee chapeaus, twee keer vijf dobbelstenen, een 1 als joker en opbieden tegen elkaar. Simpel en effectief om mensen in de wind te krijgen. Gelukkig waren we tegen dan overgeschakeld van Bud op wijn.
Na zes uur in het soundmixkot vonden de collega's het tijd om af te ronden. Jing en ik gingen door en vervoegden Theresa, Nicole, Ben en Susan. Een lege cocktailbar werd snel gewisseld voor de stampvolle club Alfa, met zalige jaren '80 mix. Onze dansvloerburen hebben mogen horen dat we nog in karaoke-mode stonden.
Deze morgen op euforische manier mijn fiets gaan oppikken -die ik aan het werk had laten staan- om naar de supermarkt door te fietsen. Het leven zorgde er al snel voor dat ik terug met mijn voeten in de vuile realiteit stond: twee platte banden en geen mobiel fietskraam in de wijde omgeving. Weer iets voor mijn to-do lijstje. Gelukkig schijnt de zon en is het zo helder dat ik mij terug voel opstijgen.

en een portie lichaamsbeweging

Door plotse ziekte van een paar leerlingen van Theresa vielen er twee tickets voor een acrobatische show in mijn schoot. Dus Jing en ik eergisteren naar het theater gerushed en getrakteerd op een impressionant staaltje spierkracht en plooikunst. Je eigen lijf lijkt plots heel stram.

en nouvelle vague (...jolies filles)

zoals ik gisteren al had aangekondigd, ben ik met Nicole en Inge aan mijn cultuur gaan werken. Op het programma stond Francois Truffaut's film 'Jules & Jim'. Franse nouvelle vague in zwart-wit uit 1962. Verrassend genoeg is de film nog altijd relevant, met een combinatie van knappe visuals, mooie muziek, speciale personnages en een straf verhaal. Quentin Tarantino vond dat blijkbaar ook, want in Pulp Fiction zit de befaamde quote: "don't fucking Jimmy me, Jules" (wanneer Jimmy met een reeks lijken in huis zit, en daar niet blij mee is.) Een domme trivialiteit als deze geeft mij echt het gevoel dat ik het licht heb gezien... wauw. Met dank aan Wikipedia trouwens, zonder dewelke ik nooit de link tussen een obscure Franse film en Pulp Fiction zou leggen.

Na de film hebben we ons bij Morel's laten gaan. Het is een van de drie Belgische restaurants in Beijing en werd mij warm aanbevolen door Steven's favoriete krant;). Ik werd verwend met een zalige pepersteak (saignant, zoals gevraagd) met frietjes, ne Chimay en een Brusselse wafel met zelfgemaakte slagroom om af te ronden. Mijn gezelschap, dat ondertussen was aangegroeid tot ne man of 8, koos voor konijn, waterzooi, vleesbrochette, pannenkoeken mikado en een selectie kwaliteitsbier. Zo werd het snel nacht.

en Nanjing en werken op zondag

Het zijn vijgen na Pasen, maar ik had nog wat andere ervaringeskes geprepareerd voordat mijn internet kuren kreeg en niets meer wilde uploaden. Bij deze:

Papa en ik zijn samen naar de kapper geweest voor een sessie die anderhalf uur heeft geduurd. Kappers in Belgie kunnen er nog wat van leren. Eerst wordt je droog haar ingemasseerd met shampoo waarbij ze beetje bij beetje water toevoegen. Daarna masseren ze je schouders, armen en rug, wordt je haar gewassen en geknipt en weer uitgebreid gewassen en gedroogd. De gelijktijdige manicure hebben we laten passeren, ik word zenuwachtig van overdreven aandacht. Er heerst een strikte hierarchie tussen het salonpersoneel, oplopend van de massage-mensen over de mevrouw aan de kassa tot de kapper himself. Die laatste heeft rocksterallures en paradeert met een DJ-koffertje met zijn scharen en haardroger alsof hij Tiesto is. Ik loop nu rond met een typisch Chinees kapsel, dat in weinig verschilt van mijn standaard thuiskapsel.

Zondag, op weg naar de golf, het oefenterrein van de rijschool gepasseerd. Een stuk openbare driebaansweg met weinig verkeer en een karavaan van auto's, telkens leerling en instructeur. De rechterzijde van de weg aanhouden staat duidelijk niet in de eindtermen, zeker vijftig stuks reden in verspreidde slagorde achter elkaar. Papa heeft zich kunnen uitgeleven in de slalom. Ik wil ook een Chinees rijbewijs!

We zijn het monument voor de Nanjing Massacre gaan bezoeken, een historisch litteken waarbij Japanse troepen in een aantal weken tijd 300000 inwoners van de stad uitmoordden. Veel zware stenen in een door Libeskind's Joods Museum beinvloedde architectuur, gecombineerd met typische monumentale grootsheid. Op de locatie is een massagraf opengelegd en geconserveerd. Een lugubere verzameling van echte beenderen ligt half ingegraven en half open en bloot ter confrontatie. In eerste instantie denk je aan namaak, want het lijkt een wansmakelijk vertoning met het minste respect. De gemiddelde Chinese ervaring is duidelijk anders (vermits het monument eruitziet zoals het eruitziet). In ieder geval een superdirecte manier om de niet-te-identificeren slachtoffers niet te vergeten.

Ondertussen terug alleen in Beijing. Al is alleen relatief. Maandag volleybal, dinsdag dineren met Jing, vanavond Franse film met Nicole. Mijn leven hier is na bijna anderhalve maand relatieve rust even druk als het thuis was. En ik kan daar heel hard van genieten. Ik krijg alleen stress van alle dingen die ik nog wil doen en organiseren.

Ik ben voor de eerste keer in mijn leven professioneel actief geweest op zondag. Met dank aan een beslissing van de overheid: er moest een halve dag gewerkt worden ter compensatie van 2 mei. De terugvlucht van Nanjing, die normaal gezien zaterdag om 20u vertrok, had vijf uur vertraging wegens afschuwelijk slecht weer in Beijing (=de resten van de typhoon over Myanmar. Ik begin de logica achter het Beijingse weer deels te begrijpen. Regen en wind komen steeds als overschot van typhoons en orkanen vanuit de Indische Oceaan of Chinese Zee. Wanneer die er niet zijn, loopt de temperatuur op en wordt het uiteindelijk heel stoffig en heet.) Ik was zondagmorgen dus uitzonderlijk onfris en allesbehalve monter. Het deed er niet veel toe, want op vrijdag waren we verhuist naar de nieuwe locatie, zodanig dat mijn werk vooral bestond uit werkplekinrichting. Zoals het opsporen van mijn laptop, bijeenscharrelen van mijn balpennen en post-it's, intern telefoneren om alle nummers uit te testen, ontdekken dat internet niet aangesloten is, beslissen welke schuif in mijn kastje mijn koekenvoorraad zal bevatten, een rekenmachine bemachtigen en meer van die noodzakelijke bezigheden. Nu is het wachten op de openingsparty.

massacre museum

nieuwe terminal 3 op Beijing Intl. Airport, getekend Foster & Partners

de collega's. Mijn kantoor ligt achteraan, achter de linkse zwartgerokte dame.

busybusybusy

en citytrippen in nanjing

We waren in september al eens komen checken hoe de Chinese ouderlijke woning eruitzag. Nu kregen Leni en ik de kans om ze in real life te testen. Ze ligt op een kwartier autorijden van het stadscentrum en in een kleinschalige en gloednieuwe vastgoedontwikkeling die luistert naar de ronkende naam 'Ronchamps Villa'. De verwijzing naar modernisme-maestro Le Corbusier en zijn kapel van Ronchamp is niet toevallig. De bouwstijl is -naar Chinese normen- zeer hedendaags. Hoewel ik geen verdediger van gated communities ben, is het er zonder twijfel aangenaam en mooi wonen. De huidige situatie is nog het best te vergelijken met Wysteria Lane uit Desperate Housewives. Alle huizen staan er piccobello en nagelnieuw bij, de overvloedige beplanting, meanderende paadjes en fonteinen zijn aangelegd, de security staat op post en salueert, de bewakingscamera's zijn geïnstalleerd en de straatveegster keert dag in dag uit de afgevallen bladeren bijeen. Het surrealistische is dat er nog niemand woont buiten mama en papa. Of liever woonde, want afgelopen bracht de luidruchtige intrede van de onderburen. Het valt af te wachten in welke mate het decor van de buurt tot leven komt, of leeg blijft door eigenaars die enkel gekocht hebben om op een waardestijging te speculeren. Ik zou er graag bijzijn wanneer mama, Bree-like en gewapend met Belgische chocolaatjes, het ontvangstcomité speelt voor de onderburen. Volgt er een verslag, mama?

De afgelopen dagen zijn we twee keer op Ginko Lake gaan golfen. Dat ligt op een halfuurtje rijden van thuis, in een prachtige setting van beboste valleitjes. Het lijkt een stukje paradijs op aarde met overal bloemen, helgroene en ongeschonden fairways en veel waterhindernissen (met dito aantrekkingskracht). Als ondersteuning kregen we een klein contingent caddies mee, drie rode en een blauwe. De roden zijn de 'echte', de blauwe was in opleiding. En het was eraan te merken dat ze nog niet volleerd was. Buggies waren verplicht en (helaas) niet zelf te besturen, dus Leni en mama op de achterbank van de ene, papa en mezelf op de andere. Ons lieve blauwe kind had nog wat moeite met anticiperend remmen en slaagde erin ons in de achterkant van de buggy van de dames te boren. 'Boren' is wat overdreven gesteld, want de enige schade was een flinke portie schaamte bij de chauffeur (en waarschijnlijk een negatieve beoordeling achteraf). Uniek is dat voorval niet. De tweede keer bereidde onze colonne zich uit met een derde buggy, die van onze supportersclub. Oma en opa hebben gevoeld dat er bij hen ook een blauwe achter het stuur zat; de damesbuddy werd werderom geramd. Het is even hard verschieten, maar gelukkig ook deze keer geen blijvende slachtoffers. Het familiale spel komt op niveau: in plaats van drie zakjes ballen per ronde, verbruiken we er nu nog maar met moeite eentje.

en het autosalon

Er zijn zo van die dagen die beginnen zoals alle andere dagen beginnen en dan ineens anders uitdraaien. Gisteren was een van die dagen. Rustig begonnen, totdat Jing en ik naar AutoChina gestuurd werden. Een toekomstige klant was daar aanwezig en we moesten foto's trekken van zijn infrastructuur. Daar zeg ik uiteraard geen nee tegen. Er blijven twee indrukken over: immens en minder speciale -lees lelijke- modellen dan verwacht. De expo-hallen zijn gloednieuw en stonden overvol. Naast alle westerse merken ook de plaatselijke competitie. Die zijn een flitsende (op industriele schaal) inhaalbeweging bezig. De tijd van lachwekkende kopieen is spijtig genoeg voorbij. Aangepast aan de Chinese smaak -dus met een klassieke koffer, vier deuren en chroom- stonden er een reeks auto's die er best mogen wezen. Citroen heeft dat nog niet zo begrepen, trots op een nieuw, uniek Chinees model met jaren '80 styling (en dat is niet retro). Ze verkopen natuurlijk ook hun westerse gamma. Collega Michelle rijdt bv. met nen 307.

Zoals bij ons, stond het meeste volk zich te vergapen aan de exclusievere modellen. Audi had een Q5 in premiere, Mercedes de concurrerende GLK en BMW zijn beest van een X6. RR, Maserati, Ferrari, Aston Martin en Bentley pakten stevig uit met verschillende exemplaren van elk model en Spyker, Wiesmann en Bugatti waren er ook. Niemand wil het nieuwe geld missen. Al dat fraais werd overvloedig behangen met vrouwelijk (en uitzonderlijk ook mannelijk) schoon. Ongelooflijk welke invloed zo'n hostess heeft op het aantal foto's dat er van de kar in kwestie wordt getrokken: een krel van een auto wordt de publiekslieveling door toedoen van een koppel oogverblindend blonde oostblokzusjes. Op terugweg heb ik een heel stuk geslapen in de taxi. Gelukkig, want daarna hebben we klacht ingediend tegen de chauffeur; hij reed superagressief en vloekte aan een stuk door. Antwoord van de klantendienst: niet tevreden, geld terug. Chapeau.

Q5

Range Rover Coupe (en voor wie het nog steeds niet doorheeft: wit is de kleur van nu)

'80 Citroen

ik wil het grootste scherm hebben

"The number of people in hall 3 is currently beyond its capacity, we kindly request you to go to another hall first and visit hall 3 later on"

gestuurde waterval bij Jeep