Gisteren kwam Michelle mij vragen of ik haar niet wilde vergezellen. Ze had een meeting over het ingestorte vals plafond met de general manager van het bedrijf dat in ons kantoor het gebouwbeheer doet. Als zogezegde chef van Michelle moest ik extra overtuigingskracht genereren. Wij naar beneden en een vergaderzaaltje ingeloodst. Na een paar minuten, die de belangrijkheid van de persoon in kwestie moest benadrukken, kwam de GM binnen. Hij gaf mij een hand en negeerde gezwind Michelle. Deel 1 geslaagd. De volgende horde was de uitwisseling van de visitekaartjes. Een verplicht ritueel, waar ik de domme buitenlander moest spelen die zijn kaartjes vergeten is, vermits er op het mijne in het groot 'trainee' staat. Zoals het hoort, maakte hij er geen probleem van. Tegen dan zat hij te trillen van zenuwachtigheid en maar in zijn handen te wrijven. Ik werd er zelf even zenuwachtig van als hij. Onze eisen op tafel gelegd en overvloedig benadrukt dat er doden -of toch minstens zwaar gewonden- zouden gevallen kunnen zijn moest blablabla. Principieel was hij het met ons eens, maar hoe zijn beloften in praktijk zullen uitdraaien valt nog te bekijken.
Ik ben dit aan het schrijven met om de halve minuut een doffe 'bonk' op de achtergrond. Er hangen twee zware staalkabels aan de buitenkant van onze toren, die niet hard genoeg opgespannen zijn en door de harde wind afwisselend heen en weer slaan tegen de gevelplaten en een raam in het bureau van onze teergeliefde baas. We weten ondertussen wat te doen: facilities verwittigen, videootje opnemen zodat we bewijzen hebben en verder hopen dat het raam straks niet in scherven op de grond ligt en de gevelplaat niet in de hersenen van een toevallige passant. Er is altijd wel iets te doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten