en Nanjing en werken op zondag

Het zijn vijgen na Pasen, maar ik had nog wat andere ervaringeskes geprepareerd voordat mijn internet kuren kreeg en niets meer wilde uploaden. Bij deze:

Papa en ik zijn samen naar de kapper geweest voor een sessie die anderhalf uur heeft geduurd. Kappers in Belgie kunnen er nog wat van leren. Eerst wordt je droog haar ingemasseerd met shampoo waarbij ze beetje bij beetje water toevoegen. Daarna masseren ze je schouders, armen en rug, wordt je haar gewassen en geknipt en weer uitgebreid gewassen en gedroogd. De gelijktijdige manicure hebben we laten passeren, ik word zenuwachtig van overdreven aandacht. Er heerst een strikte hierarchie tussen het salonpersoneel, oplopend van de massage-mensen over de mevrouw aan de kassa tot de kapper himself. Die laatste heeft rocksterallures en paradeert met een DJ-koffertje met zijn scharen en haardroger alsof hij Tiesto is. Ik loop nu rond met een typisch Chinees kapsel, dat in weinig verschilt van mijn standaard thuiskapsel.

Zondag, op weg naar de golf, het oefenterrein van de rijschool gepasseerd. Een stuk openbare driebaansweg met weinig verkeer en een karavaan van auto's, telkens leerling en instructeur. De rechterzijde van de weg aanhouden staat duidelijk niet in de eindtermen, zeker vijftig stuks reden in verspreidde slagorde achter elkaar. Papa heeft zich kunnen uitgeleven in de slalom. Ik wil ook een Chinees rijbewijs!

We zijn het monument voor de Nanjing Massacre gaan bezoeken, een historisch litteken waarbij Japanse troepen in een aantal weken tijd 300000 inwoners van de stad uitmoordden. Veel zware stenen in een door Libeskind's Joods Museum beinvloedde architectuur, gecombineerd met typische monumentale grootsheid. Op de locatie is een massagraf opengelegd en geconserveerd. Een lugubere verzameling van echte beenderen ligt half ingegraven en half open en bloot ter confrontatie. In eerste instantie denk je aan namaak, want het lijkt een wansmakelijk vertoning met het minste respect. De gemiddelde Chinese ervaring is duidelijk anders (vermits het monument eruitziet zoals het eruitziet). In ieder geval een superdirecte manier om de niet-te-identificeren slachtoffers niet te vergeten.

Ondertussen terug alleen in Beijing. Al is alleen relatief. Maandag volleybal, dinsdag dineren met Jing, vanavond Franse film met Nicole. Mijn leven hier is na bijna anderhalve maand relatieve rust even druk als het thuis was. En ik kan daar heel hard van genieten. Ik krijg alleen stress van alle dingen die ik nog wil doen en organiseren.

Ik ben voor de eerste keer in mijn leven professioneel actief geweest op zondag. Met dank aan een beslissing van de overheid: er moest een halve dag gewerkt worden ter compensatie van 2 mei. De terugvlucht van Nanjing, die normaal gezien zaterdag om 20u vertrok, had vijf uur vertraging wegens afschuwelijk slecht weer in Beijing (=de resten van de typhoon over Myanmar. Ik begin de logica achter het Beijingse weer deels te begrijpen. Regen en wind komen steeds als overschot van typhoons en orkanen vanuit de Indische Oceaan of Chinese Zee. Wanneer die er niet zijn, loopt de temperatuur op en wordt het uiteindelijk heel stoffig en heet.) Ik was zondagmorgen dus uitzonderlijk onfris en allesbehalve monter. Het deed er niet veel toe, want op vrijdag waren we verhuist naar de nieuwe locatie, zodanig dat mijn werk vooral bestond uit werkplekinrichting. Zoals het opsporen van mijn laptop, bijeenscharrelen van mijn balpennen en post-it's, intern telefoneren om alle nummers uit te testen, ontdekken dat internet niet aangesloten is, beslissen welke schuif in mijn kastje mijn koekenvoorraad zal bevatten, een rekenmachine bemachtigen en meer van die noodzakelijke bezigheden. Nu is het wachten op de openingsparty.

massacre museum

nieuwe terminal 3 op Beijing Intl. Airport, getekend Foster & Partners

de collega's. Mijn kantoor ligt achteraan, achter de linkse zwartgerokte dame.

busybusybusy