kwinteninchina: en paradisco

Sanya, onze vakantielocatie, is een kruising tussen Rio de Janeiro en Tel Aviv (niet dat ik al ooit in Tel Aviv ben geweest, maar ik stel mij Tel Aviv zo voor). Stukjes stad uitgespreid tussen heuvels en stranden. Op z'n Turks logeerden wij in een van de vele hotels met prive-strand in een natuurgebied op een halfuurtje rijden van het centrum. Chique entree, grote kamers en dito zwembad, copieus ontbijtbuffet en corpulente Russen a volonte. Russen zijn overal, worden direct ingevlogen en zijn de belangrijkste groep buitenlandse vastgoedeigenaars. Logisch dus dat er overal russische vertaling is voorzien, zoals bv. het bordje 'limit your food portions' op het buffet. Tevergeefs. Vooral chinezen verwarren het concept 'buffet' met doorgedreven oorlogsvoering. Een vers aangevulde container gebbquede krab is gemiddeld goed voor drie propvolle borden, die als buit door hun van trots glimmende eigenaren naar hun respectievelijke hoofdkwartier worden gebracht. Kinderachtig maar aanstekelijk.

Onderscheid moet er zijn, bijvoorbeeld tussen westerlingen en oosterlingen. Chinezen hebben weinig op met bakken en braden in de zon. Overdag zwermen ze uit over alle bezienswaardigheden van het eiland, als de zon onder is zitten ze en masse in het zwembad. Wij, als gemixed gezelschap, zochten het evenwicht. In concreto onnozel doen in het zwembad, vechten tegen de kracht van de oceaan, naar de markt om alle -nog nooit vertoonde- soorten tropisch fruit te gaan testen, duiken naar een koraalrif, jetskien, ladyboy-show en bovenal eten. Ik heb nog nooit zoveel vis en schaaldieren gegeten in vier dagen dan nu. Het kan ook niet anders: voor 12 euro alle beesten a volonte, rechtstreeks te kiezen uit een reeks aquaria en in de pot kokende bouillon in het midden van de tafel. Tien minuten wachten, vissen en (vr)eten maar.