Idealiter zou ik dit getypt hebben op de luchthaven, maar gebrek aan wifi dwingt mij dit te posten vanuit Berchem. Ik ben dus officieel terug thuis.
Het afscheid was in stijl, zoals ik het hoopte. Vrijdagavond was karaoke met alle collega's. Ik zag er op voorhand een beetje tegenop en het leek eerder een verplicht nummertje te worden, maar iedereen bleek in form. Na mijn afscheidsspeech deed iedereen een woordje met mezelf als onderwerp en kreeg ik twee zeer gepaste cadeaus: het rode boekje van Mao (de Chinese Bijbel) en een kader met antiek Chinees geld (mijn grootste verwezenlijking is de goedkeuring van ons financieringsvoorstel). Met al het groepsgevoel en enthousiasme was mijn baas zelfs bijna bereid ook een nummerke te zingen (al kan dat ook aan de overvloedige ‘kampai’ –ad fundums- met wijn gelegen hebben:) De avond schoot in een nog hogere versnelling nadat ik Prasanth -mijn vervanger die op het appartement een schoonheidsslaapke had gedaan- was gaan oppikken om Theresa en Inge te gaan vergezellen in de Suzie Wong. Die laatste is een trendy club die nog hoog op mijn to-do-lijstje stond. En naar bleek terecht: pas nadat het eerste licht al een tijdje voorbij was stonden we terug buiten.
Zaterdagavond hebben we de karaoke en het feestje achteraf nog eens over gedaan. Nu met al mijn beijingse vrienden en een danske in de China Doll, een andere club die nog maar juist open is. De volgende dag begon in Bar Blu, waar ik ook mijn eerste stapkes in het nachtleven heb gezet, dus de cirkel was rond. Na een uurtje slapen stonden Cecilia, Thomas en Jing voor de deur om mij naar de luchthaven te rijden en uit te zwaaien. Volledig gepaste emo-momenten.
De moraal van het verhaal:
Drie maanden die ik niet snel ga vergeten wegens zotheid, dolce vitaness, mensencultuur-shock, verslavende activiteit, adrenalinemomenten, egoboost.
Jing, Inge, Nicole, Theresa, Andrea, Jorn, Susan, Thomas, Cecilia, Ben, Gilles, Ramon, Helena, Julia, Ingo, Mattheus, Christine, Don, Xiaoxiao, Li, Cai, Karen, Gloria, Helena, Tony, Annie, Pras, Shirley die ik nooit zal vergeten.
Belgie is stil, voorlopig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten