en de natte woestijn

Het mongools weekend begon desastreus. Mijn vriendjes waren op de middag vertrokken en stonden na een vlucht van een uurtje al in Hohhot. Tegen 17u, de tijd dat ik respectabel kon wegglippen op het werk, legde een zwaar onweer de luchthaven plat. Mijn vlucht was gecanceled maar ik kon gelukkig nog mee op de laatste van die dag, zodanig dat ik mij om 3u 's nachts in het hotel op bed kon leggen. Zonder bagage weliswaar, want hoewel de incheckdame mij verzekerde dat mijn bagage mee getransfereerd zou worden, bleef de lopende band leeg. En na een aanvaring met een taxichauffeur die mij dubbel zoveel wilde doen betalen als nodig en die niet doorhad dat ik niet in de mood was voor dat soort spellekes (er gaat niks boven drie maanden ervaring).

Zaterdag met een buske de steppe ingereden en een aantal uren op een paard gezeten. Of eerder pony, ik moest mij belachelijk dubbelvouwen om mijn voeten in de 'stijg'beugels te krijgen en hou er vandaag nog kniepijn aan over. En natuurlijk ook het obligate gekneusde staartbeentje. Maar de ervaring was zeer ok: oneindig rollende heuvels zover je kan zien, uitzonderlijk onderbroken door groepjes yurts (van die ronde tenten). In zo'n tent geslapen, nadat we een dansje hadden geplaceerd op muziek die eerder past bij kozakken dan wel mongoolse schonen. De volgende morgen zeer vroeg gewekt door diezelfde muziek en snel weer onderweg, nu naar de woestijn. Na vijf uur rijden in pijpenstelen regen en diepe snelwegplassen stonden we aan de voet van de zandduinen. Een beetje verder allemaal kamelen en quads, wachtend op een toerist voor een rondritje door de zandzee. Vermits het nog altijd regende hebben we de kamelen (en quads)gelaten voor wat ze waren en ons geamuseerd met duintuimelen. Concept is simpel: neem de hoogste en steilste duin, buig naar de leegte en tuimel. Uit ervaring kan ik verzekeren dat ge kotsmisselijk zijt als ge na honderd meter beneden staat, maar de kick is er. Mijn compensatie voor het missen van de sinksenfoor.

Terug thuis blijkt dat het zuiden van China onder water staat. Het weekendje Hainan van vorige week blijkt dus een gelukkige timing en het bijgeloof is bevestigd. De vijf mascottes van de Olympische Spelen (antilope Yingying, roodharig cartoonfiguurtje Huanhuan, panda Jingjing, vlieger Nini en vis Beibei) kunnen immers 'gemakkelijk' gelinkt worden aan respectievelijk de opstanden, de mislukte toortsloop, de aardbeving, de treinramp en nu dus overstromingen. Ze geloven wat ze willen, ik denk dat het regenseizoen begonnen is.

Foto's volgen later.