en de kleren maken

Gisteren heeft de kleermaker eindelijk opgeleverd. Een week geleden had ik mij in Silk Street gewaagd om een kostuum te laten fabriceren. Silk Street is het walhala van fake design. Over vijf verdiepingen proberen de verkopers en verkoopsters je aandacht te trekken op hun marchandise, bestaande uit pyama's, reistassen, tafellopers, polo's, sokken, dassen enz. Na een verkennende rondgang besloten Jing en ik te gaan voor de winkel met de meeste keuze aan stoffen. 'Buddy', die zijn westerse naam waarschijnlijk niet zonder commerciele bijbedoelingen heeft gekozen, hielp ons een keuze te maken. Hij scoorde twee kostuums, twee smokings en zes hemden, waarvan iets minder dan de helft op mijn kosten. Kosten is relatief: naar belgische prijzen krijg je de smoking er gratis bij wanneer je het kostuum laat maken. En dan kon de styling beginnen: stof kiezen, aantal knopen, kraag, binnenvoering, zakken. Twee dagen later was alles klaar voor een eerste passing. Beetje afspelden hier en daar en weer twee dagen later zou alles klaar zijn. Mijn kostuumvest deftig op mijnen body laten passen bleek echter moeilijker dan verwacht. Na twee extra pasbeurten kon Buddy nog altijd niet overweg met mijn -letterlijk- uitstekende sleutelbeenderen. Waag het dus niet op te merken dat er precies iets mis is met de schouders van mijn kostuum, moest je mij ooit kruisen in mijn nieuwe outfit!

De voorbije avonden zaten weer vol. Eentje met een benefietoptreden voor Sichuan in de Livemusic Mao. De magerte van de drie eerste groepkes werd gecompenseerd door de melodische beats van afsluiter 'The Verse', een Chinese bigband. Volgende was de opvoering van de jaarlijkse show van de duitse school. Die was veel ambitieuzer dan wat wij als laatstejaars op de planken brachten met onze Chrisostemosshow. Het thema was de strijd om muziekvrijheid in Googleearth, een wereld beheerst door de kwaadaardige firma Globalsoft. Deels theater, deels musical passeerden een selectie Queen-klassiekers de revu, met live begeleiding. Superimpressionante leerling-acteurs, piekfijne kostuums en hoogdravende tekst (waar ik enkel de bovenste laag van begrepen heb, metaforen in het duits zijn te hoog gegrepen); de duitse gründlichkeit maakte dat ik het niet snel ga vergeten. De duitse school is echt een micro-cosmos, enclave van blonde hansjes en gretels. Alles straalt kwaliteit, mogelijk gemaakt door stevige sponsoring à la Daimler maar met een on-schoolse ongedwongenheid. Mijn vroegere directeur die rockt op het bisnummer, ik kan het mij niet voorstellen.

Vandaag recuperatie van mijn etentje met de collega's gisteren. Een etentje dat begon met eten, gevolgd door drankspellekes en eindigde in de karaoke, waar we pas terug buitenstonden toen de zon terug opkwam...

Mao's fantastische logo, of hoe iemands haardracht alleszeggend kan zijn

the Verse