zoals ik gisteren al had aangekondigd, ben ik met Nicole en Inge aan mijn cultuur gaan werken. Op het programma stond Francois Truffaut's film 'Jules & Jim'. Franse nouvelle vague in zwart-wit uit 1962. Verrassend genoeg is de film nog altijd relevant, met een combinatie van knappe visuals, mooie muziek, speciale personnages en een straf verhaal. Quentin Tarantino vond dat blijkbaar ook, want in Pulp Fiction zit de befaamde quote: "don't fucking Jimmy me, Jules" (wanneer Jimmy met een reeks lijken in huis zit, en daar niet blij mee is.) Een domme trivialiteit als deze geeft mij echt het gevoel dat ik het licht heb gezien... wauw. Met dank aan Wikipedia trouwens, zonder dewelke ik nooit de link tussen een obscure Franse film en Pulp Fiction zou leggen.
Na de film hebben we ons bij Morel's laten gaan. Het is een van de drie Belgische restaurants in Beijing en werd mij warm aanbevolen door Steven's favoriete krant;). Ik werd verwend met een zalige pepersteak (saignant, zoals gevraagd) met frietjes, ne Chimay en een Brusselse wafel met zelfgemaakte slagroom om af te ronden. Mijn gezelschap, dat ondertussen was aangegroeid tot ne man of 8, koos voor konijn, waterzooi, vleesbrochette, pannenkoeken mikado en een selectie kwaliteitsbier. Zo werd het snel nacht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
pepersteak klinkt beter dan saté van levende scampi!:-)
Een reactie posten