was uiteraard de shake. We zitten ijverig te werken in ons gloednieuw kantoor op de 22e verdieping wanneer het vals plafond plots begint te kraken. Alsof er iemand aan het wandelen is in de tussenruimte. Helena, mijn kantoorbuurvrouw, en ik kijken eens naar elkaar met opgetrokken wenkbrauwen. Twee seconden later begint alles traag te bewegen. Het hele gebouw zwalpt over en weer, eerst subtiel, daarna iets overtuigender. Het is een misselijkmakend gevoel: je ogen merken niets speciaals, als je naar buiten kijkt is er niets anders dan anders maar je maag en evenwicht draaien door. Ik vind het wel opwindend, als architect wetende dat ze een gebouw narekenen op dit soort bewegingen. Mijn collega's zijn het daar duidelijk niet mee eens. Haastig wordt iedereen min of meer verzameld en begint de aftocht. Mooi uitzicht op het 22e, maar wat een trappen om tot beneden te geraken. Je kan je direct voorstellen hoe 9/11 gevoeld moet hebben. Mijn kantoorbuurvrouw, naast mij in de afdaling, gaat in overdrive en begint quasi-hysterisch te bellen om te horen of haar dochtertje ok is. Wat ook remmend werkt in de evacuatie zijn de hoge hakken van de dames. Een lastige keuze moet het zijn als het er ooit echt toe doet: blijf je in groep bijeen en verlies je kostbare minuten of spurt je er alleen vandoor en kom je eerst beneden aan? Eindelijk beneden aangekomen een apocaliptisch zicht op straat: uit alle omliggende wolkenkrabbers stromen mensen, op zoek naar een veilig plekje, zo ver mogelijk van de bebouwing vandaan. Iedereen met zijn/haar gsm aan het oor, luisterend naar een lieve mevrouw die zegt dat het netwerk overbelast is. Na een uurtje buiten staan wachten en een koffie in een bar met televisienieuws horen we dat het epicentrum op 1500 km van bij ons ligt. Tien minuten later zitten we terug achter onze desk en gaat de business verder.
Moraal van het verhaal: ik heb slechte reflexen. Ik zou gewoon blijven zitten en denken dat het wel zal overgaan. Vandaag had ik gelijk, morgen kan de uitkomst anders zijn. Wanneer ik nog eens zoiets meemaak, zal ik sneller beneden staan. En het belang van intuitieve en logische vluchtwegen. Bij ons hield de trap ineens op en moesten we een kantoor binnen om een andere deur en trappenserie te nemen. Ok deze keer, maar wil het niet meemaken dat alles vol rook hangt. Weer een ervaring rijker.
Vergeleken daarmee lijkt alles triviaal, hoewel mijn dineeke gisteren allesbehalve triviaal was. Ik had een reeks vrienden en vriendinnen uitgenodigd om te komen tennissen/zwemmen/eten. Het weer sloeg tegen, maar de regen kwam gelukkig pas naar beneden vallen nadat we de court niet meer nodig hadden. Met Jorn heb ik een waardige opponent gevonden, zijnde veel beter dan mezelf dus met veel uitdaging. Omdat Jorn toch bezig was met demonstreren, daarna ook een lesje dolfijnslag gekregen (moest het nog niet duidelijk zijn, Jorn geeft LO op de duitse school). Opvallend detail: de rugversiering van Theresa, die juist een cupping had ondergaan. Het zag er niet lief uit en leek verdacht veel op een of andere degoutante huidziekte. Het doet blijkbaar immens veel zeer maar zou gezond zijn. Niet met den deze. Mijn kookkunsten werden daarna op de proef gesteld: voor zeven man koken met een beperkte keukeninfrastructuur. Met toastjes met gegrilde Brie als amuse-geules had ik een gemakkelijke hit te pakken, en de geflambeerde scampi's in roomsaus zagen er veel chiquer uit dan ze in het echt waren. Missie geslaagd of elementaire beleefdheid?, of het echt lekker was zal ik nooit weten. Al was de hoofdrol voor de oma-koekjes als dessert. Commentaar op facebook achteraf: "thanks for the great!!!! cookie! Your grandma is a genius!" Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. [En bij deze nog eens sorry voor mijn flater van eergisteren! (ik ben namelijk zo dom geweest mijn 75e verjaardagswensen naar de verkeerde oma te sturen en de écht jarige oma te negeren...hierbij meld ik mij vrijwillig aan om onterfd te worden:)]
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten