en mijn job is mijn leven

een eerste indruk van de werkmentaliteit. Een doorsnee dag is aankomen rond half tien. Tegen dat je goed en wel op gang bent is het twaalf uur en staan de collega's aan je mouw te trekken om te gaan eten. Daarna vollen bak doordoen tot zeven uur. Ik moet zeggen: het ligt me wel. De schadelijke effecten van de jetlag -om 15u een megavermoeidheidsaanval en om 3u 'snachts klaarwakker- beginnen te verminderen.

We zitten met z'n achten (Don, Tony, Michelle, Helena, Gloria, Li en Charles en Kwinten) in twee kleine kamertjes op de 29e verdieping van een wolkenkrabber in het Central Business District. Het uitzicht moet fantastisch zijn, ware het niet dat één kamertje geen raam heeft en dus enkel artificieel belicht wordt en het andere uitkijkt op de even hoge building naast de onze. Rara in welk kamertje zit ik? Begin volgende maand verhuizen we naar een nog nieuwere, nog hogere en nog prestigieuzere toren naast de onze, wat vandaag voor een mini-crisis zorgde.

Een van de meisjes is verantwoordelijk voor de inrichting van de kantoren, en vroeg mijn mening over de verschillende materialen die ze gaan gebruiken. Beeld je in: een bord karton met daarop een stuk lelijke travertijnsteen, een stukje bommatapijt, een stuk glas (neutraal, zoals glas altijd neutraal is), een stuk geel goeiekoop hout en een reep behangpapier met een waanzinnig druk relief (te vergelijken met een reeks half platgedrukte Zwitserse valleien en bergkammen op een 3D topografische kaart). Ik heb dan maar de prachtige kleurencombinatie van de verschillende elementen bejubeld en het stuk hout afgeschoten. Mijn opbouwende commentaar werd doodserieus genomen, de rest van de dag was een lijdensweg voor het arme kind: zuchten en steunen, bellen met de hout-contactman, de hout-contactman op bezoek, depressieve blikken. Luxeproblemen zijn de lastigste. Ik zwijg (tijdelijk).

Nog één ding dat ik kwijt moet: dé kantien. Weggestopt in de kelder, te bereiken met één liftwissel en door de gang met verwarmingsbuizen, maar wat een climax. Een totaal ongezellig zaaltje, bomvol Chinezen, omgeven door allemaal keukens op een rijtje. Elke keuken bereidt een ander gerecht, daarnaast is er een buffet met allemaal schoteltjes met verschillende inhoud. Nooit meer twee keer hetzelfde eten onder de middag. Vandaag viel mijn oog op een symphonie van kip en hete pepers, begeleid door bambooscheuten en hete paprika, gedrenkt in een hete bouillon en geserveerd op een heet branderke. Met de dampen in uw gezicht zitten sniffen van de pikantigheid, de volgende keer neem ik iets veiligers.

Michelle en ik en de symphonie

het uitzicht, moest ik aan een raam zitten en niet langs de kant van het andere gebouw