en de marathon

Dit weekend is er veel gebeurd. Zaterdagavond afgesproken met Nicole en Theresa, twee levendige Duitse meisjes/vrouwen die les geven aan de Duitse school. We kwamen terecht in een bar tussen de Drum en de Bell Tower, waar op het dak -waar anders- een massa volk zat en stond. Een half uur en twee 'happy birthday's' later werd duidelijk waarom: twee jarigen die toevallig op dezelfde plek en dag hun feestje gaven. Meer toeval is niet nodig, dus we werden geintroduceerd bij Susan, jarige 1, en haar australische vrienden. Zo'n gesprek gaat als volgt:

- Gelukkige verjaardag, Susan!
- Bedankt, hoe weten jullie mijn naam?
- Omdat iedereen 'happy birthday dear susan' zingt.
- Ahja. Zijn jullie vrienden van Ernesto?
- Neen, we zijn geen vrienden van Ernesto.
- Dan moeten jullie hem leren kennen.
- Wie is Ernesto?
- Kom maar mee.

Dus ook jarige 2, Ernesto en Mexicaan, gefeliciteerd en verder geconverseerd. Ik heb een deal met Nicole. Haar vriend is Frans en ze heeft oefening nodig. Ik heb ook oefening nodig, maar mijn drijvende kracht is kleiner. Dus de concensus is dat we voor middernacht vanaf nu Frans praten, daarna -gezien toenemende vermoeidheid en drankgebruik- Engels. Tegen dat de deal rond was, was het gelukkig middernacht:) Een paar uur later waren alle bezoekers weg en Ernesto ook, met achterlating van zijn drankvoorraad en de melding dat alles op moest. Dus hebben Nicole, Theresa, Susan, Ben (australische vriend van Susan, aka Giant Two) en mezelf (aka Giant One) nog een kleine afterparty opgezet. Gelukkig waren er frieten.

Zondagmorgen was effe hard, want ik moest vroeg opstaan om naar de marathon te gaan kijken. Nog harder was het feit dat de regen met bakken uit de lucht kwam en het weerbericht niks positiefs te melden had. Plus de kennis dat, om een luttele 30 miljoen euro te besparen, het Nationaal Stadium niet overdekt is. Balen. Langs de route stonden de vrijwilligers opgelijnd, allemaal ingepakt in een rode vuilzak. De militairen, in setjes van vier op elk kruispunt, waren er slechter af: stram in houding, doorweekt, doen alsof de zon schijnt. Deed mij spontaan denken aan mijn scoutsverleden:) Op de locatie aangekomen bleek het qua regendichtheid allemaal wel mee te vallen: het veld zelf is open, maar alle zitjes zijn beschermd. Enkel de onderste ring was toegankelijk, aan de tweede/derde/vierde zijn ze nog volop aan het werken.
Bij de aankomst van de eerste loper, bleek dat het stadium werkt. Zelfs met het zeer beperkt publiek kreeg ik een kleine emotie-aanval, inclusief wee gevoel in buik en moeten slikken. Ik stond nogal gereserveerd tegenover al het enthousiasme (zoals ik in het algemeen nogal gereserveerd ben), maar ik ben volledig overtuigd: live de openingsceremonie kunnen bijwonen moet magisch zijn en een totale adrenalinekick geven. Elk stoeltje bezet, van de eerste rij tot in de nok. Met heeldere segmenten gevuld met gelijk gekleurde toeschouwers (groepen studenten, de vrouwenclub, de seniorenclub, hopen clubs) die allemaal met gelijk gekleurde vlaggetjes wapperen. Het mag cliche klinken, het is vooral effectief. De supporters worden ook opgevoed. De omroepster zegt lief "and the next athlete is entering the stadium now, let's all cheer to welcome him", waarop iedereen met gloed begint te klappen en roepen. Tussendoor zijn er ook filmpjes van andere sporten, zoals het snelwandelen. Algemene hilariteit bij het publiek, die de rare waggel-move waarschijnlijk voor de eerste keer zien. Ik kan ze geen ongelijk geven.

Het Nationaal Stadium op zich is waanzinnig mooi. Constructie en vorm zijn volledig versmolten. De geringe omvang van alle dragende elementen is een showcase voor wat de nieuwste structurele berekeningsprogramma's aankunnen en zorgt voor een immense lichtheid. De claustrofobische catacomben van onze voetbaltempels of Sportpaleis staan in schril contrast met de kathedraalhoge circulatieruimtes van het NS. Het vlechtwerk van de gevel plooit zich vloeiend rond de vaste kern en draagt heel onopvallend het dak. Supergesofisticeerd en naadloos. Majestueus, groots en imponerend maar niet pompeus. Immens gigantisch met verrassend gevoel van geborgenheid. Allemaal maar tekst om iets te zeggen wat zich niet laat vatten. Gereserveerd, ik?;)

Doorweekt en voldaan terug naar huis en 's avonds met Inge en haar Belgisch bezoek gaan eten bij de Japanner. 'de Japanner' moet gelezen worden als 'de' Japanner. Hatsune is stedelijk bekend voor zijn originele sushi rolls en krakend verse vis (voor een overwegend westers publiek aan on-chinese, maar gelukkig nog niet-westerse prijzen). Het stelde allesbehalve teleur: een phillyroll met philadelphia, een moto-roll-ah met speciaal sausje, een buitenformaatse kingkongroll, mongolroll met vistartaar, enz. De blingblingroll, pittig geprijsd aan 999 euro en met kreeft/kaviaar/goudschilfers, hebben we laten passeren.

de foto's zijn hier te vinden