Ik zal beginnen met het slechtste wat Beijing te bieden heeft: je reinste tourist-trap. Ze speelt zich af in een boekenwinkel en gaat als volgt. Jonge, spontane Chinese vrouw benadert knappe, rijk ogende en nietsvermoedende buitenlander. In haar beste Engels vraagt ze of ze hem ergens mee kan helpen, begint een plausibele uitleg over de pianolessen die ze juist heeft gehad en dringt aan om met haar iets te gaan drinken om haar Frans te oefenen. Buitenlander vraagt aan zijn baas, die tien meter verder staat te snuisteren in accountancyboeken, of het goed is dat hij twintig minuten weg is. Zijn baas vindt dat ok, gezien het feit dat ze 45 minuten te vroeg zijn voor hun meeting die een beetje verder plaats zal vinden en toch gewoon aan het wachten zijn. De dame en de buitenlander verlaten het pand en wandelen naar een drinkgelegenheid een paar honderd meter verder. Het gaat met een roltrap naar boven, een groezelige lift in en een dubbele chineze deur door. Ze komen terecht in een kamer die half is ingericht als café, half onafgewerkt is. Ze loodst hem een apart kamertje in met een tafel, servies en vier stoelen. Een meisje komt thee brengen en een oppervlakkig gesprek ontspint zich. Na een kwartier maakt de buitenlander zich klaar om op te stappen en wordt de rekening gevraagd. Het meisje komt terug binnen en schuift een rekenmachine onder de neus van de nietsvermoedende buitenlander. Die kijkt naar het bedrag, kijkt nog eens en slikt omdat er '500' op staat (50 euro). Redelijk veel voor twee theetjes, maar het waren natuurlijk geen gewone theetjes, maar superspeciale. Kijk maar naar de prijslijst, zegt het meisje behulpzaam. De dame biedt in een vlaag van vrijgevigheid aan de rekening te delen: 'only 250'. Tarara. De buitenlander rammelt wat met zijn zakken, gooit een briefje van tien (1 euro) op tafel, staat recht en loopt naar de deur. Het meisje doet een halfslachtige poging hem tegen te houden, maar dringt niet aan. De buitenlander loopt met bonkend hart naar buiten, passeert zonder problemen de portier, ontmoet op de afgesproken plek zijn baas en gaat in meeting. (voor de slechte verstaander: die buitenlander ben ik dus)
Mijn tv heeft veel verschillende kanalen te bieden: CCTV(China Central Televison)1, CCTV2, CCTV3, CCTV4, CCTV5, CCTV6, CCTV7, CCTV8, CCTV9 (Engels gesproken!), CCTV13, BTV(BeijingTelevision)1, BTV2, BTV3, BTV4 en nog wat lokale posten. Ik was nog nooit tot nummer 62 geraakt, en als blije verrassing zat op die plek HBO. Seconden later bleek het nog leuker, toen BBC world, CNN, Star Movies, AXN, CineMax, ESPN en als klap op de vuurpijl, National Geographic, ook beschikbaar bleken. Dat is niet zo normaal als het lijkt, want locals hebben geen toegang tot deze buitenlandse zenders. Kwestie van controle. Ik kan het in ieder geval wel appreciëren.
Wat ik minder kan appreciëren, los van louche Chinese vrouwen, is het weer. Tijdens mijn eerste week was het blijkbaar abnormaal helder. Vandaag hing er een grijze mist/smog over de stad, van het type dat in België verdwijnt voor de middag. Hier dus niet. Kleine troost: ik zit toch heel de dag binnen.
Ik kijk wat verder naar de golf op TV!
De in aanbouw zijnde Koolhaas-fantasie, CCTV-building, in de mist.
Soho, een hippe reeks architectonisch verantwoorde gebouwen naast mijn kantoor. Later meer daarover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten