Wat mij terug tot de essentie brengt, nl. mijn fiets. Een ordinair mannenmodel van het merk 'Strong', die ik lichtelijk heb gepimped door een immens zwart boodschappenmandje aan mijn stuur te laten bevestigen. (Dat was een tijdelijke vlaag van praktisch boven esthetisch denken, iedereen heeft zijn zwakke momenten.) Wat het helemaal ongelooflijk maakte, was het prijskaartje: de volle 35 euro voor een nieuwe fiets. Ik ben daarna wel drie kwartier bezig geweest om samen met de verkoopster alle remmen opnieuw af te stellen en sinds het naar huis fietsen weet ik dat mijn 3 voor- en 5 achterversnellingen enkel voor de show zijn, maar voor dat geld wil ik binnen twee maanden gerust door mijn frame zakken (alleen liefst niet morgen, anders wordt het toch een dure affaire). Ik heb de rekening effe gemaakt: ik spaar per week minstens 4 euro uit aan metrotickets, dus na een dikke twee maanden heb ik de fiets terugverdiend. Jihaa.
Nog reden voor jihaa was het feit dat ik, met mijn fiets aan de hand, rustig verder heb gewinkeld. Terwijl je de diepgevroren sint-jacobsschelpen aan het bestuderen bent, voel je de mensen denken: 'freak, de parking is buiten'. Los van het feit dat er tussen 'buiten' en de Wal-mart nog een uitdagend lang stuk roltrap ligt. Qua aandacht kan ik absoluut niet klagen.

mijn fiets voor de immer lachende Wal-martsmiley. Om een idee van schaal te geven, wanneer ik ernaast ga staan, komt mijn knie ongeveer ter hoogte van het zadel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten