Gisteren was het eindelijk zover: de eerste karaoke. Karaoke, in de volksmond ook wel KTV genoemd, is hier een nationale sport. Er is een hele industrie rond gebouwd, die geheel volgens het segmentatieprincipe een waaier van categorieen omvat. Van low en louch in de achterafstraatjes tot high-society red carpet locaties. De chicste, Partyworld, is 24 op 24 open, heeft een immense lobby die de Four Seasons niet zou misstaan, een buffet met inhoud die aangepast is aan het tijdstip en inbegrepen in de prijs en valet parking om de toestroom van Cayennes en A8'en op te vangen. De verdiepingen zijn een opeenstapeling van meer dan 300 kamers van verschillende afmetingen. Het andere extreem zijn donkere holen waar nietsvermoedende toeristen op het eerste zicht heel goedkoop kunnen zingen, totdat de rekening gepresenteerd wordt. (Zoiets als de extended version van mijn gelijkaardige ervaring).
Ik had een kleine rondvraag gedaan op het werk en de 'Melody' gereserveerd. Denk regenboogkleurig neon (fout, maar verrassend stijlvol), beige marmer en veel spiegels. We kregen hok 210 toegewezen en waren al heel rap opgeslorpt in de duizenden engelstalige nummers. De volgende drie uur waren gevuld met setlistjes prepareren, drank bestellen in gebarentaal en natuurlijk vollen bak meekwelen. De buitenwippers probeerden het einde nog te saboteren door ons vroegtijdig te doen opkrassen, maar vijf minuten respijt waren genoeg voor de klap op de vuurpijl: een waanzinnig mooie verkrachting van Sinatra's 'New York, New York'. In licht euforische toestand naar huis gefietst onder zelfbegeleiding van een medley van The Carpenter's 'Top of the World', Snow Patrol's 'Chasing Cars' en de golden oldie 'Don't let the sun go down on me'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten