en ik hou zo van die mooie dagen

want het was weer de moeite de afgelopen dagen. Het gemakkelijkste is dat te bewijzen aan de hand van het eten. Zaterdagmorgen was al direct een voltreffer, met een uitgebreid ontbijtbuffet in het restaurant van het hotel waar mama en papa en oma en opa verbleven. Met die uitgebreide fond zijn we de Verboden Stad in getrokken. Die zag er voor het grootste deel hetzelfde uit als de vorige keer, zes maanden geleden. Verschil was dat we nu omgeven waren door een zee van chinese toeristen met rode petjes. Normaal gezien dienen die petjes om verschillende groepen van elkaar te onderscheiden, iets wat nu onbegonnen zaak was. De stad is gelukkig groot genoeg om ook wat afgelegen hoekjes te kunnen bieden, perfect om even op adem te komen van het geslef. Na een kleine time-out in de lounge van het hotel en een duik in het zwembad hebben we ons verplekt naar Houhai lake. Daar kende ik namelijk nog een goei restaurantje van de vorige keer, toen ik er met Jing en aanhang was gepasseerd. Na een tourtje rond het meer konden we aan tafel. Het was allemaal wat spicier dan ik had onthouden, maar stelde niet teleur. Daarna met mijn fiets mee naar het hotel gereden, (tijdelijk) afscheid genomen en in een taxi gedoken, op naar een verjaardagsfeestje. Andrea, een collega van Theresa en Nicole op de duitse school, had voor cocktails en ambiance gezorgd op haar appartement, iets buiten het centrum. Een residentiële buurt waar ik normaal gezien nooit zou komen. De verzamelde expatgemeenschap bleek veel bekende gezichten te bevatten, van de volleybal en daarbuiten. Gesocialised met een Zuid-Afrikaan en een Zwitser, de twee andere niet-Duisters. Cocktails zonder beats werken na een tijdje heel verdovend, dus samen met Nicole en Theresa in een taxi gekropen voor een nachtje Sanlitun. Op dat uur van de dag slapen de chauffeurs in hun taxi. Je klopt op de ruit, ze schieten wakker en je stapt in. Geen al te veilig gevoel de eerste vijf minuten. Bijkomend ongemak was het feit dat de man erg uit zijn mond stonk, iets waar wel meer taxichauffeurs door geplaagd worden. Ik heb de juiste tactiek nog niet gevonden: als je vanvoor gaat zitten, praat hij in je gezicht. Wanneer je vanachter gaat zitten, blaast de verluchting alle stank ook in je gezicht. Altijd gejost. We zijn terug in Bar Blu terechtgekomen, een kleine maand geleden de locatie van mijn eerste stapje in het Beijingse nachtleven en sindsdien de vaste waarde.

Deze morgen rustig opgestaan en mijn koninkrijkje gestofzuigd, gewassen, gestreken en gekuist. Dan een pakje van mama en papa (flesje=leuke verrassing, heel hard bedankt!) en mijn fiets gaan oppikken bij het hotel, waar ik ze gisteren had achtergelaten, en mijn koelkast gaan aanvullen in de supermarkt. Tegen dan waren Jing en zijn moeder op post om mee te gaan tennissen. Een tennisterrein op het dak is leuk, maar de constructeurs hadden de techniek nog niet helemaal onder de knie: door de warmte zitten er dikke luchtblazen onder het terrein. Ons niveau was echter niet van die aard dat we daar last van hadden:) Als afsluiter van het sportieve luik van de dag nog even gezwommen. Jing's mama bood aan om het diner te verzorgen, een aanbod dat ik uiteraard niet heb afgeslaan. Nu ik dit schrijf, overvoldaan van de lekkere kost, licht in mijn hoofd door de reeks 'kampei's en grondig uitgeput door het weekend, ben ik gelukkig.

Smits/Wagemans/Telen bij Houhai lake

bar blu

Jing in actie

mama J in actie

mezelf in (fake) actie