en het autosalon

Er zijn zo van die dagen die beginnen zoals alle andere dagen beginnen en dan ineens anders uitdraaien. Gisteren was een van die dagen. Rustig begonnen, totdat Jing en ik naar AutoChina gestuurd werden. Een toekomstige klant was daar aanwezig en we moesten foto's trekken van zijn infrastructuur. Daar zeg ik uiteraard geen nee tegen. Er blijven twee indrukken over: immens en minder speciale -lees lelijke- modellen dan verwacht. De expo-hallen zijn gloednieuw en stonden overvol. Naast alle westerse merken ook de plaatselijke competitie. Die zijn een flitsende (op industriele schaal) inhaalbeweging bezig. De tijd van lachwekkende kopieen is spijtig genoeg voorbij. Aangepast aan de Chinese smaak -dus met een klassieke koffer, vier deuren en chroom- stonden er een reeks auto's die er best mogen wezen. Citroen heeft dat nog niet zo begrepen, trots op een nieuw, uniek Chinees model met jaren '80 styling (en dat is niet retro). Ze verkopen natuurlijk ook hun westerse gamma. Collega Michelle rijdt bv. met nen 307.

Zoals bij ons, stond het meeste volk zich te vergapen aan de exclusievere modellen. Audi had een Q5 in premiere, Mercedes de concurrerende GLK en BMW zijn beest van een X6. RR, Maserati, Ferrari, Aston Martin en Bentley pakten stevig uit met verschillende exemplaren van elk model en Spyker, Wiesmann en Bugatti waren er ook. Niemand wil het nieuwe geld missen. Al dat fraais werd overvloedig behangen met vrouwelijk (en uitzonderlijk ook mannelijk) schoon. Ongelooflijk welke invloed zo'n hostess heeft op het aantal foto's dat er van de kar in kwestie wordt getrokken: een krel van een auto wordt de publiekslieveling door toedoen van een koppel oogverblindend blonde oostblokzusjes. Op terugweg heb ik een heel stuk geslapen in de taxi. Gelukkig, want daarna hebben we klacht ingediend tegen de chauffeur; hij reed superagressief en vloekte aan een stuk door. Antwoord van de klantendienst: niet tevreden, geld terug. Chapeau.

Q5

Range Rover Coupe (en voor wie het nog steeds niet doorheeft: wit is de kleur van nu)

'80 Citroen

ik wil het grootste scherm hebben

"The number of people in hall 3 is currently beyond its capacity, we kindly request you to go to another hall first and visit hall 3 later on"

gestuurde waterval bij Jeep

en ik hou zo van die mooie dagen

want het was weer de moeite de afgelopen dagen. Het gemakkelijkste is dat te bewijzen aan de hand van het eten. Zaterdagmorgen was al direct een voltreffer, met een uitgebreid ontbijtbuffet in het restaurant van het hotel waar mama en papa en oma en opa verbleven. Met die uitgebreide fond zijn we de Verboden Stad in getrokken. Die zag er voor het grootste deel hetzelfde uit als de vorige keer, zes maanden geleden. Verschil was dat we nu omgeven waren door een zee van chinese toeristen met rode petjes. Normaal gezien dienen die petjes om verschillende groepen van elkaar te onderscheiden, iets wat nu onbegonnen zaak was. De stad is gelukkig groot genoeg om ook wat afgelegen hoekjes te kunnen bieden, perfect om even op adem te komen van het geslef. Na een kleine time-out in de lounge van het hotel en een duik in het zwembad hebben we ons verplekt naar Houhai lake. Daar kende ik namelijk nog een goei restaurantje van de vorige keer, toen ik er met Jing en aanhang was gepasseerd. Na een tourtje rond het meer konden we aan tafel. Het was allemaal wat spicier dan ik had onthouden, maar stelde niet teleur. Daarna met mijn fiets mee naar het hotel gereden, (tijdelijk) afscheid genomen en in een taxi gedoken, op naar een verjaardagsfeestje. Andrea, een collega van Theresa en Nicole op de duitse school, had voor cocktails en ambiance gezorgd op haar appartement, iets buiten het centrum. Een residentiële buurt waar ik normaal gezien nooit zou komen. De verzamelde expatgemeenschap bleek veel bekende gezichten te bevatten, van de volleybal en daarbuiten. Gesocialised met een Zuid-Afrikaan en een Zwitser, de twee andere niet-Duisters. Cocktails zonder beats werken na een tijdje heel verdovend, dus samen met Nicole en Theresa in een taxi gekropen voor een nachtje Sanlitun. Op dat uur van de dag slapen de chauffeurs in hun taxi. Je klopt op de ruit, ze schieten wakker en je stapt in. Geen al te veilig gevoel de eerste vijf minuten. Bijkomend ongemak was het feit dat de man erg uit zijn mond stonk, iets waar wel meer taxichauffeurs door geplaagd worden. Ik heb de juiste tactiek nog niet gevonden: als je vanvoor gaat zitten, praat hij in je gezicht. Wanneer je vanachter gaat zitten, blaast de verluchting alle stank ook in je gezicht. Altijd gejost. We zijn terug in Bar Blu terechtgekomen, een kleine maand geleden de locatie van mijn eerste stapje in het Beijingse nachtleven en sindsdien de vaste waarde.

Deze morgen rustig opgestaan en mijn koninkrijkje gestofzuigd, gewassen, gestreken en gekuist. Dan een pakje van mama en papa (flesje=leuke verrassing, heel hard bedankt!) en mijn fiets gaan oppikken bij het hotel, waar ik ze gisteren had achtergelaten, en mijn koelkast gaan aanvullen in de supermarkt. Tegen dan waren Jing en zijn moeder op post om mee te gaan tennissen. Een tennisterrein op het dak is leuk, maar de constructeurs hadden de techniek nog niet helemaal onder de knie: door de warmte zitten er dikke luchtblazen onder het terrein. Ons niveau was echter niet van die aard dat we daar last van hadden:) Als afsluiter van het sportieve luik van de dag nog even gezwommen. Jing's mama bood aan om het diner te verzorgen, een aanbod dat ik uiteraard niet heb afgeslaan. Nu ik dit schrijf, overvoldaan van de lekkere kost, licht in mijn hoofd door de reeks 'kampei's en grondig uitgeput door het weekend, ben ik gelukkig.

Smits/Wagemans/Telen bij Houhai lake

bar blu

Jing in actie

mama J in actie

mezelf in (fake) actie

en de europese delegaties

"China and the EU kicked off high-level talks in Beijing on economic frictions, development policy and climate change in discussions dogged by tension over Tibet protests and the Olympics". Vandaag op de cover van de FT. Gisterenavond passeerde de europese delegatie om stipt zeven uur door de straten van Beijing. Het blijft me verbazen: twintig minuten op voorhand gaan twee van de vier rijstroken toe en heel de Ring gaat in file om een aantal auto's vlot te laten passeren (die anders ook vlot zouden kunnen doorrijden, files zijn er veel minder dan ik had verwacht en altijd te wijten aan een ongeval). De nervositeit bij de militairen, politie en speciale veiligheidsmensen steeg naargelang het konvooi dichterbij kwam. Een beweging in de verkeerde richting op de cruciale moment en ze zouden in attack-mode gaan. Een vrouw die het kruispunt waar ik stond wilde oversteken, kreeg daar een verbaal voorsmaakje van.

Een tweede europese delegatie, bestaande uit oma en opa Wagemans en mama en papa, is ook aangekomen. Prettige neveneffecten: een grote doos vol zalig lekkere, zelfgebakken omakoekjes en twee paar sokken en een hemd. Die drie laatste items op kosten van Air France, die erin geslaagd zijn de belangrijkste ouderlijke koffer in Parijs te vergeten.

De derde delegatie komt uit de lucht: vandaag is de wind nog erger dan de vorige dagen. Mijn versgewassen oren zitten onder een laagje vuil en na een lunchwandelingetje zaten er heeldere stukken papier in mijn haar, wat nog maar eens duidelijk maakte dat ik dringend naar de kapper moet.





het komt niet zo goed over, maar is reeks auto's die van rechts naar links komt

de koekjes van oma Wagemans

en de Melody KTV

Gisteren was het eindelijk zover: de eerste karaoke. Karaoke, in de volksmond ook wel KTV genoemd, is hier een nationale sport. Er is een hele industrie rond gebouwd, die geheel volgens het segmentatieprincipe een waaier van categorieen omvat. Van low en louch in de achterafstraatjes tot high-society red carpet locaties. De chicste, Partyworld, is 24 op 24 open, heeft een immense lobby die de Four Seasons niet zou misstaan, een buffet met inhoud die aangepast is aan het tijdstip en inbegrepen in de prijs en valet parking om de toestroom van Cayennes en A8'en op te vangen. De verdiepingen zijn een opeenstapeling van meer dan 300 kamers van verschillende afmetingen. Het andere extreem zijn donkere holen waar nietsvermoedende toeristen op het eerste zicht heel goedkoop kunnen zingen, totdat de rekening gepresenteerd wordt. (Zoiets als de extended version van mijn gelijkaardige ervaring).

Ik had een kleine rondvraag gedaan op het werk en de 'Melody' gereserveerd. Denk regenboogkleurig neon (fout, maar verrassend stijlvol), beige marmer en veel spiegels. We kregen hok 210 toegewezen en waren al heel rap opgeslorpt in de duizenden engelstalige nummers. De volgende drie uur waren gevuld met setlistjes prepareren, drank bestellen in gebarentaal en natuurlijk vollen bak meekwelen. De buitenwippers probeerden het einde nog te saboteren door ons vroegtijdig te doen opkrassen, maar vijf minuten respijt waren genoeg voor de klap op de vuurpijl: een waanzinnig mooie verkrachting van Sinatra's 'New York, New York'. In licht euforische toestand naar huis gefietst onder zelfbegeleiding van een medley van The Carpenter's 'Top of the World', Snow Patrol's 'Chasing Cars' en de golden oldie 'Don't let the sun go down on me'.

en een helder moment

Letterlijk. Na de regen van eergisteren was het gisteren stormachtig winderig onder een blauwe hemel. Het was mij 's morgens al opgevallen dat het ritje naar het werk zo snel en moeiteloos verliep, maar ik had mij er verder geen vragen bij gesteld. Anders was het 's avonds in de omgekeerde richting: de wind stond volledig tegen. Qua ervaring te vergelijken met het wandelen langs de gevel van de Rubens, te vertrekken vanuit de Flots du Nord richting Rubensplein tijdens een milde herfststorm (aaah jeugdherinneringen, mijn excuses aan niet-familieleden, maar de volgende keer dat ge in Knokke zijt en het waait, probeer het zelf ook eens!), maar dan over 1,5 km afstand en in het midden van de stad. Beeld u in: losliggend afval van miljoenen mensen op de vlucht.

Het voordeel van de omstandigheden was dat de lucht uitzonderlijk helder en fotogeniek oogde. Dus mij na het werk naar de 28e verdieping van het Beijing International Hotel gehaast, tegenover mijn appartementsgebouw. Het hotel heeft zo'n UFO-like jaren '80 structuur op haar dak staan, wat een mooi panorama verzekert. Mijn handen trilden nog een beetje van alle haast om nog voor zonsondergang boven te geraken, dus ik zocht voor de stabiliteit van mijn foto's steun op een glanzend geboende reling voor het raam. Na een aantal seconden schuift mijn arm van de reling. OK, ik in kostuum en een gladde reling, dus ik zet mijn arm terug stevig neer en trek een andere foto. Weer een aantal seconden later lig ik weer van de reling en staat er ineens een tafel naast mij en is het hoesje van mijn fotoapparaat een meter naar links verschoven. Toen had ik mijn 'aha'-erlebnis: volledig passend in het jaren '80-thema, draait de vloer van het restaurant 360 graden rond. Ik voelde mij heel dom, maar ik had mijn uitzicht.

vlnr: CCTV-building (met kranen), hoogste wolkenkrabber van Beijing in opbouw (spreekt voor zich), China World Center (4e van links), Yintai Center (met kubus op top aan overkant van straat en onze toekomstige kantoren), Capitaland Building (juist voor Yintai en onze huidige kantoren) en Twin Towers (azuurblauw). Al het groen links is de ambassadewijk.

de glanzende reling

rechts Henderson Centre met mijn appartement, links (de grote driehoeken) het HQ van COFCO, "the largest oils and food importer and exporter in China and a leading food manufacturer".

(en ter info)

iedereen kan vanaf nu een reactie droppen, voel u geroepen maar niet verplicht!

en geinfiltreerd bij de duitsers

Gisteren was de start van een nieuwe routine, maandagavond is vanaf nu volleybal-avond. Er is hier een grote duitse expatgemeenschap, die haar eigen duitse school heeft. En dus ook een eigen volleybalclubje. Locatie was de canadese school, vermits die een sporthal heeft en de duitse tegenhanger in volle verbouwing is. Klein probleem: ik had enkel een straatnaam in pinyin (= chinees klanknabootsend geschreven op z'n westers) en geen enkele taxichauffeur kan pinyin lezen. Ik had op het werk aan Michelle gevraagd hoe de correcte uitspraak was: liaa-ma-zchjauw. Vol vertrouwen de taxi in en 'liaa-ma-zchjauw'en tegen de chauffeur. Hij begreep me niet en wilde ook geen moeite doen. Uitgestapt en een andere chauffeur geprobeerd. Die had gelukkig een beter gehoor en vooral meer goede wil. Na drie keer herhalen, zag ik het 'ahja'-moment bij de chauffeur en herhaalde hij de juiste straatnaam. Het mysterieuze is dat de herhaling van de chauffeur meestal juist hetzelfde klinkt als je eigen poging. De chauffeur bleef heel de weg angstig naar mij kijken of zijn richting wel de richting was waarin ik wilde. Wist ik veel, ik had de Canadese school nog nooit gezien. Op de moment dat ik voor de deur aankwam, was Nicole er gelukkig ook. De ontvangst was hartelijk en het spel ontspannen. Stress om iets verkeerd te doen, maar al bij al zat ik qua niveau wel ok. (Met dank aan den Bart, Simon, Peter en David voor de Belgische volleybal-introductie, die paar weken maken veel verschil!) Naast Nicole waren Theresa en Julian er ook. Heel geruststellend om al te kunnen terugvallen op wa vertrouwde mensen. Daarna met tien man lekker en uitgebreid gaan eten bij ne chinees in de buurt. Nicole en ik hebben onze taalafspraken lichtelijk bijgesteld, toen bleek dat Frans praten wanneer iedereen rond u Duits aan het praten is, voor mij ondoenbaar is. Vanaf nu spreken we maandagavond Duits. Raar maar waar lukt dat vrij aardig, want mijn tafelbuurvrouw Moni(ca) vond mijn Duits zelfs beter dan haar Engels (en haar Engels is niet schitterend, maar ook niet miserabel:)). Vanavond neem ik rust en ga ik gewoon wat zwemmen, want vier dagen achtereen intensief sociaal contact ben ik niet meer gewoon en morgen gaan we karaokeen!

en een weers-intermezzo

De mannen van google zijn goe bezig. Ga maar eens kijken op google earth en klik dan bij 'layers', 'weather' aan. Wat volgt is een basiskaart met alle wolken, neerslag en temperaturen van over de hele wereld die The Weatherchannel compleet overbodig maakt.

Bij wijze van voorbeeld de resten van de typhoon die door China is getrokken en in Beijing voor superveel regen heeft gezorgd. Beijing is de kleine ster, in de (tijdelijk) droge corridor links van het centrum van de ex-typhoon. Nu zouden ze nog moeten zorgen voor een forward-functie.

en de marathon

Dit weekend is er veel gebeurd. Zaterdagavond afgesproken met Nicole en Theresa, twee levendige Duitse meisjes/vrouwen die les geven aan de Duitse school. We kwamen terecht in een bar tussen de Drum en de Bell Tower, waar op het dak -waar anders- een massa volk zat en stond. Een half uur en twee 'happy birthday's' later werd duidelijk waarom: twee jarigen die toevallig op dezelfde plek en dag hun feestje gaven. Meer toeval is niet nodig, dus we werden geintroduceerd bij Susan, jarige 1, en haar australische vrienden. Zo'n gesprek gaat als volgt:

- Gelukkige verjaardag, Susan!
- Bedankt, hoe weten jullie mijn naam?
- Omdat iedereen 'happy birthday dear susan' zingt.
- Ahja. Zijn jullie vrienden van Ernesto?
- Neen, we zijn geen vrienden van Ernesto.
- Dan moeten jullie hem leren kennen.
- Wie is Ernesto?
- Kom maar mee.

Dus ook jarige 2, Ernesto en Mexicaan, gefeliciteerd en verder geconverseerd. Ik heb een deal met Nicole. Haar vriend is Frans en ze heeft oefening nodig. Ik heb ook oefening nodig, maar mijn drijvende kracht is kleiner. Dus de concensus is dat we voor middernacht vanaf nu Frans praten, daarna -gezien toenemende vermoeidheid en drankgebruik- Engels. Tegen dat de deal rond was, was het gelukkig middernacht:) Een paar uur later waren alle bezoekers weg en Ernesto ook, met achterlating van zijn drankvoorraad en de melding dat alles op moest. Dus hebben Nicole, Theresa, Susan, Ben (australische vriend van Susan, aka Giant Two) en mezelf (aka Giant One) nog een kleine afterparty opgezet. Gelukkig waren er frieten.

Zondagmorgen was effe hard, want ik moest vroeg opstaan om naar de marathon te gaan kijken. Nog harder was het feit dat de regen met bakken uit de lucht kwam en het weerbericht niks positiefs te melden had. Plus de kennis dat, om een luttele 30 miljoen euro te besparen, het Nationaal Stadium niet overdekt is. Balen. Langs de route stonden de vrijwilligers opgelijnd, allemaal ingepakt in een rode vuilzak. De militairen, in setjes van vier op elk kruispunt, waren er slechter af: stram in houding, doorweekt, doen alsof de zon schijnt. Deed mij spontaan denken aan mijn scoutsverleden:) Op de locatie aangekomen bleek het qua regendichtheid allemaal wel mee te vallen: het veld zelf is open, maar alle zitjes zijn beschermd. Enkel de onderste ring was toegankelijk, aan de tweede/derde/vierde zijn ze nog volop aan het werken.
Bij de aankomst van de eerste loper, bleek dat het stadium werkt. Zelfs met het zeer beperkt publiek kreeg ik een kleine emotie-aanval, inclusief wee gevoel in buik en moeten slikken. Ik stond nogal gereserveerd tegenover al het enthousiasme (zoals ik in het algemeen nogal gereserveerd ben), maar ik ben volledig overtuigd: live de openingsceremonie kunnen bijwonen moet magisch zijn en een totale adrenalinekick geven. Elk stoeltje bezet, van de eerste rij tot in de nok. Met heeldere segmenten gevuld met gelijk gekleurde toeschouwers (groepen studenten, de vrouwenclub, de seniorenclub, hopen clubs) die allemaal met gelijk gekleurde vlaggetjes wapperen. Het mag cliche klinken, het is vooral effectief. De supporters worden ook opgevoed. De omroepster zegt lief "and the next athlete is entering the stadium now, let's all cheer to welcome him", waarop iedereen met gloed begint te klappen en roepen. Tussendoor zijn er ook filmpjes van andere sporten, zoals het snelwandelen. Algemene hilariteit bij het publiek, die de rare waggel-move waarschijnlijk voor de eerste keer zien. Ik kan ze geen ongelijk geven.

Het Nationaal Stadium op zich is waanzinnig mooi. Constructie en vorm zijn volledig versmolten. De geringe omvang van alle dragende elementen is een showcase voor wat de nieuwste structurele berekeningsprogramma's aankunnen en zorgt voor een immense lichtheid. De claustrofobische catacomben van onze voetbaltempels of Sportpaleis staan in schril contrast met de kathedraalhoge circulatieruimtes van het NS. Het vlechtwerk van de gevel plooit zich vloeiend rond de vaste kern en draagt heel onopvallend het dak. Supergesofisticeerd en naadloos. Majestueus, groots en imponerend maar niet pompeus. Immens gigantisch met verrassend gevoel van geborgenheid. Allemaal maar tekst om iets te zeggen wat zich niet laat vatten. Gereserveerd, ik?;)

Doorweekt en voldaan terug naar huis en 's avonds met Inge en haar Belgisch bezoek gaan eten bij de Japanner. 'de Japanner' moet gelezen worden als 'de' Japanner. Hatsune is stedelijk bekend voor zijn originele sushi rolls en krakend verse vis (voor een overwegend westers publiek aan on-chinese, maar gelukkig nog niet-westerse prijzen). Het stelde allesbehalve teleur: een phillyroll met philadelphia, een moto-roll-ah met speciaal sausje, een buitenformaatse kingkongroll, mongolroll met vistartaar, enz. De blingblingroll, pittig geprijsd aan 999 euro en met kreeft/kaviaar/goudschilfers, hebben we laten passeren.

de foto's zijn hier te vinden

en voer voor foto's

Tja, de laatste dagen is er weer veel gebeurd. Klein overzicht adhv wat foto's:

Op terugweg van mijn werk, altijd leuk om thuis te komen

En daarna direct naar Houhai Lake voor een etentje met Jing (mede-trainee van het werk), zijn mama en Cecilia, een vriendin. Prachtige locatie: op dakterras naast het meer, dat druk bepedalot wordt. Het meer ligt naast de Verboden Stad, wat maakt dat er nergens hoogbouw te zien is (omdat hoogbouw in een wijde straal rond de VS gebannen wordt). Complete natuur-utopie. Eten was fantastisch (oa lekkere kikker, de schildpad heb ik beleefd afgewezen) en het gezelschap ook. De mama sprak enkel Chinees, dus onze communicatie bestond vooral uit 'kampei!' (= bottom-up ofte ad fundum)

Enige puntje van kritiek: opstijgende terpentijndampen en lawaai. Ze zijn namelijk de corniche langs het meer aan het verbreden, een werkske dat dag en nacht vooruitgaat.

Daarna doorgestoken naar Sanlitun, waar Inge, Nicole, Julian en nog wat ander volk aan het cocktailen waren in de Kokomo. Sanlitun is de buurt met een -letterlijke- opeenstapeling van bars en discotheken. De dakterrassen zijn de max: bar en dansvloer, clichémuziek, zalig warm, zetelkes met uitzicht over de stad en overwegend uitgelaten westers publiek. Zoiets vindt ge niet in Belgie. Nadat al mijn bekend volk weg was, nog wa gesocialised met Valery en Emmanuel, relatievelijk Franski en Mexicaan. Op de foto zicht vanop het terras van de Kokomo op een ander barterras, twee verdiepen lager.

Rare man

Zoek de fout *

Creatief parkeren, aan wie deed mij dat denken? (alle overeenkomsten qua model en merk zijn louter toevallig:p)

Trots op de lange geschiedenis (en dat is niet ironisch)

Streetscape

Binnenin de plaatselijke Inno. Vijf verdiepingen vol, duizenden kraampjes met rijen broeken/polo's/sjakossen/T-shirten/schoenen, een immense massa volk. Als hier iets begint te fikken, ben ik er liever ni bij.

*Y-3 is de walgelijk overprijsde modelijn van Yohji Yamamoto voor Adidas

en de urban warrior

Of zo voelde ik mij toch, gisteren, na een bezoekje aan de Wal-mart. Gewapend met een stofzuiger in de ene hand, een vergiet op een steel in de andere en met twee tennisrackets kruiselings over mijn rug kon ik de stadsjungle probleemloos aan. Al ging de slalom tussen de taxi's iets minder vlot dan normaal, gezien het feit dat zelfs een stofzuiger in miniformaat niet in mijn maxi-fietsmand past en ik dus noodgedwongen met het ding op mijn stuur moest fietsen. Vooral defensief rijden was de boodschap. Een ander element dat aanzet tot defensief gedrag, is dat fietsers hier altijd zonder lichten en soms tegen richting rijden. Ik kan mij wel vinden in het gevleugelde gezegde "when in China, do as the Chinese do", dus ik doe daar lustig aan mee. Er zijn wel een aantal belangrijke regels voor het tegendraads fietsen:

1. neem altijd de linkse kant. Logica is universeel: laat de andere fietsers bufferen voor het verkeer, en rij zelf dicht naast de stoep

2. rij niet te dicht langs de stoep. Staat lichtelijk in paradox met regel 1. Voetgangers kijken nooit bij de eerste stap die ze op straat zetten (gelukkig wel bij de tweede), dus laat een veiligheidmarge van ordegrootte 1 stap.

3. installeer een voetbalhooligantoeter op drijfgas, of minstens een irritante bel. Voortbouwend op regel 2., moest het je pechdag zijn en de voetganger kijkt niet na de eerste stap. Kan ook van pas komen bij blinde tegenliggers.

4. oefen jezelf op psychologische spelletjes met taxichauffeurs. Begin door in de juiste richting te rijden, fiets rustig en wacht op een naar rechts afslaande taxi die je pad moet kruisen, probeer hem te laten stoppen door niet toe te geven en voor zijn motorkap langs te fietsen. Toepassing van dit principe bij tegendraads rijden is een makkie, want je kan oogcontact in de strijd werpen.

5. zwaai uitdagend naar de politie die je tegenkomt, ze gaan er toch niets van zeggen

Wanneer je deze basis beet hebt, kan je naar de next level: 's avonds tegendraads een immens kruispunt oversteken. Gewoon doen. Want in China is er altijd een oplossing: stilstaan. Maakt niet uit waar of hoe. De rest moet maar opzij.

Ik ben een beetje afgedwaald, want wou melden dat ik vanaf gisteren de trotse eigenaar ben van een Chinese bankrekening. Xu Jing, mijn nieuwste collega, wist te zeggen dat geld overschrijven en afhalen stukken goedkoper is dan maestro te gebruiken. Een kwartier papieren invullen tijdens de middag, paspoort kopieren en 1 euro deponeren en het was in orde. Nu maar afwachten of mijn via PCbanking overgeschreven geld op de juiste plek terechtkomt.

de boodschapper

en WJD part 1

Zijnde, wist je dat:

mensen die fashionable willen zijn en met een Burberry-geruit mondkapje tegen de occasionele smog rondlopen heel hard lijken op Hannibal Lecter

ik bijna dood was nadat een leerling-autobestuurster met haar examinator op de achterbank al hotsend en slippend het voetpad kwam opgescheurd nadat ze een bochtje naar rechts verkeerd had ingeschat

die mensen zouden aangemoedigd moeten worden, vermits een deel van de autobestuurders hun rijbewijs heeft gekocht en nog slechter kan rijden dan de dame in kwestie

de temperaturen hier ondertussen zijn opgelopen tot een aangename 26 graden, wat mijn woon-werkverkeer per fiets en in kostuum een zweterig karakter geeft

ik, sinds de komst van een mede-trainee op het werk, verhuisd ben van het kot zonder ramen naar de plek van de grote baas (naast een open raam) en ik mij daar heel goed voel

ik gisteren met Inge iets ben gaan drinken, ze geduldig naar een 2-uur durende monoloog van mij heeft zitten luisteren en dat het maar weer eens is bewezen dat de wereld veel kleiner is dan gedacht (he Karen!)

het in mijn apartementsgebouw alle hens aan dek is voor de verkiezing van de 'most popular staff election' en alle portiers, onderhoudsmensen, fietsenstallingbewakers en clubhuispersoneel zo mogelijk nog vriendelijker goeiendag zeggen als normaal

en het is zover

Ik kan niet meer op mijn eigen blog. Noch van bij mij thuis, noch vanop mijn werk. Uploaden gaat voorlopig nog steeds, dus hopen dat dat zo blijft. Als er iets niet klopt qua opmaak of flagrante d/t fouten, gelieve een gil te geven... Merci.

en het leven zoals het is

Ik krijg dikwijls de -terechte- commentaar: "al die onderhoudende stukjes, da's mooi, maar hoe is het daar nu echt?" Wat ook direct het zwakke punt blootlegt van mijn bloginspanningen. Eigenlijk is het leven hier in niets anders dan het leven in Belgie. De dagen draaien door, de meesten voel ik mij heel goe, op sommige dagen voel ik mij slecht. Wat er hier natuurlijk wel helpt is dat het anders is en opwindend. Ge weet nooit wat voor weer het morgen zal zijn, want ge weet niet hoe het weer hier werkt. Ge weet niet wat ge morgen gaat doen, want alles is last-minute en ge kunt op elke moment volledig vrij kiezen te doen naargelang waarin ge zin hebt. Ge gaat met iemand feesten, maar ge kent die iemand niet en ge weet niet waar ge gaat terechtkomen, met wie en of het daar leuk is. Ge weet niet wat er gaat gebeuren, want ge kunt altijd iemand tegenkomen en leren kennen of aan het fietsen zijn en opeens valt uwe pedaal eraf. Thuis zou ik perfect weten wat te doen, hier is dat het grote Avontuur. Alle voorgaande dingen, van het weer tot de feestjes en het volk blijken meestal supergoed mee te vallen, da's het fijne en da's waarom ik het doe.

Om die fijne momenten relatief gezien nog fijner te maken, zijn er de momenten dat ge u alleen voelt -jaja, zelfs ik heb da soms;)- en u afvraagt wat ge in godsnaam hier zit te doen. Dat ge honger hebt en geen goesting in oosterse of westerse rommel, zin in Zero-chocolade en familie en vrienden rond u. Het feit dat ik supersnel internet heb en aan alle facebook's, gmail's, auto55's, de standaard's, stubru's enz kan, werkt op die momenten contraproductief: ge zit heel de tijd te wachten voor dat stom scherm op een lief berichtje van die of die. En dat berichtje komt ook, is geweeeldig lief en geeft tien minuten een goed gevoel en daarna voelt ge u nog slechter. Soms is moeilijker contact kunnen houden beter, ik kan vergelijken met de tijd dat ik in Buenos Aires zat.

Om af te sluiten nog een lichtvoetiger fragmentje;). China weet hoe het (buitenlandse) belangrijke mensen in de watten moet leggen. Papa kan ervan meespreken: als je (andermans) geld hebt en het woordje 'investeren in China' uitspreekt gaan alle registers open. Voiture, hotel, service. De overtreffende trap van deze egards zijn dagelijks te bewonderen op Beijingse wegen, vermits China 'hot' is en overspoeld wordt door hoogwaardigheidsbekleders. Voor hun intra-city transport staat er een vloot verlengde Audi's klaar en een paar gereserveerde rijstroken. Zo ook deze morgen: al het verkeer op de binnenste ringweg, de belangrijkste verkeersader rond Beijing, wordt stilgelegd. Op alle kruispunten, bruggen en om de vijftig meter staat een agent in groen, blauw of zwart uniform om te route te clearen. Impressionant voor de bezoekers, vervelend voor de andere automobilisten. Ik ben met de fiets en steek ze allemaal voorbij:)

en het olympische plan

Ik had een plan: volgende week is er een duikwedstrijd in het olympisch zwembad, de ideale manier om binnen te geraken in avant-premiere van augustus. Tickets waren enkel ter plekke te krijgen, deze morgen om tien uur. Om half elf werd ik wakker, had mijne wekker verkeerd gezet. Vol goede moed vertrokken met de fiets, maar de afstand lichtelijk onderschat: een uurke later stond ik voor het loket. Alles uitverkocht. Blijkbaar had er veel volk hetzelfde idee gehad. Als troostprijs heb ik mij dan maar een ticket gekocht voor de marathon. Als actie heeft dat weinig te bieden, maar de finish ligt in het olympisch stadium. Been there done that en hou u maar klaar voor wat inside foto's!:)

Op terugweg is mijn intuitieve orientatie totaal de mist ingegaan en stond ik ineens in de volledig tegenovergestelde hoek van beijing. Dan maar wat langer kunnen genieten van de zon en 25 graden. Dat én sneeuw: over heel de stad drijven er miljarden witte pluisjes in de wind. Absolute nachtmerrie voor astmalijders, maar esthetisch zeer ok. Op de baan maakt ge altijd iets mee. Ik had mij neergeplofd tegenover de nieuwe opera om te bekomen en twee seconden later heb ik al een kereltje in uniform naast mij staan. Of ik aub mijn handen van het gazon wil halen en mij beperken tot de natuurstenen boord waarop mijn gat zich bevindt (in handgebaren en met de bijhorende klanken). Ow Keee. Twee seconden later struikelt een hoogbejaarde dame over een klein kindje. Dat kleine kindje is enig kindje, zoals het hoort en dus heilig. Een uitgebreide scheldpartij over en weer volgt. Zonder schade druipen ze alletwee af. Ik geniet verder van de zon.

Na mijn gym/zwemroutine van gisteren ben ik nog een wandelingeske gaan doen in een richting waar ik tot dan nog ni geweest was. Het enige stuk stadswal dat nog niet is neergehaald om plek te maken voor een of ander protsproject (zoals het Marriothotel, twintig meter naast de muur) staat nu in een strook aangelegd groen. Moest ik ineens zin krijgen om te gaan lopen, weet ik nu een schone route. 's Avonds was effe een moeilijk moment, want er waren twee goeie feestjes in België (Marie, Katrien en andere deelnemers ter plaatse: ik wacht op de verslagen, met tekst én foto's ;), die maar ten dele gecompenseerd werden door het feit dat de laatste James Bond op tv was.

Vanavond, op weg naar de Wal-mart, compenseerde ruimschoots. Aan het cruisen op de fiets, met de la Vega op mijnen iPod en met als achtergrond de skyline voor een ondergaande zon. Beijing is gewoon fantastisch.

quote: "The park was designed in a simple way to highlight the fragmentary beauty of the city wall. Surrounded by ancient trees and luxuriant grass, the city wall and corner tower stood solemn and stately as if telling the great changes of the city they have witnessed. Spots in the park noted for long history and rich connotations such as ‘old tree by the Ming wall’, ‘strolling along the fragmentary wall’, ‘charming ancient tower’ and ‘crenellations covered with verdancy’display the profound culture of the Chongwen district and induce fantastic reveries." No comment:)

voor de verandering: seringen ipv uitlaatgassen

verbod op (vlnr en boven naar onder): moto's, bloemen plukken, zitten, taxi's, gerief droppen, trompetteren, rollerskaten, sjotten, wapens, hond uitlaten, vuurwerk en vuurke stook. Let ook op de vrouw met de pekinees op de achtergrond, die haar been in een boom heeft gestoken.

witte sneeuw in de hutongs

30 man van de groendienst bezig aan 1 parkje

koffieklatsch aan de voet van gigantisch gebouw

en het verhaal van de pedaal

Vol enthousiasme ben ik deze morgen naar het werk gefietst. Een stralende zon, fris maar niet te koud en maar een beetje smog. Vijfhonderd meter verder was het al raak: er zat opeens een slag in mijn rechterpedaal. Nog eens honderd meter verder lag de pedaal integraal op de grond. Een passerende chinees zag het gebeuren en kwam ter hulp, maar kreeg het niet in orde. Dus mijn beste loopfiets-imitatie gedaan. Wat, gezien de afmetingen van mijn fiets, niet zo moeilijk is. Tot mijn grote chance zat een stukske verder een mobiele fietsenreparateur met zijn kraam, die op twee minuten het ding weer op zijn plaats kreeg. Het zal niet de laatste keer geweest zijn.

Tijdens de middag was er niemand om mee te gaan eten. Als afleiding stond de TV op. In de beste traditie van domme spelletjes speelden ze een versie met de volgende ingrediënten: een arena, drie ploegen van twee, drie lege tonnen met daarnaast drie lege kommen en een met water gevuld plonsbad in het midden. Bedoeling is dat één van de twee in een ton kruipt en de kom vult met water dat de andere in een bekertje transporteert vanuit het centrale bad. Evidente zaak, ware het niet dat er ook een stierkalf in het arena wordt losgelaten, inclusief horens en jeugdig enthousiasme. Pijnlijke, maar hilarische scenes.

en de jacht is geopend

en al direct succesvol afgesloten. Mijn trofee: een stalen ros van bij de Wal-mart. Er hoort wel wat uitleg bij. Zoals het waarom van Wal-mart. Ik ben principieel tegen Wal-mart, omdat ik vóór kranten ben. De logica gaat als volgt: lokale kranten worden gefinancierd door advertentie-inkomsten, lokale winkels betalen die advertenties, lokale winkels leven van de plaatselijke bevolking. Wanneer Wal-mart nu toevallig -maar eerder doelbewust- die plaatselijke bevolking bekeert tot het Wal-martdom door het openen van een Supercenter, gaan de lokale handelaars ten onder. Vermits Wal-mart enkel aan direct marketing doet en geen advertenties plaatst, gaan ook de lokale kranten failliet. Dat is jammer. (Dit trouwens met dank aan het www, ik heb mij nuttig beziggehouden vandaag.) In China ga ik effe mijn principes opzijzetten: ze hebben echt wel alles en goeiekoop.

Wat mij terug tot de essentie brengt, nl. mijn fiets. Een ordinair mannenmodel van het merk 'Strong', die ik lichtelijk heb gepimped door een immens zwart boodschappenmandje aan mijn stuur te laten bevestigen. (Dat was een tijdelijke vlaag van praktisch boven esthetisch denken, iedereen heeft zijn zwakke momenten.) Wat het helemaal ongelooflijk maakte, was het prijskaartje: de volle 35 euro voor een nieuwe fiets. Ik ben daarna wel drie kwartier bezig geweest om samen met de verkoopster alle remmen opnieuw af te stellen en sinds het naar huis fietsen weet ik dat mijn 3 voor- en 5 achterversnellingen enkel voor de show zijn, maar voor dat geld wil ik binnen twee maanden gerust door mijn frame zakken (alleen liefst niet morgen, anders wordt het toch een dure affaire). Ik heb de rekening effe gemaakt: ik spaar per week minstens 4 euro uit aan metrotickets, dus na een dikke twee maanden heb ik de fiets terugverdiend. Jihaa.

Nog reden voor jihaa was het feit dat ik, met mijn fiets aan de hand, rustig verder heb gewinkeld. Terwijl je de diepgevroren sint-jacobsschelpen aan het bestuderen bent, voel je de mensen denken: 'freak, de parking is buiten'. Los van het feit dat er tussen 'buiten' en de Wal-mart nog een uitdagend lang stuk roltrap ligt. Qua aandacht kan ik absoluut niet klagen.

mijn fiets voor de immer lachende Wal-martsmiley. Om een idee van schaal te geven, wanneer ik ernaast ga staan, komt mijn knie ongeveer ter hoogte van het zadel.

en de leukste verrassing tot nu toe

Het begint serieus afgezaagd te worden, waarvoor mijn excuses, maar het leven in den vreemde hangt nu eenmaal aan elkaar van verrassingen. Zo kwam ik gisteren tijdens een dood moment op het werk uit op de website van mijn appartementscomplex. Wat bleek: er zit een volledig 'clubhouse' op de vijfde verdieping, inclusief gym, zwembad, snooker en tennisterrein op het dak (!). Wist ik veel, ik pendel enkel tussen het gelijkvloers en het twaalfde. Wat kan het leven toch leuk zijn.

Vandaag was hectisch op het werk. 's Morgens naar de andere kant van Beijing voor een bezoekje aan de collega's van de Bank en een conference call, daarna terug op kantoor om de nodige memo's te schrijven. Wachten op feedback, telefoneren, aanpassen, feedback en luisteren naar de bezettoon voor weer een rondje telefoneren. Ik begin nu door te hebben waarom iedereen hier pas rond 09u30 begint te werken: wanneer België op kruissnelheid komt, is het bij ons 18u. De gemiddelde werkdag duurt nog een uurtje of twee langer. Gelukkig houden de winkels hun deuren open tot 22u, zodat alles in verhouding blijft.

mijn plonsbad

uitzicht vanop bank toren, een heldere dag voor de verandering. In de verte het CBD en mijn kantoortoren.

en goed en slecht nieuws

Ik zal beginnen met het slechtste wat Beijing te bieden heeft: je reinste tourist-trap. Ze speelt zich af in een boekenwinkel en gaat als volgt. Jonge, spontane Chinese vrouw benadert knappe, rijk ogende en nietsvermoedende buitenlander. In haar beste Engels vraagt ze of ze hem ergens mee kan helpen, begint een plausibele uitleg over de pianolessen die ze juist heeft gehad en dringt aan om met haar iets te gaan drinken om haar Frans te oefenen. Buitenlander vraagt aan zijn baas, die tien meter verder staat te snuisteren in accountancyboeken, of het goed is dat hij twintig minuten weg is. Zijn baas vindt dat ok, gezien het feit dat ze 45 minuten te vroeg zijn voor hun meeting die een beetje verder plaats zal vinden en toch gewoon aan het wachten zijn. De dame en de buitenlander verlaten het pand en wandelen naar een drinkgelegenheid een paar honderd meter verder. Het gaat met een roltrap naar boven, een groezelige lift in en een dubbele chineze deur door. Ze komen terecht in een kamer die half is ingericht als café, half onafgewerkt is. Ze loodst hem een apart kamertje in met een tafel, servies en vier stoelen. Een meisje komt thee brengen en een oppervlakkig gesprek ontspint zich. Na een kwartier maakt de buitenlander zich klaar om op te stappen en wordt de rekening gevraagd. Het meisje komt terug binnen en schuift een rekenmachine onder de neus van de nietsvermoedende buitenlander. Die kijkt naar het bedrag, kijkt nog eens en slikt omdat er '500' op staat (50 euro). Redelijk veel voor twee theetjes, maar het waren natuurlijk geen gewone theetjes, maar superspeciale. Kijk maar naar de prijslijst, zegt het meisje behulpzaam. De dame biedt in een vlaag van vrijgevigheid aan de rekening te delen: 'only 250'. Tarara. De buitenlander rammelt wat met zijn zakken, gooit een briefje van tien (1 euro) op tafel, staat recht en loopt naar de deur. Het meisje doet een halfslachtige poging hem tegen te houden, maar dringt niet aan. De buitenlander loopt met bonkend hart naar buiten, passeert zonder problemen de portier, ontmoet op de afgesproken plek zijn baas en gaat in meeting. (voor de slechte verstaander: die buitenlander ben ik dus)

Mijn tv heeft veel verschillende kanalen te bieden: CCTV(China Central Televison)1, CCTV2, CCTV3, CCTV4, CCTV5, CCTV6, CCTV7, CCTV8, CCTV9 (Engels gesproken!), CCTV13, BTV(BeijingTelevision)1, BTV2, BTV3, BTV4 en nog wat lokale posten. Ik was nog nooit tot nummer 62 geraakt, en als blije verrassing zat op die plek HBO. Seconden later bleek het nog leuker, toen BBC world, CNN, Star Movies, AXN, CineMax, ESPN en als klap op de vuurpijl, National Geographic, ook beschikbaar bleken. Dat is niet zo normaal als het lijkt, want locals hebben geen toegang tot deze buitenlandse zenders. Kwestie van controle. Ik kan het in ieder geval wel appreciëren.

Wat ik minder kan appreciëren, los van louche Chinese vrouwen, is het weer. Tijdens mijn eerste week was het blijkbaar abnormaal helder. Vandaag hing er een grijze mist/smog over de stad, van het type dat in België verdwijnt voor de middag. Hier dus niet. Kleine troost: ik zit toch heel de dag binnen.

Ik kijk wat verder naar de golf op TV!

De in aanbouw zijnde Koolhaas-fantasie, CCTV-building, in de mist.

Soho, een hippe reeks architectonisch verantwoorde gebouwen naast mijn kantoor. Later meer daarover.

en de muur revisited

Ik had deze morgen mijn eerste 'f***, wat doe ik hier'-moment. Mama, papa, nonkel Johan, Eva, Lisa en Tristan zijn naar de luchthaven vertrokken, op weg naar Shenzhen (papa) of huis (de rest). Daarbij kwam dat het regende en ik besefte dat ik eigenlijk al een veel groter stuk van Beijing ken dan gedacht (en dus het nieuwe eraf is). Dat is gelukkig snel voorbij gegaan toen ik op terugweg naar mijn appartement een supermarkt tegenkwam die bijna volledig beantwoordt aan mijn ideaalbeeld: met veel groenten en fruit, koeltogen die gekoeld worden, afdeling patisserie, kuis- en keukenproducten, diepvriesrayon voor vis en ijs en dit alles met op de achtergrond een beestig nummer (waar ik nu niet kan opkomen maar wat ik zeer luidop mee heb lopen neuriën. Ze kijken zowiezo naar mij, dus luidop lopen neuriën doet niet meer mensen omkijken:) Zoals het hoort, kwam daarna de zon weer piepen.

De initiële euforie over de toestand van mijn appartement was wat bekoeld, ik begon overal het laagje vuil te zien. Dus met de oogst van 'mijn' supermarkt de keukenkastjes en keuken uitgekuist en de gordijnen beginnen wassen (jaja, ik heb een wasmachien, en ook een strijkijzer en strijkplank. Ik weet nog niet of ik dat leuk vind). Wassen doen ze hier met koud water en de gordijnen zien er achteraf iets minder wit uit dan ik hoopte, maar nu weet ik tenminste wat hun originele kleur is. Ik heb ook ontdekt dat mijn zetels ombouwbaar zijn tot bed. Reserveren maar, die tickets om mij te komen bezoeken!

Gisteren hebben we met z'n allen de Muur beklommen. Erop in Jinshanling, tien kilometer wandelen en eraf in Simatai. Lijkt kinderspel ware het niet dat er op het hele traject geen meter horizontaal loopt. Ik had het in oktober ook al gedaan en kon dus gidsen. 's Avonds, op terugweg van het hotel waar de rest van het gezelschap sliep, in een taxi gedoken. En surprise surprise, de beste taxi-ervaring tot nu toe. Vroeg in zijn beste engels where i was from. Knikte wanneer ik 'belishe' antwoorde. Vroeg of we daar englisch praten. 'Dutch' was blijkbaar iets te hoog gegrepen, want het enige wat hij kende was 'deutsch'. Ik maar braaf geknikt. Nadat ik met veel handenwerk duidelijk had gemaakt dat ik zijn muzieksmaak kon appreciëren (chinese boenkeboenke), moest en zou ik zijn cd'tje meenemen én zijn kaartje voor moest ik nog eens transport nodig hebben. Aangenaam.















van links naar rechts: tristan, lisa, mama, eva, papa en de man met de camera, johan, aan het afzien op de muur

ik op dezelfde plek, met omgekeerd perspectief

tristan, eva, lisa en johan, mama, ikke en papa.

wijsheid van de dag: alles wat op de spons hangt, hangt niet meer op het raam (Voor alle duidelijkheid, langs de binnenkant. De buitenkant is nog tien keer erger)

creatief moment in de living met de extreem lelijke maar superpropere strook-gordijn-boven-raam

en op de velo

Gisteren zijn nonkel Johan en zijn driedelige kroost aangekomen. Doel is om op drie dagen zoveel mogelijk van Beijing te zien. Na de Verboden Stad gisteren, stond vandaag een gigantische fietstocht op het programma. Zij waren het Chinees fietsen al wat gewoon, ik moest er effe terug inkomen: taxi's, brommers en medefietsen ontwijken die door het rood rechts mogen afslaan of bussen die zich met doodsverachting over de fietsstrook smijten om vol in de remmen te gaan bij een halte. Alle Chinezen (die geld genoeg hebben om niet te hoeven fietsen) zeggen dat het levensgevaarlijk is, maar het is gewoon plezant. Diep vanbinnen ga je er toch vanuit dat die of een andere auto stopt wanneer het er echt toe doet, zijnde op centimeters voor je scheenbeen.

Eerste tussenstop was de Lamatempel, in het Guiness book of records omdat er een Boeddha in staat die uit één stuk hout is gemaakt. Nu kun je zeggen, dat is toch niet abnormaal en zeker niet abnormaal genoeg voor in het guiness book of records, maar geloof mij, die kerel is echt suuuuperhoog en suuuperbreed. Zelfs ik voel mij dwerg wanneer ik ernaast sta.

Tweede halte was het vogelnest en het ballenbad, op de Olympische site. Ze hebben nog veel werk, maar Jacques kan content zijn: het komt in orde, al zal het ne nipte worden. Daarna verder gereden naar de nieuwe opera, een praalzuchtige hallucinatie van staal en glas in de vorm van een geplette halve bol die drijft in tien centimeter water. Met lichte zadelpijn nog even langs mijn appartement gereden en dan een weldadig zwempje gaan doen in het hotel van de familie Wagemans.

Tegen dan waren ook mama en papa gearriveerd vanuit Nanjing en was het dringend etenstijd, dus zijn we Peking duck gaan eten. Niet zonder moeite, vermits ik nog een restaurantje wist zijn waar ze lekkere Peking duck hebben. Of dat ik toch wist zijn na een halte te vroeg te zijn uitgestapt, de weg gevraagd aan een local en twintig minuten stappen op de wel heel lege maag. Aangekomen staken ze ons in een duf kamertje met dichtgetapete ramen, maar de Peking duck was ok! (voor mijn medereizigsters van vorige keer: valt het op dat ik schaamteloos onze tour gekopieerd heb?:) Voor de vertering nog afgezakt naar de cafeetjes langs een meer dichtbij en dan huiswaarts, want morgen volgt weer een lange dag. Waarover later meer!

de man met het rode vlaggetje speelt rood licht voor de slechtziende of stoute fietsers die niet kunnen of willen stoppen. rechts de ingang van de Verboden Stad met de grote roerganger.

nonkel Johan en Lisa, deze middag bij de Koreaan

zicht op de site, rechts achter het stadium en rechts voor de zweminfrastructuur

aan het dak van de zweminfrastructuur

op het dak van de opera