Idealiter zou ik dit getypt hebben op de luchthaven, maar gebrek aan wifi dwingt mij dit te posten vanuit Berchem. Ik ben dus officieel terug thuis.
Het afscheid was in stijl, zoals ik het hoopte. Vrijdagavond was karaoke met alle collega's. Ik zag er op voorhand een beetje tegenop en het leek eerder een verplicht nummertje te worden, maar iedereen bleek in form. Na mijn afscheidsspeech deed iedereen een woordje met mezelf als onderwerp en kreeg ik twee zeer gepaste cadeaus: het rode boekje van Mao (de Chinese Bijbel) en een kader met antiek Chinees geld (mijn grootste verwezenlijking is de goedkeuring van ons financieringsvoorstel). Met al het groepsgevoel en enthousiasme was mijn baas zelfs bijna bereid ook een nummerke te zingen (al kan dat ook aan de overvloedige ‘kampai’ –ad fundums- met wijn gelegen hebben:) De avond schoot in een nog hogere versnelling nadat ik Prasanth -mijn vervanger die op het appartement een schoonheidsslaapke had gedaan- was gaan oppikken om Theresa en Inge te gaan vergezellen in de Suzie Wong. Die laatste is een trendy club die nog hoog op mijn to-do-lijstje stond. En naar bleek terecht: pas nadat het eerste licht al een tijdje voorbij was stonden we terug buiten.
Zaterdagavond hebben we de karaoke en het feestje achteraf nog eens over gedaan. Nu met al mijn beijingse vrienden en een danske in de China Doll, een andere club die nog maar juist open is. De volgende dag begon in Bar Blu, waar ik ook mijn eerste stapkes in het nachtleven heb gezet, dus de cirkel was rond. Na een uurtje slapen stonden Cecilia, Thomas en Jing voor de deur om mij naar de luchthaven te rijden en uit te zwaaien. Volledig gepaste emo-momenten.
De moraal van het verhaal:
Drie maanden die ik niet snel ga vergeten wegens zotheid, dolce vitaness, mensencultuur-shock, verslavende activiteit, adrenalinemomenten, egoboost.
Jing, Inge, Nicole, Theresa, Andrea, Jorn, Susan, Thomas, Cecilia, Ben, Gilles, Ramon, Helena, Julia, Ingo, Mattheus, Christine, Don, Xiaoxiao, Li, Cai, Karen, Gloria, Helena, Tony, Annie, Pras, Shirley die ik nooit zal vergeten.
Belgie is stil, voorlopig.
25.6.08
en andermans einde
Gisterenavond hebben we met een Indiaase diner afscheid genomen van Jorn, die op tournee vertrekt langs de Fillipijnen en Rusland. Het einde is nooit plezant, dus ik zou alleen maar kunnen beginnen zagen over hoe spijtig het wel niet is dat een tijdperk stillekesaan afgesloten wordt.
Ik zal het daarom hebben over een ander avontuur dat zich ook gisterenavond afspeelde. Jing vroeg mij om na het werk mee te gaan winkelen. We hadden eerst afgesproken met Cecilia en een vriendin, die al in de buurt van de winkel waren. Het speciale was dat niemand wist waar de winkel juist lag, via een vriendin had Cecilia een telefoonnummer gekregen dat ze moest bellen voor last-minute instructies. Het adres bleek een doodgewoon appartementsgebouw. Na aanbellen deed een vrouw de deur open en loodste ons binnen met het gebaar dat we stil moesten zijn. Door een lege vuile gang een achterkamertje in, dat zich om de hoek ontvouwde als... een sjakossenparadijs. De dames runden een kleine valse-logo-handtassenbusiness vanuit hun woonkamer. 'Super A-quality' heet dat dan, en de prijzen zijn navenant. Een weggever in vergelijking met de real stuff, maar veel prijziger dan de Silk Street versie. Je krijgt wel een 'officieel' betalingsbewijs. Om dan via een andere uitgang buitengesmokkeld te worden.
De angst van de dames voor een politie-inval is moeilijk te begrijpen. Blijkbaar is de houding van de overheid enorm dubbelzinnig, want zolang de namaak niet te goed is van kwaliteit wordt ze gedoogd. Wat overtuigend wordt bewezen door de ongehinderde activiteit in Silk Street, een shoppingcentrum speciaal gebouwd om alle winkeltjes in namaak te verzamelen. Silk Street staat in alle reisgidsen en de toeristen worden er in busladingen aangevoerd. Het handige daar is dat de verkoopsters engels spreken. Dat vergemakkelijkt de prijsdiscussies. Al is het scenario altijd hetzelfde. Een kleine schets?
-Mistermister, buy watch belt bag shoes?
-How much is this one?
-Verrry good quality, real leather look (fires lighter and holds flame next to leather), nice lining inside. For normal customers 1800 but especially for you because you are so tall... 720.
-Are you kidding me? Way too much. I give 50.
-50! (horrified face) Which currency? Are you joking?
-No, you are joking. Give me your best price.
-Okok, best price is 650.
-Noooo. Come on, I asked for best price.
-(sputtering) Come on. 550.
-It really is too much. I give you 80.
-You are killing me!
-I really don't give more than 80.
-You are handsome.
-(ignore)
-550 is my final price. What is your final price?
-100. No discussion. I only have 100 left.
-Everybody says so. (busy on handheld calculator) Final price 550-100=450/2=200 so 300 is ok?
-Nooo. 100. I have to go back to work now.
-200.
-150. Last offer.
-I go.
-120.
-100 and I pay immediately.
-What is 20 kwai? 120. Pleaaase.
-100.
-You are tough. Ok.
-Can I have a plastic bag?
-1 kwai.
Zonder plastic zakske gaat ook.
Algemene regel is: wanneer de verkoopster bij het naar buiten lopen "come again!" naroept, weet ge dat ge nog altijd veel te veel betaalt hebt. En die wanneer is altijd.
Ik zal het daarom hebben over een ander avontuur dat zich ook gisterenavond afspeelde. Jing vroeg mij om na het werk mee te gaan winkelen. We hadden eerst afgesproken met Cecilia en een vriendin, die al in de buurt van de winkel waren. Het speciale was dat niemand wist waar de winkel juist lag, via een vriendin had Cecilia een telefoonnummer gekregen dat ze moest bellen voor last-minute instructies. Het adres bleek een doodgewoon appartementsgebouw. Na aanbellen deed een vrouw de deur open en loodste ons binnen met het gebaar dat we stil moesten zijn. Door een lege vuile gang een achterkamertje in, dat zich om de hoek ontvouwde als... een sjakossenparadijs. De dames runden een kleine valse-logo-handtassenbusiness vanuit hun woonkamer. 'Super A-quality' heet dat dan, en de prijzen zijn navenant. Een weggever in vergelijking met de real stuff, maar veel prijziger dan de Silk Street versie. Je krijgt wel een 'officieel' betalingsbewijs. Om dan via een andere uitgang buitengesmokkeld te worden.
De angst van de dames voor een politie-inval is moeilijk te begrijpen. Blijkbaar is de houding van de overheid enorm dubbelzinnig, want zolang de namaak niet te goed is van kwaliteit wordt ze gedoogd. Wat overtuigend wordt bewezen door de ongehinderde activiteit in Silk Street, een shoppingcentrum speciaal gebouwd om alle winkeltjes in namaak te verzamelen. Silk Street staat in alle reisgidsen en de toeristen worden er in busladingen aangevoerd. Het handige daar is dat de verkoopsters engels spreken. Dat vergemakkelijkt de prijsdiscussies. Al is het scenario altijd hetzelfde. Een kleine schets?
-Mistermister, buy watch belt bag shoes?
-How much is this one?
-Verrry good quality, real leather look (fires lighter and holds flame next to leather), nice lining inside. For normal customers 1800 but especially for you because you are so tall... 720.
-Are you kidding me? Way too much. I give 50.
-50! (horrified face) Which currency? Are you joking?
-No, you are joking. Give me your best price.
-Okok, best price is 650.
-Noooo. Come on, I asked for best price.
-(sputtering) Come on. 550.
-It really is too much. I give you 80.
-You are killing me!
-I really don't give more than 80.
-You are handsome.
-(ignore)
-550 is my final price. What is your final price?
-100. No discussion. I only have 100 left.
-Everybody says so. (busy on handheld calculator) Final price 550-100=450/2=200 so 300 is ok?
-Nooo. 100. I have to go back to work now.
-200.
-150. Last offer.
-I go.
-120.
-100 and I pay immediately.
-What is 20 kwai? 120. Pleaaase.
-100.
-You are tough. Ok.
-Can I have a plastic bag?
-1 kwai.
Zonder plastic zakske gaat ook.
Algemene regel is: wanneer de verkoopster bij het naar buiten lopen "come again!" naroept, weet ge dat ge nog altijd veel te veel betaalt hebt. En die wanneer is altijd.
en onverwachte actie op het einde
want ineens kwam Cecilia op de proppen met de uitnodiging om te gaan practicen op de driving range van de plaatselijke golfclub. Dat moest ze geen twee keer zeggen. De club bleek het ministerie van sport te zijn, in het midden van de stad en op nog geen tien minuutjes rijden, die in hun achtertuin een volledige atletiekpiste, zwembaden en driving range hebben liggen om de topsporters in alle rust te kunnen laten oefenen. Mijn niveau stak nogal hard af tegen dat van mijn gastvrouw (in de positieve zin), dus ik hoefde mij niet te generen voor mijn ballen. Ik moest alleen opletten dat ik Cecilia haar gloednieuwe clubs niet kapotspeelde.
Achteraf een typisch Beijingse specialiteit gaan eten: chickenwings. In alle mogelijke gekruide varianten. Enkel delicieus vlees. Daarna nog effe een nachtelijke kuisrush gedaan in mijn appartement om klaar te zijn voor de aankomst van de collega die mij hier overmorgen komt vervangen en mijn nest ingedoken.
Deze morgen bleek nog maar weer wat voor nen brol de nieuwe werkinfrastructuur is. Het gebouw staat er nog maar een paar maanden en er is weer een stuk plafond naar beneden gekomen. Deze keer door lekkend water. De ravage was beperkt: drie panelen op de grond, een natte zetel en een reep loshangend behangpapier. En twee gesneuvelde koffietafelboeken, zo van die met veel foto's en weinig inhoud. Desondanks geen onaangename dag op het werk, want busybusybusy.
Achteraf een typisch Beijingse specialiteit gaan eten: chickenwings. In alle mogelijke gekruide varianten. Enkel delicieus vlees. Daarna nog effe een nachtelijke kuisrush gedaan in mijn appartement om klaar te zijn voor de aankomst van de collega die mij hier overmorgen komt vervangen en mijn nest ingedoken.
Deze morgen bleek nog maar weer wat voor nen brol de nieuwe werkinfrastructuur is. Het gebouw staat er nog maar een paar maanden en er is weer een stuk plafond naar beneden gekomen. Deze keer door lekkend water. De ravage was beperkt: drie panelen op de grond, een natte zetel en een reep loshangend behangpapier. En twee gesneuvelde koffietafelboeken, zo van die met veel foto's en weinig inhoud. Desondanks geen onaangename dag op het werk, want busybusybusy.
23.6.08
en tsingtao
Ik zit met een luxekwaaltje: ik ben vliegmoe. Na al het heen- en weergetransfereer van de laatste weekends zie ik heel hard uit naar niksdoen in een Berchemse tuinstoel. Ik heb eens wat afstanden vergeleken en ben respectievelijk in Turkije (Hainan), Hamburg (Hohhot) en Lyon (Qingdao) beland. Ik moet enkel nog de vlucht van zondag overleven:)
checking the beachboys/girls...not
Afgelopen weekend begon met een gigantische deja-vu. Er was heel de dag geen vuiltje aan de lucht (spreekwoordelijk), maar 30 minuten voor het boarden barstte een warmteonweer los. Vlucht voor onbepaalde tijd uitgesteld. In praktijk betekent dat voor onbepaalde tijd gemarteld worden door muzakmuziek van bedenkelijke kwaliteit. Deze is waarschijnlijk rustgevend bedoeld, maar vermits de 'loop' tergend kort is, hoor je om het kwartier hetzelfde melodietje. Vrijdagavond viel mijn daarbij vrijgekomen aggressie nogal mee, want we werden spoedig uitgenodigd in te stappen. Achteraf bleek dat gewoon een lepe truc te zijn om iedereen koest te houden, want we mochten nog een uur met onze vingers draaien op de tarmac.
Qingdao bleek de afwisseling zelve. Het ligt uitgesmeerd over een heuvelige landtong, is bebouwd op menselijke schaal en heeft een reeks fijnzandstranden. Het is een vroegere duitse kolonie waarvan het oude centrum -naar chinese normen- authentiek is. Versta: een kerk met twee torens, zo donker van uitstraling dat ze niet zou misstaan in the Adams family en een bakbeest van een stadhuis dat Ordnung und Disziplin als Leitmotiv heeft. Ongetwijfeld de beste Germaanse bijdrage was de bierbrouwerij. Ze produceert nu nog altijd Tsingtao, alleen op een iets industrielere schaal. De smaak is ook industrieel, wat in combinatie met de volleybaldiners ervoor heeft gezorgd dat ik de mix van bier en sheubi (ofte Sprite) heb leren apprecieren.
Buiten stadsexploratie en een bezoek aan het biermuseum hebben we natuurlijk ook een tijdje op het strand gelegen. Ik heb de stranden duidelijk in de verkeerde volgorde bezocht, want Qingdao moet overtuigend de duimen leggen voor Hainan. Klachten van jeuk na de zwempartij van mijn medereizigers en een drijvend tapijt van groene algen veranderden weinig aan die indruk. De jeugdherberg maakte veel goed. Het deed vroeger dienst als observatorium (om naar de sterren te zien) en ligt daarom op de top van een heuvel midden in de stad. Bij de renovatie hebben ze een dakterras aangelegd tussen de twee koepels van waarop je een 360 graden uitzicht hebt dat clichematig omschreven kan worden als 'adembenemend'.
bruggen (nu nog) in de middle of nowhere
checking the beachboys/girls...notgenietend van het uitzicht op...
...de binnenkort trouwende koppeltjes, wachtend op hun fotomoment
17.6.08
en in twee versnellingen
Namelijk vollen bak vooruit om alles deftig af te ronden en tegelijkertijd achteruit om een mooi overzicht achter te laten van alles -of iets minder ambitieus: zoveel mogelijk- wat mijn opvolger van Beijing moet weten. Zoals bijvoorbeeld het feit er twee types taxi's rondrijden, nl. de Hyundai Elantra en de Volkswagen Jetta Cif. Mijn favoriet is de Hyundai omdat die veel ruimer is vanbinnen en geen associaties oproept met een kuismiddel, dat op zijn beurt weer associaties oproept met de hoge graad van vuilheid van mijn badkamer.
Mijn sportroutine heb ik verplaatst naar 8 uur 's morgens, vermits er na het werk geen tijd meer overschiet. De avonden waren gevuld met de gebruikelijke portie volleybal, film kijken en pizza eten bij Andrea, Arabisch dineren met Jing en Cecilia en straks duiken we met allemaal terug in de karaoke. Op mijn last-minute tour door China ben ik dit weekend te vinden in Qingdao, de geboortestad van de fameuze Tsingtao-pils op 900 km van Beijing en aan de zee. Volgende week meer.
veel leegheid en domme moves
15.6.08
en de natte woestijn
Het mongools weekend begon desastreus. Mijn vriendjes waren op de middag vertrokken en stonden na een vlucht van een uurtje al in Hohhot. Tegen 17u, de tijd dat ik respectabel kon wegglippen op het werk, legde een zwaar onweer de luchthaven plat. Mijn vlucht was gecanceled maar ik kon gelukkig nog mee op de laatste van die dag, zodanig dat ik mij om 3u 's nachts in het hotel op bed kon leggen. Zonder bagage weliswaar, want hoewel de incheckdame mij verzekerde dat mijn bagage mee getransfereerd zou worden, bleef de lopende band leeg. En na een aanvaring met een taxichauffeur die mij dubbel zoveel wilde doen betalen als nodig en die niet doorhad dat ik niet in de mood was voor dat soort spellekes (er gaat niks boven drie maanden ervaring).
Zaterdag met een buske de steppe ingereden en een aantal uren op een paard gezeten. Of eerder pony, ik moest mij belachelijk dubbelvouwen om mijn voeten in de 'stijg'beugels te krijgen en hou er vandaag nog kniepijn aan over. En natuurlijk ook het obligate gekneusde staartbeentje. Maar de ervaring was zeer ok: oneindig rollende heuvels zover je kan zien, uitzonderlijk onderbroken door groepjes yurts (van die ronde tenten). In zo'n tent geslapen, nadat we een dansje hadden geplaceerd op muziek die eerder past bij kozakken dan wel mongoolse schonen. De volgende morgen zeer vroeg gewekt door diezelfde muziek en snel weer onderweg, nu naar de woestijn. Na vijf uur rijden in pijpenstelen regen en diepe snelwegplassen stonden we aan de voet van de zandduinen. Een beetje verder allemaal kamelen en quads, wachtend op een toerist voor een rondritje door de zandzee. Vermits het nog altijd regende hebben we de kamelen (en quads)gelaten voor wat ze waren en ons geamuseerd met duintuimelen. Concept is simpel: neem de hoogste en steilste duin, buig naar de leegte en tuimel. Uit ervaring kan ik verzekeren dat ge kotsmisselijk zijt als ge na honderd meter beneden staat, maar de kick is er. Mijn compensatie voor het missen van de sinksenfoor.
Terug thuis blijkt dat het zuiden van China onder water staat. Het weekendje Hainan van vorige week blijkt dus een gelukkige timing en het bijgeloof is bevestigd. De vijf mascottes van de Olympische Spelen (antilope Yingying, roodharig cartoonfiguurtje Huanhuan, panda Jingjing, vlieger Nini en vis Beibei) kunnen immers 'gemakkelijk' gelinkt worden aan respectievelijk de opstanden, de mislukte toortsloop, de aardbeving, de treinramp en nu dus overstromingen. Ze geloven wat ze willen, ik denk dat het regenseizoen begonnen is.
Foto's volgen later.
Zaterdag met een buske de steppe ingereden en een aantal uren op een paard gezeten. Of eerder pony, ik moest mij belachelijk dubbelvouwen om mijn voeten in de 'stijg'beugels te krijgen en hou er vandaag nog kniepijn aan over. En natuurlijk ook het obligate gekneusde staartbeentje. Maar de ervaring was zeer ok: oneindig rollende heuvels zover je kan zien, uitzonderlijk onderbroken door groepjes yurts (van die ronde tenten). In zo'n tent geslapen, nadat we een dansje hadden geplaceerd op muziek die eerder past bij kozakken dan wel mongoolse schonen. De volgende morgen zeer vroeg gewekt door diezelfde muziek en snel weer onderweg, nu naar de woestijn. Na vijf uur rijden in pijpenstelen regen en diepe snelwegplassen stonden we aan de voet van de zandduinen. Een beetje verder allemaal kamelen en quads, wachtend op een toerist voor een rondritje door de zandzee. Vermits het nog altijd regende hebben we de kamelen (en quads)gelaten voor wat ze waren en ons geamuseerd met duintuimelen. Concept is simpel: neem de hoogste en steilste duin, buig naar de leegte en tuimel. Uit ervaring kan ik verzekeren dat ge kotsmisselijk zijt als ge na honderd meter beneden staat, maar de kick is er. Mijn compensatie voor het missen van de sinksenfoor.
Terug thuis blijkt dat het zuiden van China onder water staat. Het weekendje Hainan van vorige week blijkt dus een gelukkige timing en het bijgeloof is bevestigd. De vijf mascottes van de Olympische Spelen (antilope Yingying, roodharig cartoonfiguurtje Huanhuan, panda Jingjing, vlieger Nini en vis Beibei) kunnen immers 'gemakkelijk' gelinkt worden aan respectievelijk de opstanden, de mislukte toortsloop, de aardbeving, de treinramp en nu dus overstromingen. Ze geloven wat ze willen, ik denk dat het regenseizoen begonnen is.
Foto's volgen later.
12.6.08
en plattelands-trippen
Na het strand, de steppe. Gisterenmorgen fris en wel aan het werk en na een uur al volop in de routine. Grote vreugde van mijnentwege dus, toen andrea belde met het bevel vliegtickets te kopen om samen met Theresa en Jorn Inner-Mongolia te gaan verkennen dit weekend. Mijn zak staat klaar naast mijn bureau, sebiet de bus op en weg.
Beijing loopt stilaan leeg. Gilles (van Nicole en tennispartner) is naar huis, ik heb nog twee weken over, Jorn ook, Theresa verdwijnt naar Tokio en Inge vertrekt de week na mij. Gisterenavond, op onze wekelijkse diner-en-wafels-als-dessert in het Belgische restaurant bleek dat we eind juli (bijna) allemaal in Europa rondhangen. Het wordt een Chinese reunie in Amsterdam.
Beijing loopt stilaan leeg. Gilles (van Nicole en tennispartner) is naar huis, ik heb nog twee weken over, Jorn ook, Theresa verdwijnt naar Tokio en Inge vertrekt de week na mij. Gisterenavond, op onze wekelijkse diner-en-wafels-als-dessert in het Belgische restaurant bleek dat we eind juli (bijna) allemaal in Europa rondhangen. Het wordt een Chinese reunie in Amsterdam.
11.6.08
en paradisco
Sanya, onze vakantielocatie, is een kruising tussen Rio de Janeiro en Tel Aviv (niet dat ik al ooit in Tel Aviv ben geweest, maar ik stel mij Tel Aviv zo voor). Stukjes stad uitgespreid tussen heuvels en stranden. Op z'n Turks logeerden wij in een van de vele hotels met prive-strand in een natuurgebied op een halfuurtje rijden van het centrum. Chique entree, grote kamers en dito zwembad, copieus ontbijtbuffet en corpulente Russen a volonte. Russen zijn overal, worden direct ingevlogen en zijn de belangrijkste groep buitenlandse vastgoedeigenaars. Logisch dus dat er overal russische vertaling is voorzien, zoals bv. het bordje 'limit your food portions' op het buffet. Tevergeefs. Vooral chinezen verwarren het concept 'buffet' met doorgedreven oorlogsvoering. Een vers aangevulde container gebbquede krab is gemiddeld goed voor drie propvolle borden, die als buit door hun van trots glimmende eigenaren naar hun respectievelijke hoofdkwartier worden gebracht. Kinderachtig maar aanstekelijk.
Onderscheid moet er zijn, bijvoorbeeld tussen westerlingen en oosterlingen. Chinezen hebben weinig op met bakken en braden in de zon. Overdag zwermen ze uit over alle bezienswaardigheden van het eiland, als de zon onder is zitten ze en masse in het zwembad. Wij, als gemixed gezelschap, zochten het evenwicht. In concreto onnozel doen in het zwembad, vechten tegen de kracht van de oceaan, naar de markt om alle -nog nooit vertoonde- soorten tropisch fruit te gaan testen, duiken naar een koraalrif, jetskien, ladyboy-show en bovenal eten. Ik heb nog nooit zoveel vis en schaaldieren gegeten in vier dagen dan nu. Het kan ook niet anders: voor 12 euro alle beesten a volonte, rechtstreeks te kiezen uit een reeks aquaria en in de pot kokende bouillon in het midden van de tafel. Tien minuten wachten, vissen en (vr)eten maar.
de andere beijingse luchthaven: drie incheckbalies, rechtsboven de securitycheck en linksboven 1 van de twee gates
straatzicht
bambooladder met zachte noodlanding
Onderscheid moet er zijn, bijvoorbeeld tussen westerlingen en oosterlingen. Chinezen hebben weinig op met bakken en braden in de zon. Overdag zwermen ze uit over alle bezienswaardigheden van het eiland, als de zon onder is zitten ze en masse in het zwembad. Wij, als gemixed gezelschap, zochten het evenwicht. In concreto onnozel doen in het zwembad, vechten tegen de kracht van de oceaan, naar de markt om alle -nog nooit vertoonde- soorten tropisch fruit te gaan testen, duiken naar een koraalrif, jetskien, ladyboy-show en bovenal eten. Ik heb nog nooit zoveel vis en schaaldieren gegeten in vier dagen dan nu. Het kan ook niet anders: voor 12 euro alle beesten a volonte, rechtstreeks te kiezen uit een reeks aquaria en in de pot kokende bouillon in het midden van de tafel. Tien minuten wachten, vissen en (vr)eten maar.
de andere beijingse luchthaven: drie incheckbalies, rechtsboven de securitycheck en linksboven 1 van de twee gatesstraatzichtbambooladder met zachte noodlanding
Jing, Thomas en Cecilia afdingend op de prijs
de pijnlijke tussenstand na een dag zon: hoeveel vingers heeft mijn hand?
6.6.08
en een aantal flarden
Flard 1 is mijn off-dag van gisteren. Alle vermoeidheid, pijnlijke ogen en onderdrukte slechtgezindheid van de laatste twee maanden moest naar buiten. De collega's hebben het geweten, in het bijzonder mijn baas, die absoluut om 18u30 nog een bespreking begonnen is. (Was niet echt zijn fout, lag eerder aan het lastige tijdsverschil met belgië.) Mama heeft het ook geweten. Goedkoop kunnen telefoneren verlaagt de barriere om te klagen:)
Flard 2 is de über-efficiënte dag van vandaag. We zaten met een belangrijke en scherpe deadline, wat resulteerde in een ondergesneeuwde mailbox en een aangename opstoot van adrenaline. Er was maar juist genoeg tijd om alles af te handelen, of de collega's stonden al te popelen om te vertrekken naar de avondactiviteit. Baas had ter ere van Jing en mezelf een karaokesessie georganiseerd. Ik ben tegenwoordig nogal verwend in van die sessies en deze sloeg een beetje tegen. We waren met 16, dus zowiezo te weinig microfoontijd voor iedereen, en de sfeer is er moeilijker in te krijgen omdat de benen van de U-vormige banken zo ver uit elkaar liggen. Om middernacht kwam nog een verrassing uit de mouw: we moesten onze positie van eregast delen met een jarige. Niet getreurd natuurlijk, ik ben overgeschakeld op plan B, heb de karaoke achtergelaten vanaf het respectvol mogelijk was en ben gaan socialisen met mijn mede-Giant en Susan (de Australiërs) op een welkomstfeestje van een paar Fransen. Het lot in eigen handen nemen heet dat dan.
Flard 3 is het feit dat ik denk dat ik voor de eerste keer een plastisch-chirurgisch verlengd scheenbeen heb gezien. Ik heb zelf de reportage nooit gezien, maar van horen zeggen weet ik dat het een trend is bij Chinese meisjes op zoek naar extra centimeters om hun scheenbenen te laten doorzagen en verlengen. Bij het buffet van de Partyworld vanavond stonden er drie ravissante (vermoedelijk betaalde) schoonheden komkommer op hun bord te scheppen. De benen van een van hen waren totaal uit proportie, met veel te lange onderbenen, een rare vorm van kuit, korte bovenbenen en kleine littekens op het midden van de kuiten. Dat laatste kan ook inbeelding geweest zijn. Tegen dan was ik er zo van overtuigd dat ze gemodificeerd was, dat alles erop zou wijzen. Griezelig.
Flard 4 is de mededeling dat ik vijf dagen vrijaf neem. Op het programma staat een bezoek aan Hainan, een Chinees eiland voor de kust van Vietnam. Volgens ervaringsdeskundigen met de meest picture-perfect stranden die er in de regio te vinden zijn. Ik zal het weten te zeggen.
Flard 5 is het feit dat ik op de avond van zondag 29 juni voet op Belgische bodem zet en hoe goed ik het hier ook heb, ik er toch naar uitkijk om iedereen terug te zien.
Flard 6 is het heuglijke nieuws dat de Chinese overheid het terug ok vind dat ik mijn eigen blog lees. Benieuwd hoe lang dat zal duren.
Flard 2 is de über-efficiënte dag van vandaag. We zaten met een belangrijke en scherpe deadline, wat resulteerde in een ondergesneeuwde mailbox en een aangename opstoot van adrenaline. Er was maar juist genoeg tijd om alles af te handelen, of de collega's stonden al te popelen om te vertrekken naar de avondactiviteit. Baas had ter ere van Jing en mezelf een karaokesessie georganiseerd. Ik ben tegenwoordig nogal verwend in van die sessies en deze sloeg een beetje tegen. We waren met 16, dus zowiezo te weinig microfoontijd voor iedereen, en de sfeer is er moeilijker in te krijgen omdat de benen van de U-vormige banken zo ver uit elkaar liggen. Om middernacht kwam nog een verrassing uit de mouw: we moesten onze positie van eregast delen met een jarige. Niet getreurd natuurlijk, ik ben overgeschakeld op plan B, heb de karaoke achtergelaten vanaf het respectvol mogelijk was en ben gaan socialisen met mijn mede-Giant en Susan (de Australiërs) op een welkomstfeestje van een paar Fransen. Het lot in eigen handen nemen heet dat dan.
Flard 3 is het feit dat ik denk dat ik voor de eerste keer een plastisch-chirurgisch verlengd scheenbeen heb gezien. Ik heb zelf de reportage nooit gezien, maar van horen zeggen weet ik dat het een trend is bij Chinese meisjes op zoek naar extra centimeters om hun scheenbenen te laten doorzagen en verlengen. Bij het buffet van de Partyworld vanavond stonden er drie ravissante (vermoedelijk betaalde) schoonheden komkommer op hun bord te scheppen. De benen van een van hen waren totaal uit proportie, met veel te lange onderbenen, een rare vorm van kuit, korte bovenbenen en kleine littekens op het midden van de kuiten. Dat laatste kan ook inbeelding geweest zijn. Tegen dan was ik er zo van overtuigd dat ze gemodificeerd was, dat alles erop zou wijzen. Griezelig.
Flard 4 is de mededeling dat ik vijf dagen vrijaf neem. Op het programma staat een bezoek aan Hainan, een Chinees eiland voor de kust van Vietnam. Volgens ervaringsdeskundigen met de meest picture-perfect stranden die er in de regio te vinden zijn. Ik zal het weten te zeggen.
Flard 5 is het feit dat ik op de avond van zondag 29 juni voet op Belgische bodem zet en hoe goed ik het hier ook heb, ik er toch naar uitkijk om iedereen terug te zien.
Flard 6 is het heuglijke nieuws dat de Chinese overheid het terug ok vind dat ik mijn eigen blog lees. Benieuwd hoe lang dat zal duren.
4.6.08
en de doordeweekse dagen
Voor veel dingen is de eerste keer voorbij. Maar niet getreurd, ik kan ook verhaaltjes vertellen over de tweede keer. Zo ben ik gisteren tussen de middag weer naar de kapper geweest. Geen rocksuperster zoals de vorige keer, alhoewel hij een personal assistant had. De assistent deed het wassen en hield zich verder bezig met het nu en dan en zeer lieflijk borstelen van mijn gezicht om de irriterende stukjes haar weg te werken. Jammer genoeg geen tijd voor een massage.
Woensdagavond zijn we gaan eten in een restaurant van Andrea's compound. Was geen hit. Het eten was slecht en -relatief gezien- schandalig duur (meer dan 15 euro, het vreetfestijn met de volleybal kost 3,5 euro pp en is veeeel lekkerder). Wat niet hielp, was het feit dat ik mijn eerste (!) Chinese onverklaarbare slechtgezindheidsaanval had die avond. Echt onverklaarbaar was die natuurlijk niet. Ik had eigenlijk geen zin om na het werk naar huis te crossen, had Leni beloofd een uitnodiging te maken (die zo raprap natuurlijk op niet veel trok) en had nog minder zin om naar de andere kant van de stad en terug te taxi'en. Tot daar mijn klaagzang.
Gisterenavond had ik van humeurigheid geen last, want er stond weer KTV op het programma. Samen met Jing, Cecilia en collega's en Inge een nieuwe locatie gaan uitproberen, Kingcoo. Het buffet bleek veel uitgebreider, het behangpapier in de kamers show'er en de liedjes hetzelfde. De Partyworld is dus een trapje gezakt. Ik begin al serieus wat Chineesje melodietjes te kennen (iedereen zingt blijkbaar meestal dezelfde nummers) maar kan de karakters niet lezen waardoor het bij neurien blijft. Of meeroepen. Ik heb weer wat nummers ontdekt die een redelijke fit zijn met mijn stem:
1) I'm no good van Amy Winehouse
2) Big girl (you are beautiful) van Mika
3) Silence is golden van The Tremeloes
het behang met extra afstandsbediening
enthousiasme achteraf
Woensdagavond zijn we gaan eten in een restaurant van Andrea's compound. Was geen hit. Het eten was slecht en -relatief gezien- schandalig duur (meer dan 15 euro, het vreetfestijn met de volleybal kost 3,5 euro pp en is veeeel lekkerder). Wat niet hielp, was het feit dat ik mijn eerste (!) Chinese onverklaarbare slechtgezindheidsaanval had die avond. Echt onverklaarbaar was die natuurlijk niet. Ik had eigenlijk geen zin om na het werk naar huis te crossen, had Leni beloofd een uitnodiging te maken (die zo raprap natuurlijk op niet veel trok) en had nog minder zin om naar de andere kant van de stad en terug te taxi'en. Tot daar mijn klaagzang.
Gisterenavond had ik van humeurigheid geen last, want er stond weer KTV op het programma. Samen met Jing, Cecilia en collega's en Inge een nieuwe locatie gaan uitproberen, Kingcoo. Het buffet bleek veel uitgebreider, het behangpapier in de kamers show'er en de liedjes hetzelfde. De Partyworld is dus een trapje gezakt. Ik begin al serieus wat Chineesje melodietjes te kennen (iedereen zingt blijkbaar meestal dezelfde nummers) maar kan de karakters niet lezen waardoor het bij neurien blijft. Of meeroepen. Ik heb weer wat nummers ontdekt die een redelijke fit zijn met mijn stem:
1) I'm no good van Amy Winehouse
2) Big girl (you are beautiful) van Mika
3) Silence is golden van The Tremeloes
het behang met extra afstandsbedieningenthousiasme achteraf
2.6.08
en veel ervaring voor twintig eurocent
Ik voel mij al terug in Belgie. Miezerig weer en op het randje van te koud om in hemd rond te lopen. Positief is dat de lucht schoongeveegd wordt na de stofstorm van een aantal dagen geleden. Negatief is dat ik dan mijn fietske in de garage moet laten staan (om mijn kostuum niet nog harder om zeep te helpen) en op de metro moet. Eigenlijk is dat maar heel licht negatief want ik mag blij zijn dat er voor mijn deur en voor de deur van mijn kantoorgebouw een halte van dezelfde lijn liggen. De overheid heeft zwaar ingezet op nieuwe treinstellen en service. Ge hoeft dan ook geen dju-gevoel te hebben wanneer de deuren juist voor uw neus toegaan, want het principe is dat er een nieuwe metro binnenrijdt wanneer de vorige vertrekt. Eens onderweg kan ik nooit ontkennen dat ik in China zit. Vanuit mijn verheven positie heb ik zicht op een zee van zwartharige kopkes, echt iedereen heeft hetzelfde type stekelhaar.
Wat verder nog bewijst dat de metro prioriteit krijgt, is het ticketsysteem. Toen we hier in september waren, moest je frulpapieren ticketjes kopen. Tegenwoordig loopt iedereen rond met oplaadbare kaarten en staan de poortjes klaar om in gebruik genomen te worden. Al het werk daaraan gebeurd 's nachts. Wanneer je rond 23u uit de metro komt, staan de arbeiders boven te wachten tot hun shift begint.
De Olympische Spelen zijn (zoals overal) niet weg te denken uit het interieur. Een filmpke toont doorlopend de spelregels en eigenaardigheden van de verschillende sporten. Zo weet ik nu dus hoe hoog de poortjes zijn waar de kayakkers door moeten, dat ze genummerd zijn, dat de kayakkers afwisselend met de stroom en tegen de stroom in moeten peddelen, straftijd krijgen als ze een poortje raken en meer van die weetjes die in augustus misschien van pas gaan komen. Vandaag was het de beurt aan voetbal. Buitenspel hebben ze niet uitgelegd.
Gisteren met de volleybal de nieuwe sportzaal van de Duitse school ingewijd. We hebben nu twee terreinen en kunnen dus continu spelen ipv afwisselend. Tijdens het eten achteraf waren we met 14, een record dat ervoor zorgde dat de hoeveelheid verschillende gerechten die op de ronddraaiende tafel kwam uit de hand liep. Fantastisch om zoveel keuze binnen stokskesbereik te hebben en nog meer gesmost en gegeten als gewoonlijk.
Wat verder nog bewijst dat de metro prioriteit krijgt, is het ticketsysteem. Toen we hier in september waren, moest je frulpapieren ticketjes kopen. Tegenwoordig loopt iedereen rond met oplaadbare kaarten en staan de poortjes klaar om in gebruik genomen te worden. Al het werk daaraan gebeurd 's nachts. Wanneer je rond 23u uit de metro komt, staan de arbeiders boven te wachten tot hun shift begint.
De Olympische Spelen zijn (zoals overal) niet weg te denken uit het interieur. Een filmpke toont doorlopend de spelregels en eigenaardigheden van de verschillende sporten. Zo weet ik nu dus hoe hoog de poortjes zijn waar de kayakkers door moeten, dat ze genummerd zijn, dat de kayakkers afwisselend met de stroom en tegen de stroom in moeten peddelen, straftijd krijgen als ze een poortje raken en meer van die weetjes die in augustus misschien van pas gaan komen. Vandaag was het de beurt aan voetbal. Buitenspel hebben ze niet uitgelegd.
Gisteren met de volleybal de nieuwe sportzaal van de Duitse school ingewijd. We hebben nu twee terreinen en kunnen dus continu spelen ipv afwisselend. Tijdens het eten achteraf waren we met 14, een record dat ervoor zorgde dat de hoeveelheid verschillende gerechten die op de ronddraaiende tafel kwam uit de hand liep. Fantastisch om zoveel keuze binnen stokskesbereik te hebben en nog meer gesmost en gegeten als gewoonlijk.
1.6.08
en terug toerist
Dit weekend bracht een blitzbezoekje van mama en Greta aan Beijing. Donderdagavond samen een tourtje rond een winderig, fris en daarom leeg Houhai lake gewandeld. De dames geinstalleerd in een restaurant en doorgestoomd naar de karaokelocatie van die nacht. Onze usual crowd (Nicole, Gilles, Theresa, Jorn en Andrea) was uitgebreid met een zwitserse die ook een tijdje hier zit. Na de noodzakelijke voedingsstoffen te hebben binnengeschrokt van het buffet, ons gesmeten op het doel van de avond: door alcohol gesmeerde nummers ten gehore brengen. De rekening was een zeer plezierige verrassing, waarom de formule in Europa niet bestaat blijft een raadsel.
Vrijdag bracht een kung-fu-show. Van dat soort shows krijg ik altijd de kriebels: busladingen nationale en internationale toeristen wordt twee keer per dag aangevoerd en neergeplant in de zeteltjes. Een routineuze en wervelende opeenvolging van spektakulaire actie, daar niet van, maar lang geen Cirque du Soleil. An sich wel knap om te zien: mannen die stukken metaal en houten stokken tegen hun voorhoofd kapot slaan, op speerpunten gedragen worden en in rokken gekleed dansjes doen met speelgoedzwaarden.
Gisteren dan voor de eerste keer in een maand terug toerist gespeeld in mijn eigen stad en de tempel van de Hemel gaan bezoeken. De namiddag sportief doorgebracht en dan 's avonds onverwacht op een BBQ beland. Het gezelschap was puur Australisch (via Susan) en sprak onderling een versie van Engels die zonder opperste concentratie niet te volgen was. Ik heb mij in het begin dan maar geconcentreerd op het delicieuse vlees (hoe kan het ook anders) en daarna kwam de conversatie vanzelf. Vanop het balkon van het appartement kon ik het groen verlichte dak van 'mijn' toren zien, aan de andere kant van de stad. Het gaf een totaal gevoel van gelukzaligheid: mijn stad aan mijn voeten. Het verdere verloop van de avond moest bijgesteld worden nadat de portiers van de Suzie Wong ons blokten wegens niet voldoend aan de no-slippers-policy. Gelukkig is er in die straat keuze genoeg aan minder pretentieuze nachtclubs. Nadat het licht daar uitging, heb ik mij bij de duitsers op het dak van de mexicaan gevoegd om toch maar alles te hebben gehad wat er die avond te doen was.
De tennis van vandaag is op een sisser uitgedraaid. Er stond zo'n strakke wind dat er met de ballen niets aan te vangen viel. Als reserve-activiteit zijn we naar de zwembad-openings-party van Andrea's appartementencomplex geweest. Een magnifiek Bali-style infrastructuur met een tropisch buitenzwembad als hoogtepunt. Ik heb afgedaan, vanaf nu is de zondagse zwem- en tennisroutine daar te doen...
Vrijdag bracht een kung-fu-show. Van dat soort shows krijg ik altijd de kriebels: busladingen nationale en internationale toeristen wordt twee keer per dag aangevoerd en neergeplant in de zeteltjes. Een routineuze en wervelende opeenvolging van spektakulaire actie, daar niet van, maar lang geen Cirque du Soleil. An sich wel knap om te zien: mannen die stukken metaal en houten stokken tegen hun voorhoofd kapot slaan, op speerpunten gedragen worden en in rokken gekleed dansjes doen met speelgoedzwaarden.
Gisteren dan voor de eerste keer in een maand terug toerist gespeeld in mijn eigen stad en de tempel van de Hemel gaan bezoeken. De namiddag sportief doorgebracht en dan 's avonds onverwacht op een BBQ beland. Het gezelschap was puur Australisch (via Susan) en sprak onderling een versie van Engels die zonder opperste concentratie niet te volgen was. Ik heb mij in het begin dan maar geconcentreerd op het delicieuse vlees (hoe kan het ook anders) en daarna kwam de conversatie vanzelf. Vanop het balkon van het appartement kon ik het groen verlichte dak van 'mijn' toren zien, aan de andere kant van de stad. Het gaf een totaal gevoel van gelukzaligheid: mijn stad aan mijn voeten. Het verdere verloop van de avond moest bijgesteld worden nadat de portiers van de Suzie Wong ons blokten wegens niet voldoend aan de no-slippers-policy. Gelukkig is er in die straat keuze genoeg aan minder pretentieuze nachtclubs. Nadat het licht daar uitging, heb ik mij bij de duitsers op het dak van de mexicaan gevoegd om toch maar alles te hebben gehad wat er die avond te doen was.
De tennis van vandaag is op een sisser uitgedraaid. Er stond zo'n strakke wind dat er met de ballen niets aan te vangen viel. Als reserve-activiteit zijn we naar de zwembad-openings-party van Andrea's appartementencomplex geweest. Een magnifiek Bali-style infrastructuur met een tropisch buitenzwembad als hoogtepunt. Ik heb afgedaan, vanaf nu is de zondagse zwem- en tennisroutine daar te doen...
plateau op tempel van de Hemel, place to be is de schijf onder de rechtse mevrouw
Phoenix City society, andrea, jorn, julia en onbekende op de loper
juist voor onze openingsdans
Abonneren op:
Posts (Atom)
