Voor de noodlottige aardbevingen en daaropvolgende miserie, was Sichuan vooral bekend om zijn hotpot. Het is een soort Chinese fondue, waarbij een assortiment etenswaren naar keuze rauw in een gepeperde mix van soep en olie wordt gesmeten en er gaar terug uitgevist. Het is een lekkere klassieker en ik heb er al uitgebreid ervaring mee opgedaan. Gisteren was toch weer anders. Zoals altijd begon de maaltijd met een heet handdoekje om het stedelijk stof weg te werken, het prepareren van de sausjes en de hete vloeistof, gevolgd door een groentenbouilloneke en de aanvoer van alle ingredienten. Daarna volgde de gewenningsfase, zoiets als de omgekeerde sensatie van u centimeter voor centimeter in een veel te koud zwembad laten zakken. Een stukje lamsvlees, druipend van de rode olie, dat door je slokdarm wegzakt en een spoor van irritatie trekt zodat je spontaan de hik krijgt van pikantheid. Die duurt een tweetal pijnlijke minuten, waarna je zo verdoofd bent dat de rest van het eten vlot binnen schuift. Gisteren was dat buiten een onnozel stukje sla gerekend: opeens had ik last van een immense hitteontwikkeling, uitbrekend zweet, uitlopende lippen en tranen in mijn ogen plus een vuurspuwend gevoel bij het uitademen. Juist op die moment belden mama en papa. Ik was ter plaatse aan het sterven, zij vertelden laconiek dat ik niet flauw moest doen. Hallooo. Daarna smaakte alles maar flets.
29.5.08
26.5.08
en het vervolg van het vals plafond
Gisteren kwam Michelle mij vragen of ik haar niet wilde vergezellen. Ze had een meeting over het ingestorte vals plafond met de general manager van het bedrijf dat in ons kantoor het gebouwbeheer doet. Als zogezegde chef van Michelle moest ik extra overtuigingskracht genereren. Wij naar beneden en een vergaderzaaltje ingeloodst. Na een paar minuten, die de belangrijkheid van de persoon in kwestie moest benadrukken, kwam de GM binnen. Hij gaf mij een hand en negeerde gezwind Michelle. Deel 1 geslaagd. De volgende horde was de uitwisseling van de visitekaartjes. Een verplicht ritueel, waar ik de domme buitenlander moest spelen die zijn kaartjes vergeten is, vermits er op het mijne in het groot 'trainee' staat. Zoals het hoort, maakte hij er geen probleem van. Tegen dan zat hij te trillen van zenuwachtigheid en maar in zijn handen te wrijven. Ik werd er zelf even zenuwachtig van als hij. Onze eisen op tafel gelegd en overvloedig benadrukt dat er doden -of toch minstens zwaar gewonden- zouden gevallen kunnen zijn moest blablabla. Principieel was hij het met ons eens, maar hoe zijn beloften in praktijk zullen uitdraaien valt nog te bekijken.
Ik ben dit aan het schrijven met om de halve minuut een doffe 'bonk' op de achtergrond. Er hangen twee zware staalkabels aan de buitenkant van onze toren, die niet hard genoeg opgespannen zijn en door de harde wind afwisselend heen en weer slaan tegen de gevelplaten en een raam in het bureau van onze teergeliefde baas. We weten ondertussen wat te doen: facilities verwittigen, videootje opnemen zodat we bewijzen hebben en verder hopen dat het raam straks niet in scherven op de grond ligt en de gevelplaat niet in de hersenen van een toevallige passant. Er is altijd wel iets te doen.
Ik ben dit aan het schrijven met om de halve minuut een doffe 'bonk' op de achtergrond. Er hangen twee zware staalkabels aan de buitenkant van onze toren, die niet hard genoeg opgespannen zijn en door de harde wind afwisselend heen en weer slaan tegen de gevelplaten en een raam in het bureau van onze teergeliefde baas. We weten ondertussen wat te doen: facilities verwittigen, videootje opnemen zodat we bewijzen hebben en verder hopen dat het raam straks niet in scherven op de grond ligt en de gevelplaat niet in de hersenen van een toevallige passant. Er is altijd wel iets te doen.
24.5.08
en beijing beach
Gisteren was weer een topper: met ons clubke en 30 andere jeugdige buitenlanders een dagje strand. Een halfuurtje rijden buiten het centrum ligt een groot golfslagbad met zandstrand, glijbanen en fake palmbomen. Officieel opent het ding pas begin volgende maand, maar de organisatoren hadden een avant-premiere kunnen regelen. 33000m² voor ons alleen, terwijl op normale zomerse weekenddagen het aantal bezoekers oploopt tot 4 à 5000. In het begin was de sfeer maar vreemd (zoals lege massa-infrastructuur wel vaker is), maar na een aantal matchkes beachvolley en wat gezwem in de golven was het puur relaxen. Ook geholpen door het broeierige weer, tegenwoordig is het eerder 30 graden dan 20.
Uitgeput en hongerig gaan eten in een boedhistisch vegetarisch restaurant, waar de presentatie even impressionant en onbeschrijfelijk is als de inhoud van de gerechten (een poging: speciale rookeffecten, gigantische menukaarten, standbeeldjes als schotels, parelmoeren schelpen als bord, uitgeholde boomstammen en vegetarisch dat -paradoxaal genoeg- alle moeite doet om de smaak van the real thing te evenaren). Zo'n arbeidsintensieve keuken is enkel betaalbaar in China.
Naast dit hoogtepunt van de week was er ook een kleine crisis. Vorig weekend had ik een reeks vriendjes uitgenodigd om te komen zwemmen. Een baantjestrekkende medebewoner bleek achteraf niet opgezet met onze aanwezigheid, want maandagmorgen kwam er een klacht binnen van het managementbureau. Toegegeven, omwille van het feit dat Jorn vlinderslagles gaf aan Theresa en mezelf, Andrea ronddobberde en Nicole en haar vriend centraal in het zwembad innig verwikkeld waren, bleef er weinig plek over en werden de baantjes van de medebewoner een gedwongen slalom. Gedaan dus met de pret, de deuren van het clubhuis sloten zich voor mij. Moeten inleveren is altijd balen, dus dat heb ik die avond dan ook gedaan. Gelukkig bleek de volgende dagen dat mijn huisbazin welwillend haar kaartje ter beschikking wilde stellen, zodat ik om 17u deze namiddag weer op de court sta met Gilles en Andrea. Eind goed, ik gelukkig.



Uitgeput en hongerig gaan eten in een boedhistisch vegetarisch restaurant, waar de presentatie even impressionant en onbeschrijfelijk is als de inhoud van de gerechten (een poging: speciale rookeffecten, gigantische menukaarten, standbeeldjes als schotels, parelmoeren schelpen als bord, uitgeholde boomstammen en vegetarisch dat -paradoxaal genoeg- alle moeite doet om de smaak van the real thing te evenaren). Zo'n arbeidsintensieve keuken is enkel betaalbaar in China.
Naast dit hoogtepunt van de week was er ook een kleine crisis. Vorig weekend had ik een reeks vriendjes uitgenodigd om te komen zwemmen. Een baantjestrekkende medebewoner bleek achteraf niet opgezet met onze aanwezigheid, want maandagmorgen kwam er een klacht binnen van het managementbureau. Toegegeven, omwille van het feit dat Jorn vlinderslagles gaf aan Theresa en mezelf, Andrea ronddobberde en Nicole en haar vriend centraal in het zwembad innig verwikkeld waren, bleef er weinig plek over en werden de baantjes van de medebewoner een gedwongen slalom. Gedaan dus met de pret, de deuren van het clubhuis sloten zich voor mij. Moeten inleveren is altijd balen, dus dat heb ik die avond dan ook gedaan. Gelukkig bleek de volgende dagen dat mijn huisbazin welwillend haar kaartje ter beschikking wilde stellen, zodat ik om 17u deze namiddag weer op de court sta met Gilles en Andrea. Eind goed, ik gelukkig.
20.5.08
en de dagelijkse job
Wanneer trouwe bloglezers de indruk hebben dat ik een zeer interessant leven heb en veel te vertellen, ben ik geflatteerd. Deze bijdrage echter dient dat misverstand te ontkrachten. Van de 24 uren die ik elke dag te besteden heb, lig ik er 9 te slapen en zit ik minstens even lang achter mijn bureau. Mijn ochtendritueel duurt nog eens een uur. Dus blijven er vijf uren over om leuke dingen te doen, of 20% van mijn levenstijd. Daarom dat ik die momenten volprop met interessante dingen waarover ik kan vertellen:)
Gelukkig zijn er tijdens de werkuren ook leuke dingen te doen. Zo had ik bijvoorbeeld de afgelopen dagen een uitstekend zicht op afbraakwerken naast ons gebouw. Heel de wijk rond Guomao (waar ons kantoor is) was ooit plat en stond vol met fabriekshallen. Langzaamaan werden de kleine staatsindustrieen weggeconcurreerd en uitgekocht door projectontwikkelaars, die de buurt volplantten met kantoortorens. Als dappere overlevenden van het industrieel verleden stonden er nog twee grote machinehallen recht op het terrein naast het onze. De eerste sneuvelde een aantal weken geleden, de tweede de afgelopen dagen. In een fascinerend ballet van machinerie knaagden de grijpers het beton weg rond de wapening van de kolommen, zodat ze daarna met een paar nijdige duwtjes een travee van de gevel konden laten instorten. Een man met iets tussen een brand- en een tuinslang moest daarbij de grote wolken stof in bedwang houden. Wat overblijft is een grote lege vlakte en de vraag hoe die gevuld gaat worden. Voor het geld moeten de eigenaars van de grond, Pan Shiji en echtgenote Zhang Xin, het niet doen: ze staan in de boekjes voor $4 miljard. Een uitbereiding van het parkje zou mooi zijn.
dagelijks werk
tijdens
tijdens
na
Gelukkig zijn er tijdens de werkuren ook leuke dingen te doen. Zo had ik bijvoorbeeld de afgelopen dagen een uitstekend zicht op afbraakwerken naast ons gebouw. Heel de wijk rond Guomao (waar ons kantoor is) was ooit plat en stond vol met fabriekshallen. Langzaamaan werden de kleine staatsindustrieen weggeconcurreerd en uitgekocht door projectontwikkelaars, die de buurt volplantten met kantoortorens. Als dappere overlevenden van het industrieel verleden stonden er nog twee grote machinehallen recht op het terrein naast het onze. De eerste sneuvelde een aantal weken geleden, de tweede de afgelopen dagen. In een fascinerend ballet van machinerie knaagden de grijpers het beton weg rond de wapening van de kolommen, zodat ze daarna met een paar nijdige duwtjes een travee van de gevel konden laten instorten. Een man met iets tussen een brand- en een tuinslang moest daarbij de grote wolken stof in bedwang houden. Wat overblijft is een grote lege vlakte en de vraag hoe die gevuld gaat worden. Voor het geld moeten de eigenaars van de grond, Pan Shiji en echtgenote Zhang Xin, het niet doen: ze staan in de boekjes voor $4 miljard. Een uitbereiding van het parkje zou mooi zijn.
19.5.08
en een technisch tussenwerpsel
naar aanleiding van recente gebeurtenissen is de blogvrijheid weer wat ingeperkt.
Ik kan uploaden maar heb geen toegang tot mijn blog zelf of reacties. (Leni is mijn trouwe liaison qua reacties, dus ik krijg ze wel, maar je hoeft geen gevat antwoord te verwachten;)
Ik kan uploaden maar heb geen toegang tot mijn blog zelf of reacties. (Leni is mijn trouwe liaison qua reacties, dus ik krijg ze wel, maar je hoeft geen gevat antwoord te verwachten;)
en vreemdelingen op bezoek
Zaterdag waren Antoine en Michael, vrienden van Jing, in Beijing om de 'Great Wall Marathon' te lopen. Dat roept heroische taferelen op (iedereen die al op de muur geweest is, weet dat dat ding op en neer slingert met stijgingspercentages die we in Belgie niet kennen) maar is stiekem een gehalveerde versie. Het blijft zowieso chapeau. Het weer was te slecht en de timing te vroeg om te gaan supporteren, dus zaterdag ging voorbij met een beetje fitnessen en lang zwemmen. 's Avonds gaan eten met Cecilia en Jing, daarna met iedereen (twee fransen, twee belgen, vier duitsers en vijf chinezen) afgesproken in Saddle Cantina. Het klinkt even Mexicaans als het eruit ziet. Ik was er nog nooit geweest, maar het ligt op een dakterras onder het dakterras van de Kokomo en figureert op een foto van een tijdje geleden. Attractiepunten: een flashy sombrero bij het bestellen, lekkere cocktails en een openlucht snooker. Als absolute wauw-factor heeft het cafe binnen een openschuivend dak. Wanneer de temperatuur te hoog oploopt (te wijten aan de hete spaanse ritmes en overmaat mensen en alcohol) gaat het dak eraf en sta je onder de sterren.
De volgende morgen een week slaap ingehaald en als enige noemenswaardige actie mijn fiets gaan repatrieren. Die stond al een week vastgeketend aan een metrostation aan de andere kant van de stad, omdat louche types mijn banden hadden ontlucht. Een aantal dagen geleden had ik mij de duurste fietspomp aangeschaft vanuit het idee dat ik dan kwaliteit kocht. Maar niets was minder waar. In de toenmalige rush om op tijd op een afspraak te zijn blablabla... Moraal van het saaie verhaal: fietspomp kapot, geld kwijt, banden nog steeds plat, te laat op afspraak. Miserie allom. Nu had ik viavia (Inge) opgevangen dat er een reparateur dichtbij een kraam openhield. Bleek een onbeschofte kerel die echter alles in huis had om mij terug op weg te helpen. Zijn diepgaande facelift van mijn fiets bleek wel een financiele aderlating, een nieuwe binnenband kostte 6 euro! Na telefonisch advies bleek dat de normale prijs te zijn. Ik had direct goesting een bandenfabriek te beginnen. Als afronder van het weekend nog een zwem/saunasessie georganiseerd en koreaanse BBQ gaan eten.
Maandag op kantoor bleek dat een deel van het valse plafond op de vloer lag. Het sluitingsmechanisme van een raam functioneerde niet en een reeks harde windstoten had greep gekregen op de plafondplaten. Groot drama maar geen gewonden. 's Namiddags was alles vervangen en was er niets meer van te merken. Verbazingwekkend.
Inge en mezelf
overtuigend verloren, een paar keer
al half gerepareerd, bemerk het overblijvend spoor van de rail op de classeur
16.5.08
en de kleren maken
Gisteren heeft de kleermaker eindelijk opgeleverd. Een week geleden had ik mij in Silk Street gewaagd om een kostuum te laten fabriceren. Silk Street is het walhala van fake design. Over vijf verdiepingen proberen de verkopers en verkoopsters je aandacht te trekken op hun marchandise, bestaande uit pyama's, reistassen, tafellopers, polo's, sokken, dassen enz. Na een verkennende rondgang besloten Jing en ik te gaan voor de winkel met de meeste keuze aan stoffen. 'Buddy', die zijn westerse naam waarschijnlijk niet zonder commerciele bijbedoelingen heeft gekozen, hielp ons een keuze te maken. Hij scoorde twee kostuums, twee smokings en zes hemden, waarvan iets minder dan de helft op mijn kosten. Kosten is relatief: naar belgische prijzen krijg je de smoking er gratis bij wanneer je het kostuum laat maken. En dan kon de styling beginnen: stof kiezen, aantal knopen, kraag, binnenvoering, zakken. Twee dagen later was alles klaar voor een eerste passing. Beetje afspelden hier en daar en weer twee dagen later zou alles klaar zijn. Mijn kostuumvest deftig op mijnen body laten passen bleek echter moeilijker dan verwacht. Na twee extra pasbeurten kon Buddy nog altijd niet overweg met mijn -letterlijk- uitstekende sleutelbeenderen. Waag het dus niet op te merken dat er precies iets mis is met de schouders van mijn kostuum, moest je mij ooit kruisen in mijn nieuwe outfit!
De voorbije avonden zaten weer vol. Eentje met een benefietoptreden voor Sichuan in de Livemusic Mao. De magerte van de drie eerste groepkes werd gecompenseerd door de melodische beats van afsluiter 'The Verse', een Chinese bigband. Volgende was de opvoering van de jaarlijkse show van de duitse school. Die was veel ambitieuzer dan wat wij als laatstejaars op de planken brachten met onze Chrisostemosshow. Het thema was de strijd om muziekvrijheid in Googleearth, een wereld beheerst door de kwaadaardige firma Globalsoft. Deels theater, deels musical passeerden een selectie Queen-klassiekers de revu, met live begeleiding. Superimpressionante leerling-acteurs, piekfijne kostuums en hoogdravende tekst (waar ik enkel de bovenste laag van begrepen heb, metaforen in het duits zijn te hoog gegrepen); de duitse gründlichkeit maakte dat ik het niet snel ga vergeten. De duitse school is echt een micro-cosmos, enclave van blonde hansjes en gretels. Alles straalt kwaliteit, mogelijk gemaakt door stevige sponsoring à la Daimler maar met een on-schoolse ongedwongenheid. Mijn vroegere directeur die rockt op het bisnummer, ik kan het mij niet voorstellen.
Vandaag recuperatie van mijn etentje met de collega's gisteren. Een etentje dat begon met eten, gevolgd door drankspellekes en eindigde in de karaoke, waar we pas terug buitenstonden toen de zon terug opkwam...
the Verse
14.5.08
en twee dagen later
Het land is in crisis en de ellende ongelooflijk groot, maar in Beijing gaat het leven gewoon door. Zo maak ik mij -zoals elke morgen- druk in de liften van ons kantoor. In de zoektocht naar de meest efficiente manier om zoveel mogelijk mensen zo snel mogelijk verticaal te transporteren, hebben ze hier dubbeldeksliften geinstalleerd. Twee liftcabines zijn op elkaar bevestigd, de bovenste bedient in principe de even verdiepingen, de onderste de oneven. Ik verklaar nader hoe zoiets in de praktijk frustratie opwekt. 's Morgens stap je samen met tien andere mensen in de bovenste cabine, gaat de deur toe en begint de klim. Vier seconden later onderbroken door de eerste halte op het hotellobby-niveau. Deuren open, mensen eruit, deuren toe en verder. Tot dan niets abnormaals. Weer vier seconden later stopt de lift op het 6e. Alleen blijven de deuren nu toe, zou zelfs een capsule-inwoner van Tokio zich claustrofobisch voelen en zegt de lift "the other deck is now being served" (enkel in het Engels, wat de gemiddelde chinees niet begrijpt). De hele cyclus herhaalt zich nog een paar keer zodat ik tegen dat ik op het 22e aankom superwakker en opgepept ben. En vol negatieve energie.
Bemerk de missende verdiepingen van een appartementsgebouw, o.a. 4 is een ongeluksgetal en 8 is de lucky number.
reclame op nectarines
12.5.08
en de gebeurtenis van de dag
was uiteraard de shake. We zitten ijverig te werken in ons gloednieuw kantoor op de 22e verdieping wanneer het vals plafond plots begint te kraken. Alsof er iemand aan het wandelen is in de tussenruimte. Helena, mijn kantoorbuurvrouw, en ik kijken eens naar elkaar met opgetrokken wenkbrauwen. Twee seconden later begint alles traag te bewegen. Het hele gebouw zwalpt over en weer, eerst subtiel, daarna iets overtuigender. Het is een misselijkmakend gevoel: je ogen merken niets speciaals, als je naar buiten kijkt is er niets anders dan anders maar je maag en evenwicht draaien door. Ik vind het wel opwindend, als architect wetende dat ze een gebouw narekenen op dit soort bewegingen. Mijn collega's zijn het daar duidelijk niet mee eens. Haastig wordt iedereen min of meer verzameld en begint de aftocht. Mooi uitzicht op het 22e, maar wat een trappen om tot beneden te geraken. Je kan je direct voorstellen hoe 9/11 gevoeld moet hebben. Mijn kantoorbuurvrouw, naast mij in de afdaling, gaat in overdrive en begint quasi-hysterisch te bellen om te horen of haar dochtertje ok is. Wat ook remmend werkt in de evacuatie zijn de hoge hakken van de dames. Een lastige keuze moet het zijn als het er ooit echt toe doet: blijf je in groep bijeen en verlies je kostbare minuten of spurt je er alleen vandoor en kom je eerst beneden aan? Eindelijk beneden aangekomen een apocaliptisch zicht op straat: uit alle omliggende wolkenkrabbers stromen mensen, op zoek naar een veilig plekje, zo ver mogelijk van de bebouwing vandaan. Iedereen met zijn/haar gsm aan het oor, luisterend naar een lieve mevrouw die zegt dat het netwerk overbelast is. Na een uurtje buiten staan wachten en een koffie in een bar met televisienieuws horen we dat het epicentrum op 1500 km van bij ons ligt. Tien minuten later zitten we terug achter onze desk en gaat de business verder.
Moraal van het verhaal: ik heb slechte reflexen. Ik zou gewoon blijven zitten en denken dat het wel zal overgaan. Vandaag had ik gelijk, morgen kan de uitkomst anders zijn. Wanneer ik nog eens zoiets meemaak, zal ik sneller beneden staan. En het belang van intuitieve en logische vluchtwegen. Bij ons hield de trap ineens op en moesten we een kantoor binnen om een andere deur en trappenserie te nemen. Ok deze keer, maar wil het niet meemaken dat alles vol rook hangt. Weer een ervaring rijker.
Vergeleken daarmee lijkt alles triviaal, hoewel mijn dineeke gisteren allesbehalve triviaal was. Ik had een reeks vrienden en vriendinnen uitgenodigd om te komen tennissen/zwemmen/eten. Het weer sloeg tegen, maar de regen kwam gelukkig pas naar beneden vallen nadat we de court niet meer nodig hadden. Met Jorn heb ik een waardige opponent gevonden, zijnde veel beter dan mezelf dus met veel uitdaging. Omdat Jorn toch bezig was met demonstreren, daarna ook een lesje dolfijnslag gekregen (moest het nog niet duidelijk zijn, Jorn geeft LO op de duitse school). Opvallend detail: de rugversiering van Theresa, die juist een cupping had ondergaan. Het zag er niet lief uit en leek verdacht veel op een of andere degoutante huidziekte. Het doet blijkbaar immens veel zeer maar zou gezond zijn. Niet met den deze. Mijn kookkunsten werden daarna op de proef gesteld: voor zeven man koken met een beperkte keukeninfrastructuur. Met toastjes met gegrilde Brie als amuse-geules had ik een gemakkelijke hit te pakken, en de geflambeerde scampi's in roomsaus zagen er veel chiquer uit dan ze in het echt waren. Missie geslaagd of elementaire beleefdheid?, of het echt lekker was zal ik nooit weten. Al was de hoofdrol voor de oma-koekjes als dessert. Commentaar op facebook achteraf: "thanks for the great!!!! cookie! Your grandma is a genius!" Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. [En bij deze nog eens sorry voor mijn flater van eergisteren! (ik ben namelijk zo dom geweest mijn 75e verjaardagswensen naar de verkeerde oma te sturen en de écht jarige oma te negeren...hierbij meld ik mij vrijwillig aan om onterfd te worden:)]
Moraal van het verhaal: ik heb slechte reflexen. Ik zou gewoon blijven zitten en denken dat het wel zal overgaan. Vandaag had ik gelijk, morgen kan de uitkomst anders zijn. Wanneer ik nog eens zoiets meemaak, zal ik sneller beneden staan. En het belang van intuitieve en logische vluchtwegen. Bij ons hield de trap ineens op en moesten we een kantoor binnen om een andere deur en trappenserie te nemen. Ok deze keer, maar wil het niet meemaken dat alles vol rook hangt. Weer een ervaring rijker.
Vergeleken daarmee lijkt alles triviaal, hoewel mijn dineeke gisteren allesbehalve triviaal was. Ik had een reeks vrienden en vriendinnen uitgenodigd om te komen tennissen/zwemmen/eten. Het weer sloeg tegen, maar de regen kwam gelukkig pas naar beneden vallen nadat we de court niet meer nodig hadden. Met Jorn heb ik een waardige opponent gevonden, zijnde veel beter dan mezelf dus met veel uitdaging. Omdat Jorn toch bezig was met demonstreren, daarna ook een lesje dolfijnslag gekregen (moest het nog niet duidelijk zijn, Jorn geeft LO op de duitse school). Opvallend detail: de rugversiering van Theresa, die juist een cupping had ondergaan. Het zag er niet lief uit en leek verdacht veel op een of andere degoutante huidziekte. Het doet blijkbaar immens veel zeer maar zou gezond zijn. Niet met den deze. Mijn kookkunsten werden daarna op de proef gesteld: voor zeven man koken met een beperkte keukeninfrastructuur. Met toastjes met gegrilde Brie als amuse-geules had ik een gemakkelijke hit te pakken, en de geflambeerde scampi's in roomsaus zagen er veel chiquer uit dan ze in het echt waren. Missie geslaagd of elementaire beleefdheid?, of het echt lekker was zal ik nooit weten. Al was de hoofdrol voor de oma-koekjes als dessert. Commentaar op facebook achteraf: "thanks for the great!!!! cookie! Your grandma is a genius!" Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. [En bij deze nog eens sorry voor mijn flater van eergisteren! (ik ben namelijk zo dom geweest mijn 75e verjaardagswensen naar de verkeerde oma te sturen en de écht jarige oma te negeren...hierbij meld ik mij vrijwillig aan om onterfd te worden:)]
9.5.08
en 'One night in Beijing'
Gisteren was een voorlopig hoogtepunt. Op kantoor hing verwachting in de lucht, want 's avonds stond de eerste teambuilding op het programma: karaoke natuurlijk. De locatie deze keer was Partyworld, het upscale broertje van de Melody. Veel Chinese filmsterren en andere beroemdheden (van horen zeggen) en buffet à volonté. Gelukkig was het op kosten van. De sfeer zat erin, kende een onwennig dipje bij de arrivée van onze chef maar herstelde zich snel. En werd nog een pak losser naarmate de lege flessen werden afgeruimd. Zingen werd bijkomstig, de meeste aandacht en de luidste commentaar ging naar het dobbelen. Het is een superpopulair drankspelleke: twee chapeaus, twee keer vijf dobbelstenen, een 1 als joker en opbieden tegen elkaar. Simpel en effectief om mensen in de wind te krijgen. Gelukkig waren we tegen dan overgeschakeld van Bud op wijn.
Na zes uur in het soundmixkot vonden de collega's het tijd om af te ronden. Jing en ik gingen door en vervoegden Theresa, Nicole, Ben en Susan. Een lege cocktailbar werd snel gewisseld voor de stampvolle club Alfa, met zalige jaren '80 mix. Onze dansvloerburen hebben mogen horen dat we nog in karaoke-mode stonden.
Deze morgen op euforische manier mijn fiets gaan oppikken -die ik aan het werk had laten staan- om naar de supermarkt door te fietsen. Het leven zorgde er al snel voor dat ik terug met mijn voeten in de vuile realiteit stond: twee platte banden en geen mobiel fietskraam in de wijde omgeving. Weer iets voor mijn to-do lijstje. Gelukkig schijnt de zon en is het zo helder dat ik mij terug voel opstijgen.

Na zes uur in het soundmixkot vonden de collega's het tijd om af te ronden. Jing en ik gingen door en vervoegden Theresa, Nicole, Ben en Susan. Een lege cocktailbar werd snel gewisseld voor de stampvolle club Alfa, met zalige jaren '80 mix. Onze dansvloerburen hebben mogen horen dat we nog in karaoke-mode stonden.
Deze morgen op euforische manier mijn fiets gaan oppikken -die ik aan het werk had laten staan- om naar de supermarkt door te fietsen. Het leven zorgde er al snel voor dat ik terug met mijn voeten in de vuile realiteit stond: twee platte banden en geen mobiel fietskraam in de wijde omgeving. Weer iets voor mijn to-do lijstje. Gelukkig schijnt de zon en is het zo helder dat ik mij terug voel opstijgen.
en een portie lichaamsbeweging
7.5.08
en nouvelle vague (...jolies filles)
zoals ik gisteren al had aangekondigd, ben ik met Nicole en Inge aan mijn cultuur gaan werken. Op het programma stond Francois Truffaut's film 'Jules & Jim'. Franse nouvelle vague in zwart-wit uit 1962. Verrassend genoeg is de film nog altijd relevant, met een combinatie van knappe visuals, mooie muziek, speciale personnages en een straf verhaal. Quentin Tarantino vond dat blijkbaar ook, want in Pulp Fiction zit de befaamde quote: "don't fucking Jimmy me, Jules" (wanneer Jimmy met een reeks lijken in huis zit, en daar niet blij mee is.) Een domme trivialiteit als deze geeft mij echt het gevoel dat ik het licht heb gezien... wauw. Met dank aan Wikipedia trouwens, zonder dewelke ik nooit de link tussen een obscure Franse film en Pulp Fiction zou leggen.
Na de film hebben we ons bij Morel's laten gaan. Het is een van de drie Belgische restaurants in Beijing en werd mij warm aanbevolen door Steven's favoriete krant;). Ik werd verwend met een zalige pepersteak (saignant, zoals gevraagd) met frietjes, ne Chimay en een Brusselse wafel met zelfgemaakte slagroom om af te ronden. Mijn gezelschap, dat ondertussen was aangegroeid tot ne man of 8, koos voor konijn, waterzooi, vleesbrochette, pannenkoeken mikado en een selectie kwaliteitsbier. Zo werd het snel nacht.
Na de film hebben we ons bij Morel's laten gaan. Het is een van de drie Belgische restaurants in Beijing en werd mij warm aanbevolen door Steven's favoriete krant;). Ik werd verwend met een zalige pepersteak (saignant, zoals gevraagd) met frietjes, ne Chimay en een Brusselse wafel met zelfgemaakte slagroom om af te ronden. Mijn gezelschap, dat ondertussen was aangegroeid tot ne man of 8, koos voor konijn, waterzooi, vleesbrochette, pannenkoeken mikado en een selectie kwaliteitsbier. Zo werd het snel nacht.
6.5.08
en Nanjing en werken op zondag
Het zijn vijgen na Pasen, maar ik had nog wat andere ervaringeskes geprepareerd voordat mijn internet kuren kreeg en niets meer wilde uploaden. Bij deze:
busybusybusy
Papa en ik zijn samen naar de kapper geweest voor een sessie die anderhalf uur heeft geduurd. Kappers in Belgie kunnen er nog wat van leren. Eerst wordt je droog haar ingemasseerd met shampoo waarbij ze beetje bij beetje water toevoegen. Daarna masseren ze je schouders, armen en rug, wordt je haar gewassen en geknipt en weer uitgebreid gewassen en gedroogd. De gelijktijdige manicure hebben we laten passeren, ik word zenuwachtig van overdreven aandacht. Er heerst een strikte hierarchie tussen het salonpersoneel, oplopend van de massage-mensen over de mevrouw aan de kassa tot de kapper himself. Die laatste heeft rocksterallures en paradeert met een DJ-koffertje met zijn scharen en haardroger alsof hij Tiesto is. Ik loop nu rond met een typisch Chinees kapsel, dat in weinig verschilt van mijn standaard thuiskapsel.
Zondag, op weg naar de golf, het oefenterrein van de rijschool gepasseerd. Een stuk openbare driebaansweg met weinig verkeer en een karavaan van auto's, telkens leerling en instructeur. De rechterzijde van de weg aanhouden staat duidelijk niet in de eindtermen, zeker vijftig stuks reden in verspreidde slagorde achter elkaar. Papa heeft zich kunnen uitgeleven in de slalom. Ik wil ook een Chinees rijbewijs!
We zijn het monument voor de Nanjing Massacre gaan bezoeken, een historisch litteken waarbij Japanse troepen in een aantal weken tijd 300000 inwoners van de stad uitmoordden. Veel zware stenen in een door Libeskind's Joods Museum beinvloedde architectuur, gecombineerd met typische monumentale grootsheid. Op de locatie is een massagraf opengelegd en geconserveerd. Een lugubere verzameling van echte beenderen ligt half ingegraven en half open en bloot ter confrontatie. In eerste instantie denk je aan namaak, want het lijkt een wansmakelijk vertoning met het minste respect. De gemiddelde Chinese ervaring is duidelijk anders (vermits het monument eruitziet zoals het eruitziet). In ieder geval een superdirecte manier om de niet-te-identificeren slachtoffers niet te vergeten.
Zondag, op weg naar de golf, het oefenterrein van de rijschool gepasseerd. Een stuk openbare driebaansweg met weinig verkeer en een karavaan van auto's, telkens leerling en instructeur. De rechterzijde van de weg aanhouden staat duidelijk niet in de eindtermen, zeker vijftig stuks reden in verspreidde slagorde achter elkaar. Papa heeft zich kunnen uitgeleven in de slalom. Ik wil ook een Chinees rijbewijs!
We zijn het monument voor de Nanjing Massacre gaan bezoeken, een historisch litteken waarbij Japanse troepen in een aantal weken tijd 300000 inwoners van de stad uitmoordden. Veel zware stenen in een door Libeskind's Joods Museum beinvloedde architectuur, gecombineerd met typische monumentale grootsheid. Op de locatie is een massagraf opengelegd en geconserveerd. Een lugubere verzameling van echte beenderen ligt half ingegraven en half open en bloot ter confrontatie. In eerste instantie denk je aan namaak, want het lijkt een wansmakelijk vertoning met het minste respect. De gemiddelde Chinese ervaring is duidelijk anders (vermits het monument eruitziet zoals het eruitziet). In ieder geval een superdirecte manier om de niet-te-identificeren slachtoffers niet te vergeten.
Ondertussen terug alleen in Beijing. Al is alleen relatief. Maandag volleybal, dinsdag dineren met Jing, vanavond Franse film met Nicole. Mijn leven hier is na bijna anderhalve maand relatieve rust even druk als het thuis was. En ik kan daar heel hard van genieten. Ik krijg alleen stress van alle dingen die ik nog wil doen en organiseren.
Ik ben voor de eerste keer in mijn leven professioneel actief geweest op zondag. Met dank aan een beslissing van de overheid: er moest een halve dag gewerkt worden ter compensatie van 2 mei. De terugvlucht van Nanjing, die normaal gezien zaterdag om 20u vertrok, had vijf uur vertraging wegens afschuwelijk slecht weer in Beijing (=de resten van de typhoon over Myanmar. Ik begin de logica achter het Beijingse weer deels te begrijpen. Regen en wind komen steeds als overschot van typhoons en orkanen vanuit de Indische Oceaan of Chinese Zee. Wanneer die er niet zijn, loopt de temperatuur op en wordt het uiteindelijk heel stoffig en heet.) Ik was zondagmorgen dus uitzonderlijk onfris en allesbehalve monter. Het deed er niet veel toe, want op vrijdag waren we verhuist naar de nieuwe locatie, zodanig dat mijn werk vooral bestond uit werkplekinrichting. Zoals het opsporen van mijn laptop, bijeenscharrelen van mijn balpennen en post-it's, intern telefoneren om alle nummers uit te testen, ontdekken dat internet niet aangesloten is, beslissen welke schuif in mijn kastje mijn koekenvoorraad zal bevatten, een rekenmachine bemachtigen en meer van die noodzakelijke bezigheden. Nu is het wachten op de openingsparty.

massacre museum
nieuwe terminal 3 op Beijing Intl. Airport, getekend Foster & Partners
de collega's. Mijn kantoor ligt achteraan, achter de linkse zwartgerokte dame.
4.5.08
en citytrippen in nanjing
We waren in september al eens komen checken hoe de Chinese ouderlijke woning eruitzag. Nu kregen Leni en ik de kans om ze in real life te testen. Ze ligt op een kwartier autorijden van het stadscentrum en in een kleinschalige en gloednieuwe vastgoedontwikkeling die luistert naar de ronkende naam 'Ronchamps Villa'. De verwijzing naar modernisme-maestro Le Corbusier en zijn kapel van Ronchamp is niet toevallig. De bouwstijl is -naar Chinese normen- zeer hedendaags. Hoewel ik geen verdediger van gated communities ben, is het er zonder twijfel aangenaam en mooi wonen. De huidige situatie is nog het best te vergelijken met Wysteria Lane uit Desperate Housewives. Alle huizen staan er piccobello en nagelnieuw bij, de overvloedige beplanting, meanderende paadjes en fonteinen zijn aangelegd, de security staat op post en salueert, de bewakingscamera's zijn geïnstalleerd en de straatveegster keert dag in dag uit de afgevallen bladeren bijeen. Het surrealistische is dat er nog niemand woont buiten mama en papa. Of liever woonde, want afgelopen bracht de luidruchtige intrede van de onderburen. Het valt af te wachten in welke mate het decor van de buurt tot leven komt, of leeg blijft door eigenaars die enkel gekocht hebben om op een waardestijging te speculeren. Ik zou er graag bijzijn wanneer mama, Bree-like en gewapend met Belgische chocolaatjes, het ontvangstcomité speelt voor de onderburen. Volgt er een verslag, mama?
De afgelopen dagen zijn we twee keer op Ginko Lake gaan golfen. Dat ligt op een halfuurtje rijden van thuis, in een prachtige setting van beboste valleitjes. Het lijkt een stukje paradijs op aarde met overal bloemen, helgroene en ongeschonden fairways en veel waterhindernissen (met dito aantrekkingskracht). Als ondersteuning kregen we een klein contingent caddies mee, drie rode en een blauwe. De roden zijn de 'echte', de blauwe was in opleiding. En het was eraan te merken dat ze nog niet volleerd was. Buggies waren verplicht en (helaas) niet zelf te besturen, dus Leni en mama op de achterbank van de ene, papa en mezelf op de andere. Ons lieve blauwe kind had nog wat moeite met anticiperend remmen en slaagde erin ons in de achterkant van de buggy van de dames te boren. 'Boren' is wat overdreven gesteld, want de enige schade was een flinke portie schaamte bij de chauffeur (en waarschijnlijk een negatieve beoordeling achteraf). Uniek is dat voorval niet. De tweede keer bereidde onze colonne zich uit met een derde buggy, die van onze supportersclub. Oma en opa hebben gevoeld dat er bij hen ook een blauwe achter het stuur zat; de damesbuddy werd werderom geramd. Het is even hard verschieten, maar gelukkig ook deze keer geen blijvende slachtoffers. Het familiale spel komt op niveau: in plaats van drie zakjes ballen per ronde, verbruiken we er nu nog maar met moeite eentje.
De afgelopen dagen zijn we twee keer op Ginko Lake gaan golfen. Dat ligt op een halfuurtje rijden van thuis, in een prachtige setting van beboste valleitjes. Het lijkt een stukje paradijs op aarde met overal bloemen, helgroene en ongeschonden fairways en veel waterhindernissen (met dito aantrekkingskracht). Als ondersteuning kregen we een klein contingent caddies mee, drie rode en een blauwe. De roden zijn de 'echte', de blauwe was in opleiding. En het was eraan te merken dat ze nog niet volleerd was. Buggies waren verplicht en (helaas) niet zelf te besturen, dus Leni en mama op de achterbank van de ene, papa en mezelf op de andere. Ons lieve blauwe kind had nog wat moeite met anticiperend remmen en slaagde erin ons in de achterkant van de buggy van de dames te boren. 'Boren' is wat overdreven gesteld, want de enige schade was een flinke portie schaamte bij de chauffeur (en waarschijnlijk een negatieve beoordeling achteraf). Uniek is dat voorval niet. De tweede keer bereidde onze colonne zich uit met een derde buggy, die van onze supportersclub. Oma en opa hebben gevoeld dat er bij hen ook een blauwe achter het stuur zat; de damesbuddy werd werderom geramd. Het is even hard verschieten, maar gelukkig ook deze keer geen blijvende slachtoffers. Het familiale spel komt op niveau: in plaats van drie zakjes ballen per ronde, verbruiken we er nu nog maar met moeite eentje.
Abonneren op:
Posts (Atom)