Idealiter zou ik dit getypt hebben op de luchthaven, maar gebrek aan wifi dwingt mij dit te posten vanuit Berchem. Ik ben dus officieel terug thuis.
Het afscheid was in stijl, zoals ik het hoopte. Vrijdagavond was karaoke met alle collega's. Ik zag er op voorhand een beetje tegenop en het leek eerder een verplicht nummertje te worden, maar iedereen bleek in form. Na mijn afscheidsspeech deed iedereen een woordje met mezelf als onderwerp en kreeg ik twee zeer gepaste cadeaus: het rode boekje van Mao (de Chinese Bijbel) en een kader met antiek Chinees geld (mijn grootste verwezenlijking is de goedkeuring van ons financieringsvoorstel). Met al het groepsgevoel en enthousiasme was mijn baas zelfs bijna bereid ook een nummerke te zingen (al kan dat ook aan de overvloedige ‘kampai’ –ad fundums- met wijn gelegen hebben:) De avond schoot in een nog hogere versnelling nadat ik Prasanth -mijn vervanger die op het appartement een schoonheidsslaapke had gedaan- was gaan oppikken om Theresa en Inge te gaan vergezellen in de Suzie Wong. Die laatste is een trendy club die nog hoog op mijn to-do-lijstje stond. En naar bleek terecht: pas nadat het eerste licht al een tijdje voorbij was stonden we terug buiten.
Zaterdagavond hebben we de karaoke en het feestje achteraf nog eens over gedaan. Nu met al mijn beijingse vrienden en een danske in de China Doll, een andere club die nog maar juist open is. De volgende dag begon in Bar Blu, waar ik ook mijn eerste stapkes in het nachtleven heb gezet, dus de cirkel was rond. Na een uurtje slapen stonden Cecilia, Thomas en Jing voor de deur om mij naar de luchthaven te rijden en uit te zwaaien. Volledig gepaste emo-momenten.
De moraal van het verhaal:
Drie maanden die ik niet snel ga vergeten wegens zotheid, dolce vitaness, mensencultuur-shock, verslavende activiteit, adrenalinemomenten, egoboost.
Jing, Inge, Nicole, Theresa, Andrea, Jorn, Susan, Thomas, Cecilia, Ben, Gilles, Ramon, Helena, Julia, Ingo, Mattheus, Christine, Don, Xiaoxiao, Li, Cai, Karen, Gloria, Helena, Tony, Annie, Pras, Shirley die ik nooit zal vergeten.
Belgie is stil, voorlopig.
25.6.08
en andermans einde
Gisterenavond hebben we met een Indiaase diner afscheid genomen van Jorn, die op tournee vertrekt langs de Fillipijnen en Rusland. Het einde is nooit plezant, dus ik zou alleen maar kunnen beginnen zagen over hoe spijtig het wel niet is dat een tijdperk stillekesaan afgesloten wordt.
Ik zal het daarom hebben over een ander avontuur dat zich ook gisterenavond afspeelde. Jing vroeg mij om na het werk mee te gaan winkelen. We hadden eerst afgesproken met Cecilia en een vriendin, die al in de buurt van de winkel waren. Het speciale was dat niemand wist waar de winkel juist lag, via een vriendin had Cecilia een telefoonnummer gekregen dat ze moest bellen voor last-minute instructies. Het adres bleek een doodgewoon appartementsgebouw. Na aanbellen deed een vrouw de deur open en loodste ons binnen met het gebaar dat we stil moesten zijn. Door een lege vuile gang een achterkamertje in, dat zich om de hoek ontvouwde als... een sjakossenparadijs. De dames runden een kleine valse-logo-handtassenbusiness vanuit hun woonkamer. 'Super A-quality' heet dat dan, en de prijzen zijn navenant. Een weggever in vergelijking met de real stuff, maar veel prijziger dan de Silk Street versie. Je krijgt wel een 'officieel' betalingsbewijs. Om dan via een andere uitgang buitengesmokkeld te worden.
De angst van de dames voor een politie-inval is moeilijk te begrijpen. Blijkbaar is de houding van de overheid enorm dubbelzinnig, want zolang de namaak niet te goed is van kwaliteit wordt ze gedoogd. Wat overtuigend wordt bewezen door de ongehinderde activiteit in Silk Street, een shoppingcentrum speciaal gebouwd om alle winkeltjes in namaak te verzamelen. Silk Street staat in alle reisgidsen en de toeristen worden er in busladingen aangevoerd. Het handige daar is dat de verkoopsters engels spreken. Dat vergemakkelijkt de prijsdiscussies. Al is het scenario altijd hetzelfde. Een kleine schets?
-Mistermister, buy watch belt bag shoes?
-How much is this one?
-Verrry good quality, real leather look (fires lighter and holds flame next to leather), nice lining inside. For normal customers 1800 but especially for you because you are so tall... 720.
-Are you kidding me? Way too much. I give 50.
-50! (horrified face) Which currency? Are you joking?
-No, you are joking. Give me your best price.
-Okok, best price is 650.
-Noooo. Come on, I asked for best price.
-(sputtering) Come on. 550.
-It really is too much. I give you 80.
-You are killing me!
-I really don't give more than 80.
-You are handsome.
-(ignore)
-550 is my final price. What is your final price?
-100. No discussion. I only have 100 left.
-Everybody says so. (busy on handheld calculator) Final price 550-100=450/2=200 so 300 is ok?
-Nooo. 100. I have to go back to work now.
-200.
-150. Last offer.
-I go.
-120.
-100 and I pay immediately.
-What is 20 kwai? 120. Pleaaase.
-100.
-You are tough. Ok.
-Can I have a plastic bag?
-1 kwai.
Zonder plastic zakske gaat ook.
Algemene regel is: wanneer de verkoopster bij het naar buiten lopen "come again!" naroept, weet ge dat ge nog altijd veel te veel betaalt hebt. En die wanneer is altijd.
Ik zal het daarom hebben over een ander avontuur dat zich ook gisterenavond afspeelde. Jing vroeg mij om na het werk mee te gaan winkelen. We hadden eerst afgesproken met Cecilia en een vriendin, die al in de buurt van de winkel waren. Het speciale was dat niemand wist waar de winkel juist lag, via een vriendin had Cecilia een telefoonnummer gekregen dat ze moest bellen voor last-minute instructies. Het adres bleek een doodgewoon appartementsgebouw. Na aanbellen deed een vrouw de deur open en loodste ons binnen met het gebaar dat we stil moesten zijn. Door een lege vuile gang een achterkamertje in, dat zich om de hoek ontvouwde als... een sjakossenparadijs. De dames runden een kleine valse-logo-handtassenbusiness vanuit hun woonkamer. 'Super A-quality' heet dat dan, en de prijzen zijn navenant. Een weggever in vergelijking met de real stuff, maar veel prijziger dan de Silk Street versie. Je krijgt wel een 'officieel' betalingsbewijs. Om dan via een andere uitgang buitengesmokkeld te worden.
De angst van de dames voor een politie-inval is moeilijk te begrijpen. Blijkbaar is de houding van de overheid enorm dubbelzinnig, want zolang de namaak niet te goed is van kwaliteit wordt ze gedoogd. Wat overtuigend wordt bewezen door de ongehinderde activiteit in Silk Street, een shoppingcentrum speciaal gebouwd om alle winkeltjes in namaak te verzamelen. Silk Street staat in alle reisgidsen en de toeristen worden er in busladingen aangevoerd. Het handige daar is dat de verkoopsters engels spreken. Dat vergemakkelijkt de prijsdiscussies. Al is het scenario altijd hetzelfde. Een kleine schets?
-Mistermister, buy watch belt bag shoes?
-How much is this one?
-Verrry good quality, real leather look (fires lighter and holds flame next to leather), nice lining inside. For normal customers 1800 but especially for you because you are so tall... 720.
-Are you kidding me? Way too much. I give 50.
-50! (horrified face) Which currency? Are you joking?
-No, you are joking. Give me your best price.
-Okok, best price is 650.
-Noooo. Come on, I asked for best price.
-(sputtering) Come on. 550.
-It really is too much. I give you 80.
-You are killing me!
-I really don't give more than 80.
-You are handsome.
-(ignore)
-550 is my final price. What is your final price?
-100. No discussion. I only have 100 left.
-Everybody says so. (busy on handheld calculator) Final price 550-100=450/2=200 so 300 is ok?
-Nooo. 100. I have to go back to work now.
-200.
-150. Last offer.
-I go.
-120.
-100 and I pay immediately.
-What is 20 kwai? 120. Pleaaase.
-100.
-You are tough. Ok.
-Can I have a plastic bag?
-1 kwai.
Zonder plastic zakske gaat ook.
Algemene regel is: wanneer de verkoopster bij het naar buiten lopen "come again!" naroept, weet ge dat ge nog altijd veel te veel betaalt hebt. En die wanneer is altijd.
en onverwachte actie op het einde
want ineens kwam Cecilia op de proppen met de uitnodiging om te gaan practicen op de driving range van de plaatselijke golfclub. Dat moest ze geen twee keer zeggen. De club bleek het ministerie van sport te zijn, in het midden van de stad en op nog geen tien minuutjes rijden, die in hun achtertuin een volledige atletiekpiste, zwembaden en driving range hebben liggen om de topsporters in alle rust te kunnen laten oefenen. Mijn niveau stak nogal hard af tegen dat van mijn gastvrouw (in de positieve zin), dus ik hoefde mij niet te generen voor mijn ballen. Ik moest alleen opletten dat ik Cecilia haar gloednieuwe clubs niet kapotspeelde.
Achteraf een typisch Beijingse specialiteit gaan eten: chickenwings. In alle mogelijke gekruide varianten. Enkel delicieus vlees. Daarna nog effe een nachtelijke kuisrush gedaan in mijn appartement om klaar te zijn voor de aankomst van de collega die mij hier overmorgen komt vervangen en mijn nest ingedoken.
Deze morgen bleek nog maar weer wat voor nen brol de nieuwe werkinfrastructuur is. Het gebouw staat er nog maar een paar maanden en er is weer een stuk plafond naar beneden gekomen. Deze keer door lekkend water. De ravage was beperkt: drie panelen op de grond, een natte zetel en een reep loshangend behangpapier. En twee gesneuvelde koffietafelboeken, zo van die met veel foto's en weinig inhoud. Desondanks geen onaangename dag op het werk, want busybusybusy.
Achteraf een typisch Beijingse specialiteit gaan eten: chickenwings. In alle mogelijke gekruide varianten. Enkel delicieus vlees. Daarna nog effe een nachtelijke kuisrush gedaan in mijn appartement om klaar te zijn voor de aankomst van de collega die mij hier overmorgen komt vervangen en mijn nest ingedoken.
Deze morgen bleek nog maar weer wat voor nen brol de nieuwe werkinfrastructuur is. Het gebouw staat er nog maar een paar maanden en er is weer een stuk plafond naar beneden gekomen. Deze keer door lekkend water. De ravage was beperkt: drie panelen op de grond, een natte zetel en een reep loshangend behangpapier. En twee gesneuvelde koffietafelboeken, zo van die met veel foto's en weinig inhoud. Desondanks geen onaangename dag op het werk, want busybusybusy.
23.6.08
en tsingtao
Ik zit met een luxekwaaltje: ik ben vliegmoe. Na al het heen- en weergetransfereer van de laatste weekends zie ik heel hard uit naar niksdoen in een Berchemse tuinstoel. Ik heb eens wat afstanden vergeleken en ben respectievelijk in Turkije (Hainan), Hamburg (Hohhot) en Lyon (Qingdao) beland. Ik moet enkel nog de vlucht van zondag overleven:)
checking the beachboys/girls...not
Afgelopen weekend begon met een gigantische deja-vu. Er was heel de dag geen vuiltje aan de lucht (spreekwoordelijk), maar 30 minuten voor het boarden barstte een warmteonweer los. Vlucht voor onbepaalde tijd uitgesteld. In praktijk betekent dat voor onbepaalde tijd gemarteld worden door muzakmuziek van bedenkelijke kwaliteit. Deze is waarschijnlijk rustgevend bedoeld, maar vermits de 'loop' tergend kort is, hoor je om het kwartier hetzelfde melodietje. Vrijdagavond viel mijn daarbij vrijgekomen aggressie nogal mee, want we werden spoedig uitgenodigd in te stappen. Achteraf bleek dat gewoon een lepe truc te zijn om iedereen koest te houden, want we mochten nog een uur met onze vingers draaien op de tarmac.
Qingdao bleek de afwisseling zelve. Het ligt uitgesmeerd over een heuvelige landtong, is bebouwd op menselijke schaal en heeft een reeks fijnzandstranden. Het is een vroegere duitse kolonie waarvan het oude centrum -naar chinese normen- authentiek is. Versta: een kerk met twee torens, zo donker van uitstraling dat ze niet zou misstaan in the Adams family en een bakbeest van een stadhuis dat Ordnung und Disziplin als Leitmotiv heeft. Ongetwijfeld de beste Germaanse bijdrage was de bierbrouwerij. Ze produceert nu nog altijd Tsingtao, alleen op een iets industrielere schaal. De smaak is ook industrieel, wat in combinatie met de volleybaldiners ervoor heeft gezorgd dat ik de mix van bier en sheubi (ofte Sprite) heb leren apprecieren.
Buiten stadsexploratie en een bezoek aan het biermuseum hebben we natuurlijk ook een tijdje op het strand gelegen. Ik heb de stranden duidelijk in de verkeerde volgorde bezocht, want Qingdao moet overtuigend de duimen leggen voor Hainan. Klachten van jeuk na de zwempartij van mijn medereizigers en een drijvend tapijt van groene algen veranderden weinig aan die indruk. De jeugdherberg maakte veel goed. Het deed vroeger dienst als observatorium (om naar de sterren te zien) en ligt daarom op de top van een heuvel midden in de stad. Bij de renovatie hebben ze een dakterras aangelegd tussen de twee koepels van waarop je een 360 graden uitzicht hebt dat clichematig omschreven kan worden als 'adembenemend'.
bruggen (nu nog) in de middle of nowhere
checking the beachboys/girls...notgenietend van het uitzicht op...
...de binnenkort trouwende koppeltjes, wachtend op hun fotomoment
17.6.08
en in twee versnellingen
Namelijk vollen bak vooruit om alles deftig af te ronden en tegelijkertijd achteruit om een mooi overzicht achter te laten van alles -of iets minder ambitieus: zoveel mogelijk- wat mijn opvolger van Beijing moet weten. Zoals bijvoorbeeld het feit er twee types taxi's rondrijden, nl. de Hyundai Elantra en de Volkswagen Jetta Cif. Mijn favoriet is de Hyundai omdat die veel ruimer is vanbinnen en geen associaties oproept met een kuismiddel, dat op zijn beurt weer associaties oproept met de hoge graad van vuilheid van mijn badkamer.
Mijn sportroutine heb ik verplaatst naar 8 uur 's morgens, vermits er na het werk geen tijd meer overschiet. De avonden waren gevuld met de gebruikelijke portie volleybal, film kijken en pizza eten bij Andrea, Arabisch dineren met Jing en Cecilia en straks duiken we met allemaal terug in de karaoke. Op mijn last-minute tour door China ben ik dit weekend te vinden in Qingdao, de geboortestad van de fameuze Tsingtao-pils op 900 km van Beijing en aan de zee. Volgende week meer.
veel leegheid en domme moves
15.6.08
en de natte woestijn
Het mongools weekend begon desastreus. Mijn vriendjes waren op de middag vertrokken en stonden na een vlucht van een uurtje al in Hohhot. Tegen 17u, de tijd dat ik respectabel kon wegglippen op het werk, legde een zwaar onweer de luchthaven plat. Mijn vlucht was gecanceled maar ik kon gelukkig nog mee op de laatste van die dag, zodanig dat ik mij om 3u 's nachts in het hotel op bed kon leggen. Zonder bagage weliswaar, want hoewel de incheckdame mij verzekerde dat mijn bagage mee getransfereerd zou worden, bleef de lopende band leeg. En na een aanvaring met een taxichauffeur die mij dubbel zoveel wilde doen betalen als nodig en die niet doorhad dat ik niet in de mood was voor dat soort spellekes (er gaat niks boven drie maanden ervaring).
Zaterdag met een buske de steppe ingereden en een aantal uren op een paard gezeten. Of eerder pony, ik moest mij belachelijk dubbelvouwen om mijn voeten in de 'stijg'beugels te krijgen en hou er vandaag nog kniepijn aan over. En natuurlijk ook het obligate gekneusde staartbeentje. Maar de ervaring was zeer ok: oneindig rollende heuvels zover je kan zien, uitzonderlijk onderbroken door groepjes yurts (van die ronde tenten). In zo'n tent geslapen, nadat we een dansje hadden geplaceerd op muziek die eerder past bij kozakken dan wel mongoolse schonen. De volgende morgen zeer vroeg gewekt door diezelfde muziek en snel weer onderweg, nu naar de woestijn. Na vijf uur rijden in pijpenstelen regen en diepe snelwegplassen stonden we aan de voet van de zandduinen. Een beetje verder allemaal kamelen en quads, wachtend op een toerist voor een rondritje door de zandzee. Vermits het nog altijd regende hebben we de kamelen (en quads)gelaten voor wat ze waren en ons geamuseerd met duintuimelen. Concept is simpel: neem de hoogste en steilste duin, buig naar de leegte en tuimel. Uit ervaring kan ik verzekeren dat ge kotsmisselijk zijt als ge na honderd meter beneden staat, maar de kick is er. Mijn compensatie voor het missen van de sinksenfoor.
Terug thuis blijkt dat het zuiden van China onder water staat. Het weekendje Hainan van vorige week blijkt dus een gelukkige timing en het bijgeloof is bevestigd. De vijf mascottes van de Olympische Spelen (antilope Yingying, roodharig cartoonfiguurtje Huanhuan, panda Jingjing, vlieger Nini en vis Beibei) kunnen immers 'gemakkelijk' gelinkt worden aan respectievelijk de opstanden, de mislukte toortsloop, de aardbeving, de treinramp en nu dus overstromingen. Ze geloven wat ze willen, ik denk dat het regenseizoen begonnen is.
Foto's volgen later.
Zaterdag met een buske de steppe ingereden en een aantal uren op een paard gezeten. Of eerder pony, ik moest mij belachelijk dubbelvouwen om mijn voeten in de 'stijg'beugels te krijgen en hou er vandaag nog kniepijn aan over. En natuurlijk ook het obligate gekneusde staartbeentje. Maar de ervaring was zeer ok: oneindig rollende heuvels zover je kan zien, uitzonderlijk onderbroken door groepjes yurts (van die ronde tenten). In zo'n tent geslapen, nadat we een dansje hadden geplaceerd op muziek die eerder past bij kozakken dan wel mongoolse schonen. De volgende morgen zeer vroeg gewekt door diezelfde muziek en snel weer onderweg, nu naar de woestijn. Na vijf uur rijden in pijpenstelen regen en diepe snelwegplassen stonden we aan de voet van de zandduinen. Een beetje verder allemaal kamelen en quads, wachtend op een toerist voor een rondritje door de zandzee. Vermits het nog altijd regende hebben we de kamelen (en quads)gelaten voor wat ze waren en ons geamuseerd met duintuimelen. Concept is simpel: neem de hoogste en steilste duin, buig naar de leegte en tuimel. Uit ervaring kan ik verzekeren dat ge kotsmisselijk zijt als ge na honderd meter beneden staat, maar de kick is er. Mijn compensatie voor het missen van de sinksenfoor.
Terug thuis blijkt dat het zuiden van China onder water staat. Het weekendje Hainan van vorige week blijkt dus een gelukkige timing en het bijgeloof is bevestigd. De vijf mascottes van de Olympische Spelen (antilope Yingying, roodharig cartoonfiguurtje Huanhuan, panda Jingjing, vlieger Nini en vis Beibei) kunnen immers 'gemakkelijk' gelinkt worden aan respectievelijk de opstanden, de mislukte toortsloop, de aardbeving, de treinramp en nu dus overstromingen. Ze geloven wat ze willen, ik denk dat het regenseizoen begonnen is.
Foto's volgen later.
12.6.08
en plattelands-trippen
Na het strand, de steppe. Gisterenmorgen fris en wel aan het werk en na een uur al volop in de routine. Grote vreugde van mijnentwege dus, toen andrea belde met het bevel vliegtickets te kopen om samen met Theresa en Jorn Inner-Mongolia te gaan verkennen dit weekend. Mijn zak staat klaar naast mijn bureau, sebiet de bus op en weg.
Beijing loopt stilaan leeg. Gilles (van Nicole en tennispartner) is naar huis, ik heb nog twee weken over, Jorn ook, Theresa verdwijnt naar Tokio en Inge vertrekt de week na mij. Gisterenavond, op onze wekelijkse diner-en-wafels-als-dessert in het Belgische restaurant bleek dat we eind juli (bijna) allemaal in Europa rondhangen. Het wordt een Chinese reunie in Amsterdam.
Beijing loopt stilaan leeg. Gilles (van Nicole en tennispartner) is naar huis, ik heb nog twee weken over, Jorn ook, Theresa verdwijnt naar Tokio en Inge vertrekt de week na mij. Gisterenavond, op onze wekelijkse diner-en-wafels-als-dessert in het Belgische restaurant bleek dat we eind juli (bijna) allemaal in Europa rondhangen. Het wordt een Chinese reunie in Amsterdam.
Abonneren op:
Posts (Atom)
